CO NAS ŁĄCZY

Wtorek 19 marca 2024

ЩО НАС ОБ’ЄДНУЄ

Вівторок 19 березня 2024 року

W kościołach wschodnich Wielki Post rozpoczął się wczoraj, a Wielkanoc wypadnie na początku maja. Tak mierzą w większości świąteczne czasy Ukraińcy. U nas, katolików rzymskich, mamy dziś uroczystość św. Józefa. To popularny w Polsce święty, z kategorii „męskich”, wzór ojca i męża. Oczywiście nie dorównujemy Hiszpanom, może nie wiecie, że imię św. Józefa nosi duże miasto w Kalifornii (założone przez Hiszpanów) oraz stolica Kostaryki. Od znajomej Czeczenki, którą spotkałem wieczorem przed sklepem wiem, że od ponad tygodnia muzułmanie obchodzą już Ramadan, islamski post, aż do wtorku 9 kwietnia.

Mamy różne sposoby świętowania, rożne religie, inne zwyczaje. Jest jednak coś, co nas łączy. Poszukiwanie Pana Boga, wzajemna życzliwość i przede wszystkim miłość.

Na zdjęciu jestem z moimi muzułmańskimi przyjaciółmi.

У східних церквах вчора розпочався Великий піст, а Великдень припаде на початок травня. Так українці відміряють цей святковий час. У нас, римо-католиків, сьогодні свято святого Йосифа. Це популярний у Польщі святий з “чоловічої” категорії, взірець батька і чоловіка. Звичайно, ми не можемо зрівнятися з іспанцями; ви, можливо, не знаєте, що велике місто в Каліфорнії (засноване іспанцями) і столиця Коста-Ріки названі на честь святого Йосипа. Від друга-чеченця, якого я зустрів увечері біля магазину, я дізнався, що вже більше тижня мусульмани святкують Рамадан, ісламський піст, який триває до вівторка 9 квітня.

У нас різні способи святкування, різні релігії, різні звичаї. Але є те, що нас об’єднує. Пошук Бога, взаємна доброта і, перш за все, любов.

На фото я зі своїми друзями-мусульманами.

Itinerarium

STAŃCIE DO WALKI

Poniedziałek 18 marca 2024

ВСТАТИ НА БОРОТЬБУ

Понеділок 18 березня 2024

Stańcie więc do walki, tak zachęca św. Paweł wierzących, wzywa aby uzbroić się w prawdę, sprawiedliwość i modlitwę. Służąc codziennie osobom bezdomnym, ubogim, byłym więźniom czy uchodźcom, mam wrażenie, że jestem na froncie. Staram się kogoś uchronić, ratować, wspomagać, to jest walka o los konkretnych ludzi.

Chciałbym każdemu z was życzyć odwagi w codziennych walkach, o siebie i o swoich bliskich. Wszystko, co ważne, dobre, piękne, zdobywamy w walce. Przypominam o tym, bo mam wrażenie, że w czasach kiedy wiele spraw, rzeczy załatwiamy klikając „enter”, rezygnujemy z walki. O prawdę, dobro, wolność, miłość trzeba walczyć i jest to głównie walka duchowa.

Rozmawiałem ze znajomym, kilka lat walczył ze swoim uzależnieniem, walczył i na razie wygrywa. Inna znajoma walczyła – tak sama mówi – o zdrowie swojego syna, który uległ wypadkowi. Walczyła, wygrała! Warunkiem każdego zwycięstwa jest wytrwała walka.

Widzimy trudną, krwawą walkę Ukrainy o niepodległość. Walkę, która ma ofiary o konkretnych imionach.

Za prorokiem radzę – Pokrzepcie ręce osłabłe, wzmocnijcie kolana omdlałe! Walczcie o swoje zbawienie i dobro innych.

Встаньте на боротьбу – так заохочує віруючих святий Павло, він закликає їх озброїтися правдою, справедливістю і молитвою. Щодня служачи бездомним, бідним, колишнім в’язням чи біженцям, я відчуваю, що перебуваю на передовій. Я намагаюся когось захистити, когось врятувати, комусь допомогти, це битва за долю конкретних людей.

Я хотів би побажати кожному з вас мужності у вашій щоденній боротьбі, за себе і за своїх близьких. Все, що є важливе, добре, прекрасне, здобувається в боротьбі. Нагадую вам про це, бо маю враження, що в час, коли багато речей і питань вирішуються натисканням кнопки “Увійти”, ми відмовляємося від боротьби. За правду, добро, свободу, любов треба боротися, і це переважно духовна боротьба.

