Strona o Bogu i życiu dla niewierzących, wierzących, wątpiących, poszukujących, tych, którym się wydaje, że wierzą i tych, którym się wydaje, że nie wierzą. Ks.Mieczysław Puzewicz
No to mamy siostry i
bracia końcówkę Wielkiego Postu! Ale nie końcówkę wojny z wirusem. Zapewne w
Polsce wkrótce rozegramy decydujące bitwy.
Jestem – rozumiem – wspieram,
to nasza walka, w której uczestniczymy już ponad 3 tygodnie.
Podziękowania dla wszystkich,
krawcowych, krawców, pielęgniarek, żołnierzy i żołnierek, lekarzy, wolontariuszy,
kierowców wożących flizelinę, maseczki, paczki dla ubogich. Dla tych z Was,
którzy wspierają nas pieniędzmi i modlitwą i dobrym słowem. Dziękujemy.
Pierwsze dzbany pełne
mąki, cebuli i budyniu trafiły do najbardziej potrzebujących w Lublinie.
I na koniec, historyjka
z frontu. W piątek akcją rozwożenia paczek kierowała Helena spod Lwowa. W
pewnym momencie rzekła filozoficznie:
– No ja nie wiem, ale ja nigdy nie spotkałam
się z księdzami …
– Nigdy? – pytam.
– No nigdy, teraz dopiero z księdzem …
– Dobrze – mówię – Ale jesteś ochrzczona?
– No tak! – uśmiecha się Helena.
– To jakiś ksiądz polewał wtedy Twoją głowę
wodą …
– No tak, ale ja tego nie pamiętam …
Dobra,
macie zadanie, zna ktoś z Was księdza, grekokatolickiego, który w 1996 r.
ochrzcił Helenę we Lwowie?
Jak wiecie, siostry i
bracia, mamy Wielki Post i wirusa. Wirus, który nas zaatakował jest wrogiem.
Ale to nie z tego powodu wezwaliśmy do pomocy żołnierzy (patrz film).
Kiedy trwa walka,
wojna, możliwe są różne postawy. Jak było w latach 1939 – 45? Nieznaczna część
Polaków walczyła w partyzantkach, może kilka procent. Co robiła reszta? Izolowała
się. Polska dusiła się pod zaborami ponad 120 lat, historycy twierdzą, że gdyby
większość Polaków miała wolę walki, bylibyśmy wolnym państwem już w r. 1830 (powstanie
listopadowe).
To jak walczyć z
wirusem? Mamy sporo broni. Walczymy szyjąc maseczki i kombinezony, walczymy
odmawiając różańce i koronki. Walczymy wysyłając pieniądze, które zamieniają się
w cukier, ziemniaki i budyń, to wszystko już jedzie do tysiąca ubogich rodzin w
Lublinie i okolicach.
Walczymy też dzwoniąc
do najbliższych, opowiadając im dobre i zabawne historie, śląc nadzieję w
smsach i mailach, walczymy pokazując filmy z naszej dużej już partyzantki
antywirusowej.
No to mamy, siostry i
bracia, Wielki Post. Wirusa też, będziemy go mieli zresztą coraz więcej. Może
za trzy tygodnie zacznie słabnąć, a za dwa miesiące uzna się za pokonanego, tak
wróżą specjaliści.
No i mamy 15 lat od
odejścia św. Jana Pawła II. Pewnie gdyby przypuszczał, że najbardziej z Jego
nauczania zapamiętamy kremówki, to by nam pogroził palcem – „Tylko nie ciasta!”
Prosił, aby nie stawiać Mu pomników, ale my, Polacy, wiemy swoje. Machnęliśmy Mu
jeszcze przed śmiercią 230 postumentów, a przez ostatnie 15 lat liczba ta
przekroczyła tysiąc. Najtańsze kosztują 5 000 złotych i tych jest bardzo
dużo.
Do tego dodaliśmy
ulice, aleje, skwery, place, szkoły, przedszkola, gimnazja, licea, nawet
Uniwersytet (który skończyłem i któremu na imię KUL), dalej – ronda, parki,
szlaki turystyczne piesze i rowerowe. Ojcze Święty, wybacz, że Cię tak sponiewieraliśmy,
betonem, stalą, pustakami i blachami.