Я розмовляв зі знайомим, він боровся зі своєю залежністю кілька років, боровся і поки що перемагає. Інша знайома боролася – так вона каже – за здоров’я свого сина, який потрапив в аварію. Вона боролася і перемогла! Передумовою будь-якої перемоги є наполеглива боротьба.

Ми є свідками важкої, кривавої боротьби України за незалежність. Боротьбу, яка має жертви з конкретними іменами.

Наслідуючи пророка, я раджу вам – зміцнюйте ваші ослаблі руки, зміцнюйте ваші знесилені коліна! Боріться за своє спасіння і благополуччя інших.

Itinerarium

TRUDNA SZTUKA OBUMIERANIA DLA MIŁOŚCI

Kazanie na niedzielę 17 marca 2024

НЕЛЕГКЕ МИСТЕЦТВО ВМИРАТИ ЗА ЛЮБОВ

Проповідь на неділю 17 березня 2024 року

Jeśli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity.

To proste rolnicze spostrzeżenie ma wymiar duchowy, bardzo ważny dla relacji z ludźmi i z Bogiem. Obumieranie jest trudne, dobrze znają ten proces małżonkowie, osoby kochające się i żyjące w głębokiej przyjaźni. Dopiero kiedy zgodzimy się na obumieranie naszej własnej woli (naszego ja), może zrodzić się obfity plon miłości. To jest bolesne, bo trzeba wyzbyć się poczucia wyższości, dominacji, panowania naszej woli, silnej chęci podporządkowania sobie drugiej osoby. Obumieranie jest ceną prawdziwej miłości, w której poddajemy się woli drugiej osoby.

 Kiedy dokonuje się to z obu stron, przychodzi cudowne doświadczenie zjednoczenia („I staną się jednym ciałem”), napełniające szczęściem i spełnieniem. Dzisiejsza kultura odrzuca wszelką władzę promując despotyzm własnej woli jednostki, przez to rozmija się także z miłością.

To samo dotyczy relacji z Panem Bogiem, którego nasze „ja” chętnie widziałoby jako wszechmocnego realizatora naszej woli. Wolimy Boga po naszej stronie niż siebie po stronie Pana Boga. A jednak obfity plon, piękny smak miłości otrzymujemy tylko w oddaniu się drugiej osobie, w trudnym obumieraniu.

Якщо пшеничне зерно, впавши в землю, не вмирає, то залишається самотнім, а якщо вмирає, то дає рясний урожай.

Цей простий сільськогосподарський висновок має духовний вимір, дуже важливий для стосунків з людьми і з Богом. Помирати важко; подружжя, люди, які люблять одне одного і живуть у глибокій дружбі, добре знають цей процес. Тільки тоді, коли ми погоджуємося на вмирання з власної волі (нашого “я”), може народитися рясний урожай любові. Це боляче, тому що ми повинні відмовитися від почуття вищості, домінування, панування нашої волі, сильного бажання підпорядкувати собі іншу людину. Смерть – це ціна справжньої любові, в якій ми підкоряємося волі іншої людини.

 Коли це робиться з обох сторін, приходить чудовий досвід єднання (“І стануть одним тілом”), що наповнює людину щастям і реалізацією. Сучасна культура відкидає будь-який авторитет, пропагуючи деспотизм власної волі людини, тим самим віддаляючись від любові.

Те саме стосується і стосунків з Богом, якого наше “я” з радістю бачить всемогутнім виконавцем нашої волі. Ми воліємо, щоб Бог був на нашому боці, а не ми самі на боці Господа Бога. І все ж рясні жнива, прекрасний смак любові ми отримуємо лише у відданні іншої людини, у важкому упокоренні.

Ewangelia

Wśród tych, którzy przybyli, aby oddać pokłon Bogu w czasie święta, byli też niektórzy Grecy. Oni więc przystąpili do Filipa, pochodzącego z Betsaidy Galilejskiej, i prosili go, mówiąc: «Panie, chcemy ujrzeć Jezusa». Filip poszedł i powiedział Andrzejowi. Z kolei Andrzej i Filip poszli i powiedzieli Jezusowi.

A Jezus dał im taką odpowiedź: «Nadeszła godzina, aby został otoczony chwałą Syn Człowieczy. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. Kto zaś chciałby Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec.

Teraz dusza moja doznała lęku i cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Ależ właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę. Ojcze, wsław imię Twoje!»

Wtem rozległ się głos z nieba: «Już wsławiłem i jeszcze wsławię». Stojący tłum to usłyszał i mówił: «Zagrzmiało!» Inni mówili: «Anioł przemówił do Niego». Na to rzekł Jezus: «Głos ten rozległ się nie ze względu na Mnie, ale ze względu na was. Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie wyrzucony precz. A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie».

To mówił, oznaczając, jaką śmiercią miał umrzeć.

Itinerarium

CZORT ZNUŻENIEM KUSI

Sobota 16 marca 2024

Пильнуймо, сестри і брати!

Субота 16 березня 2024 року

W jednym ze wspomnień z czasu drugiej wojny światowej znalazłem relację warszawiaka, który opisywał przygotowania do zabawy sylwestrowej w ostatni dzień 1939 roku, a więc trzy miesiące po agresji Niemiec. Nie dziwi mnie zatem, że dzisiaj, ponad dwa lata od wybuchu wojny w Ukrainie, dominującym tematem – na początku wiosny – jest kwestia sadzenia kwiatów i porządkowania ogrodów. Dotyczy to zarówno nas jak i naszych ukraińskich sąsiadów, może poza tymi, którzy żyją w pobliżu frontu walk, tam gra toczy się o życie.

W przełomowych momentach historii można przyjąć trzy postawy, dwie oczywiste – za lub przeciw, w przypadku wojny w Ukrainie za Ukrainą lub przeciw niej (takie głosy coraz częściej rozbrzmiewają i u nas). Trzecia, nieoczywista, objawia się w znużeniu i obojętności, niech ta wojna się skończy, mam już dosyć, idę sadzić bratki. Bratki trzeba sadzić, tak samo jak w odpowiednim czasie siać nasturcje.

Nie wolno tylko uciekać od rzeczywistości, trzeba sercem pozostać przy Ukrainie, tak by jakiś czort nie wsączył nam obojętności czy nawet wrogości. I żebyśmy nie powtórzyli błędu apostołów, którzy znużeni zaspali w Ogrodzie Oliwnym, nie czuwali razem z Chrystusem w chwili Jego cierpienia. Czuwajmy, siostry i bracia!

В одному з моїх спогадів про Другу світову війну я знайшов розповідь варшав’янина, який описував підготовку до новорічної вечірки в останній день 1939 року, тобто через три місяці після німецької агресії. Тому мене не дивує, що сьогодні, більш ніж через два роки після початку війни в Україні, домінуючою темою – на початку весни – є питання посадки квітів і впорядкування садів. Це стосується як нас, так і наших українських сусідів, за винятком, можливо, тих, хто живе близько до лінії фронту, де на кону стоїть життя.

У вирішальні моменти історії можна зайняти три позиції: дві очевидні – за чи проти, у випадку війни в Україні, за чи проти України (такі голоси дедалі частіше лунають і в нас). Третя, неочевидна, проявляється у втомі і байдужості, нехай ця війна закінчиться, з мене досить, піду садити братки. Братки треба садити, так само як і настурції треба сіяти в потрібний час.

Ми не повинні просто тікати від реальності, ми повинні тримати своє серце прикутим до України, щоб якийсь диявол не впорснув у наше життя байдужість чи навіть ворожість. І щоб ми не повторили помилку апостолів, які, втомившись від сну в Оливному саду, не пильнували з Христом у момент його страждань. Пильнуймо, сестри і брати!

Itinerarium

BLISKO PANA BOGA

Piątek 15 marca 2024

БЛИЗЬКО ДО БОГА

П’ятниця 15 березня 2024 року

Wieczorami zwykle spotykam się na kolacji z osobami bezdomnymi, ubogimi i samotnymi. Przychodzą, aby coś gorącego zjeść, ja raczej po to, aby ich poznać, słuchać i  rozumieć. Codziennie też rozmawiam z uchodźcami, głównie z Ukrainy, próbują tutaj układać sobie nowe życie.

W każdym z takich spotkań jest jakaś tajemnica. Tajemnica bliskości Pana Boga.

Вечорами я зазвичай зустрічаюся за вечерею з бездомними, бідними та самотніми. Вони приходять, щоб з’їсти щось гаряче, а я приходжу, щоб познайомитися з ними, вислухати і зрозуміти їх. Щодня я також розмовляю з біженцями, переважно з України, які намагаються побудувати тут нове життя.

У кожній з цих зустрічей є якась таємниця. Таємниця близькості Господа Бога.

Itinerarium

GDZIE NADZIEJA A GDZIE DIABEŁ

Czwartek 14 marca 2024

ДЕ НАДІЯ, А ДЕ ДИЯВОЛ

Четвер 14 березня 2024 року

Przed dwoma dniami przeżyłem piękne chwile w Drohobyczu, uczestniczyłem w inauguracji i poświęceniu szpitala rehabilitacyjnego. Blisko 100 osób, rannych (cywili i żołnierzy) oraz obłożnie chorych znalazło tam miejsce, mają opiekę, wracają do zdrowia. Placówka powstała dzięki wsparciu lubelskich firm i ofiarom lublinian.