Ty, Ojcze Święty, mówiłeś 18 lat temu, pamiętam
bo słuchałem:
Trzeba spojrzenia miłości, aby dostrzec obok siebie brata,
który wraz z utratą pracy, dachu nad głową, możliwości godnego utrzymania
rodziny, wykształcenia dzieci doznaje poczucia opuszczenia, zagubienia i
beznadziei. Potrzeba «wyobraźni miłosierdzia», aby przyjść z pomocą dziecku
zaniedbanemu duchowo i materialnie; aby nie odwracać się od chłopca czy
dziewczyny, którzy zagubili się w świecie różnorakich uzależnień lub
przestępstwa; aby nieść radę, pocieszenie, duchowe i moralne wsparcie tym,
którzy podejmują wewnętrzną walkę ze złem. Potrzeba tej wyobraźni miłosierdzia
wszędzie tam, gdzie ludzie w potrzebie wołają do Ojca miłosierdzia: «Chleba
naszego powszedniego daj nam dzisiaj». Oby dzięki bratniej miłości tego chleba nikomu
nie brakowało! «Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią»
(Mt 5, 7).
Ale my mamy swoją wyobraźnię! Na przykład
w naszym, lubelskim regionie, mamy ponad 1000 dzieci w gettach, zwanych Domami
Dziecka. Te dzieci mają na przykład chrzestnych, którzy zapewniali w dniu
chrztu, że zaopiekują się nimi w razie nieszczęścia. A na przykład, w takiej
Czeczenii, muzułmańskiej, nie ma ani jednego Domu Dziecka, bo sieroty
przyjmowane są do krewnych, Allach ma dla takich rodzin specjalne błogosławieństwo.
No dobrze, siostry i bracia, macie Wyobraźnię
Miłosierdzia. Szyjecie maseczki dla lekarzy, pielęgniarek, chorych i
policjantów, modlicie się za nich. Wspomagacie zakup cukru i konserw dla
ubogich, pójdziecie do nieba! Budujemy razem Cywilizację Miłości, której tak
bardzo pragnął św. Jan Paweł II.
Siostry i bracia,
mamy Wielki Post, wirusa też mamy. 14 marca uruchomiliśmy telefoniczne wsparcie
dla osób potrzebujących wysłuchania, nadziei i pokrzepienia. 19 marca, w dniu
św. Józefa mieliśmy już flizelinę i otworzyliśmy
Fabrykę Maseczek i Kombinezonów. Obecnie, za „Bóg zapłać”, pracuje w niej 219
osób. We wtorek 31 marca Fabryka wyprodukowała 2500 maseczek, sukcesywnie trafiają
do szpitali, hospicjów, policji i innych ważnych miejsc. Obecnie w 4 różnych punktach
miasta wydajemy codziennie wieczorem ponad 100 posiłków dla naszych sióstr i
braci bez domu.
30 marca wystartowała
Maseczka Duchowa, modlących się jest już ponad 150 osób, wielka sprawa!
We wtorek, wczoraj,
pierwsze paczki z żywnością trafiły do noclegowni dla kobiet i Schroniska dla
bezdomnych matek z dziećmi. Zakupiliśmy już ponad 10 ton trwałej żywności,
powstanie z tego 1000 paczek, które dotrą przed Świętami do najbardziej ubogich
i zagrożonych rodzin, część z nich już utraciła pracę. Więcej o tym we wczorajszym
wpisie. Myślę, że najgorsze jeszcze przed nami, ale przecież nie możemy
pozwolić, aby dzban mąki się wyczerpał. Pamiętam dobrze słowa Pana Jezusa,
przed rozmnożeniem chleba, do Apostołów – „Wy dajcie im jeść!” Dajemy, Wy też
możecie się włączyć. Solidarność, ta ewangeliczna i ta nasza, następczyni nieboszczki już z r.
1980, dziś ma takie właśnie wymiary.
I na koniec przepraszam Karolinę, nie mogłem
się powstrzymać na filmiku.
Codziennie odbieramy
w naszych biurach Centrum Wolontariatu kilkadziesiąt telefonów z prośbą o
wsparcie żywnościowe. Wiele rodzin żyje od pierwszego do pierwszego, a pierwszy
kwietnia właśnie nadchodzi. Część osób już utraciła pracę, inni zaraz ją
stracą. A trzeba jeść i nakarmić dzieci. Znamy wiele z tych ubogich rodzin. Nie
zostawimy ich bez cukru, makaronu, herbaty i innych podstawowych rzeczy.
Zakupiliśmy na razie sześć ton tych produktów.
Nie mamy jeszcze faktury,
ale na pewno będzie to blisko 30 000 zł. Numer konta jest poniżej. Żebranie
jest naszą specjalnością, więc już wyciągamy rękę do Was. Kiedy powiedziałem
dzisiaj o tym jednemu bezdomnemu, wybebeszył kieszeń w swojej starej kurtce i
wsypał mi do ręki cały swój dzienny urobek. Było tego cztery złote i pięćdziesiąt
dwa grosze, wystarczy na dwa kilo cukru. Brawo Witek!
Nie pozostawimy
nikogo z ubogich bez chleba. Dzisiaj, we wtorek, rozwieziemy pierwsze paczki do
naszych sióstr i braci. Zrobimy tysiąc takich prezentów. Jest taka cudowna
historia opisana w 17 rozdziale 1 Księgi Królewskiej (Stary Testament),
przeczytajcie proszę:
Pan skierował do Eliasza to
słowo: «Wstań! Idź do Sarepty koło Sydonu i tam
będziesz mógł zamieszkać, albowiem kazałem tam pewnej wdowie, aby cię
żywiła». Wtedy wstał i zaraz poszedł do Sarepty. Kiedy
wchodził do bramy tego miasta, pewna wdowa zbierała tam sobie drwa. Więc
zawołał ją i powiedział: «Daj mi, proszę, trochę wody w naczyniu, abym się
napił». Ona zaś zaraz poszła,
aby jej nabrać, ale zawołał na nią i rzekł: «Weź, proszę, dla mnie i kromkę
chleba!» Na to odrzekła: «Na życie Pana, Boga twego! Już
nie mam pieczywa – tylko garść mąki w dzbanie i trochę oliwy w baryłce. Właśnie
zbieram kilka kawałków drewna i kiedy przyjdę, przyrządzę sobie i memu synowi
[strawę]
. Zjemy to, a potem pomrzemy». Eliasz zaś jej
powiedział: «Nie bój się! Idź, zrób, jak rzekłaś; tylko najpierw zrób z tego
mały podpłomyk dla mnie i przynieś mi! A sobie i twemu synowi zrobisz
potem. Bo Pan, Bóg Izraela, rzekł tak: „Dzban mąki
nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się aż do dnia, w którym Pan
spuści deszcz na ziemię”». Poszła więc i zrobiła, jak
Eliasz powiedział, a potem zjadł on i ona oraz jej syn, i tak było co
dzień. Dzban mąki nie wyczerpał się i baryłka oliwy nie
opróżniła się według obietnicy, którą Pan wypowiedział przez Eliasza.
W
filmiku opowiadamy o tym, co dziś się działo się w naszym środowisku. Plus
błogosławieństwo!
Plusem pisania
Itinerarium w czasie wirusa jest to, że nie muszę niczego wymyślać, wystarczy,
że słucham i patrzę, a potem spisuję to, co słyszę i widzę.
Znakomita idea Maseczki
Duchowej, gorąco polecam, włączcie się, jeśli się modlicie (w jakikolwiek sposób).
Zgłoszenia chętnych do modlitwy – anetaurlich@o2.pl
. Zgłaszanie intencji zostawiliśmy w rękach zaprzyjaźnionych lekarzy,
pielęgniarek, ratowników, rodzin osób zakażonych ale i Wy możecie się dołączyć.
Nie pozostawiamy
bezdomnych, codziennie uczymy się jak docierać do nich w obecnej sytuacji.
Najważniejsze co im dajemy, to wcale nie bigos i chleb, ale obecność, krótką ze
zrozumiałych względów.
Nadal działa nasza
ponad 200-osobowa Fabryka Maseczek i Fartuchów, krajalnia ruszy od wtorku kiedy
znów będziemy mieli kilometry flizeliny. Ucieszyłem się mocno, że w krajalni
działa kobieta już wyleczona z pandemicznego wirusa.
No i siostry i
bracia, czasem bywa wesoło. Pytam jedną wolontariuszkę (rodem ze Lwowa),
jakiego jest wyznania, rzymsko czy greko katolickiego.
– Ja jestem tego samego wyznania co moja
siostra.
– A siostra jest jakiego wyznania? –
dociekam.
– No to się ksiądz jej spyta bo ja nie wiem.
Przychodzi siostra, pytam znowu jakiego jest
wyznania. Ta się uśmiecha i odpowiada:
– Najpierw żegnam się na prawe ramię, a potem
na lewe.
I dla Was zagadka. Jakiego wyznania jest ta
siostra?
Siostry i bracia!
Rzeczy mają się tak. Cały trzeci komisariat policji w Lublinie poszedł na
kwarantannę, a znajduje się w pobliżu miejsca, gdzie służymy bezdomnym. Nieźle
się uśmiałem, kiedy w sobotni wieczór zagadywałem tamtejszą żulerię, goście
jacyś bardziej śmiali, rozhukani, odważniejsi. A jeden rzucił: „Patrz ksiądz, u
niebieskich ciemno!”, tzn. na komisariacie bodaj jedna lampa się paliła.
Za to inni nasi
bracia niebiescy dostali dzisiaj kilkaset maseczek, szytych w naszej fabryce.
Szytych przez ponad 210 osób, ja umiem tylko o nich pisać. Gdybym zaczął szyć,
to już bym nie pisał, bo na pewno rozpłatałbym sobie łapę igłami.
Niestety musieliśmy nasze
maseczki wycenić. Jedna z instytucji nie mogła przyjąć darowizny „bez wartości”,
na umowie musi widnieć wartość. Zapytałem
czy może być wartość „jeden grosz”, okazało się, że może. Oczywiście, my nie
bierzemy tego grosza, ale zapisano, że przekazaliśmy darowiznę o wartości „1 000
groszy”, bo było 1 000 maseczek. Biurokracja szczęśliwa, my się chichramy,
wszystko gra.
Jeden z braci po
fachu, w sutannie, zapytał mnie ile płacimy krawcowym i krawcom. Zgodnie z prawdą
odrzekłem, że w naszej fabryce Bóg płaci. Bo przecież zawsze mówię: „Bóg
zapłać!” I pewien jestem, że On płaci, po swojemu.
Nie będzie dzisiaj
kazania, bo to jest tak, od pięciu wiernych mało się zbierze, prawie nie ma
tacy. Ministranci w kwarantannie, organista „się zabezpiecza” (tzn. pije
wódkę), kościelny w zakrystii poustawiał wszystko aż do Bożego Ciała (prorok
jaki czy co) i pojechał do teściowej. Mówi, że był ostatnio we Włoszech, a
teściową lubi słabo.
Za to wszystkim Wam
pobłogosławi ksiądz Biskup, który stale wspiera nasz Wielkopostny Wolontariat,
maseczkowy, finansowy, czasowy, igłowy, niciowy, modlitewny. Bóg zapłać!
Siostry i bracia,
najpierw statystyki, liczba osób szyjących maseczki i fartuchy wynosi obecnie
208, bardzo dziękuję wszystkim specom od igieł i nici! Liczba maseczek wzrosła
do 15 000, świetny rezultat! Nasze
wyroby trafiły już do ponad 20 miejsc, szpitali,
przychodni, hospicjów i tym podobnych instytucji. Wysłaliśmy także 10 maseczek
do jednej parafii w diecezji sandomierskiej, proboszcz poprosił o nie „bo
wikariusze jakoś dziwnie wyglądają”. Hm, zapewne maseczki uczynią tych księży bardziej
znośnymi w oczach plebana.
Zmieniliśmy także
formę udzielania pomocy osobom bezdomnym, o czym mówimy w nagraniu. Bardzo
przepraszam, że stojący obok mnie i Iwony Anetka i Krzysztof nie zostali
dopuszczeni do głosu. Doceńcie jednak jak dobrze wyglądają po prawie 25 latach małżeństwa.
Nasze działania, wszystkie
telefony i maile będą działać przez weekend, na większą chwałę Bożą!
Wszystkich Was,
czytelników i widzów, serdecznie pozdrawiamy, zawierzamy Matce Bożej, Tej,
która bardzo dobrze zna nasze lęki i nigdy nas nie opuszcza. Zajrzyjcie do
Itinerarium także jutro przed południem, będziemy tu mieli Niezwykłego Gościa!
Ho, ho, ho!
„Wszystko co uczyniliście
jednemu z tych najmniejszych, Mnieście uczynili”, uczy nas Pan Jezus. Właśnie
teraz Wy wszyscy, którzy szyjecie, wozicie flizelinę w tę i we wtę, którzy
dzielicie się swoimi pieniędzmi, mówicie różaniec, wszyscy Wy i my, którzy tym
kierujemy, wypełniamy Ewangelię i pójdziemy do nieba.
No i jeszcze jedna
rzecz. Jedna pielęgniarka zadała mi pytanie, nieco kłopotliwe. Jest zakochana,
jest wiosna, ma narzeczonego. No i ten wirus! I ona się pyta: „Czy można się
całować w tym czasie?” Ani Prawo Kanoniczne ani inne przepisy nie zabraniają
tego. No to odpowiedziałem Monice – „Można!”. A ona – „Ale ja mam prawie cały
czas maseczkę!”. Zdumiałem się, poradziłem sumienia i odrzekłem: „Dobra, jak
się będziecie się całować, to zdejmijcie maseczki! Ale potem jakimś płynem do odkażania
się pokropcie! I odmówcie Pod Twoją obronę.”