Kiedy dzieliłem się ta radością ze znajomymi, kilkukrotnie usłyszałem opinię, że przesadzam z tą pomocą Ukrainie, że Ukraińcy nie są godni pomocy, że to się nie opłaca i że czas na ostry kurs wobec naszych sąsiadów.

Słuchałem tych opinii, myślałem. I wiem, że rosyjska agentura odnosi wielkie sukcesy w Polsce, narastająca niechęć do Ukrainy jest na rękę Rosji, a jeśli zwycięży, obróci się przeciwko nam, Polakom. Oczywiście nie wiem jednego, czy narratorzy antyukraińscy – a po drugiej stronie narratorzy antypolscy – robią to za pieniądze, czy po prostu nie rozumieją sytuacji.

Grzechem jest nie pomagać Ukrainie, najpierw dlatego, że została napadnięta przez wroga. Każdy przyzwoity człowiek pomaga napadniętemu, źle gdy przygląda się temu obojętnie, najgorzej jak wspomaga bandytę (albo przynajmniej myśli – „A dobrze mu tak!”).

Ukrainy nie da się przenieść w Pireneje, tak jak i Polski na północ Włoch, jesteśmy i pozostaniemy sąsiadami, a z sąsiadami należy żyć dobrze, „pomoc sąsiedzka” opłaca się zawsze.

I Ewangelia na koniec wpisu, jest Wielki Post, zaraz będzie Wielkanoc. Warto być po stronie życia, przyjaźni i nadziei. Po drugiej stronie jest mrok, śmierć i diabeł.

Два дні тому я пережив прекрасний момент у Дрогобичі, взявши участь в урочистому відкритті та освяченні реабілітаційного шпиталю. Близько 100 осіб, поранених (цивільних і військових) та прикутих до ліжка, знайшли там місце, отримують догляд і одужують. Заклад був створений завдяки підтримці люблінських компаній та пожертвам люблінців.

Коли я ділився цією радістю з друзями, то кілька разів чув думку, що я перебільшую з цією допомогою Україні, що українці не варті допомоги, що вона того не варта і що настав час взяти жорсткіший курс щодо наших сусідів.

Я слухав ці думки, думав. І я знаю, що російська агентура дуже успішно працює в Польщі, що зростаюче обурення щодо України грає на користь Росії, і якщо воно переможе, то обернеться проти нас, поляків. Звісно, я не знаю, чи антиукраїнські наратори – і, з іншого боку, антипольські наратори – роблять це за гроші, чи просто не розуміють ситуації.

Гріх не допомагати Україні, насамперед тому, що на неї напав ворог. Кожна порядна людина допомагає тому, на кого напали, погано, якщо вона дивиться на це байдуже, найгірше, якщо вона підтримує бандита (або принаймні думає – “молодець!”).

Україну не можна перенести на Піренеї, так само як і Польщу не можна перенести на північ Італії, ми є і будемо сусідами, а з сусідами важливо жити добре, “сусідська допомога” завжди окупається.

І Євангеліє в кінці вступу, зараз Великий піст, скоро Великдень. Варто бути на стороні життя, дружби і надії. На іншому боці – темрява, смерть і диявол.

Itinerarium

LUDZIE BLISKO I RAZEM

Wtorek 12 marca 2024

ЛЮДИ ПОРУЧ І РАЗОМ

Вівторок 12 березня 2024 року

Żyjemy w czasach trudnych i ważnych pytań, na które trudno dać dobre odpowiedzi. Co dalej z tą wojną w Ukrainie i w ogóle co z przyszłością świata? Co dalej z naszą wiarą i Kościołem? Dlaczego technika i cywilizacja nie przynoszą nam szczęścia?  Tak, jesteśmy coraz bardziej rozczarowani.

Cudownych recept nie mam, ale wiem z doświadczenia, że zawsze trzeba zaczynać od ludzi. Jeśli ludzie się spotykają, rozmawiają (nie krzyczą), myślą, dzielą marzeniami, to tworzą się nowe wspólnoty, które są źródłem nadziei i radości. I to chyba jest pomysł na przyszłość – lgnąć do ludzi, zapraszać ich, gromadzić i przygarniać. Tak może odnowić się świat, nasze miejsca życia, Kościół. Najważniejsze, aby ludzie byli blisko, razem.

Ми живемо в часи складних і важливих питань, на які важко дати хороші відповіді. Що далі з війною в Україні і взагалі з майбутнім світу? Що далі з нашою вірою і Церквою? Чому технології та цивілізація не приносять нам щастя?  Так, ми дедалі більше розчаровуємося.

Я не маю чудодійних рецептів, але з досвіду знаю, що завжди треба починати з людей. Якщо люди збираються разом, розмовляють (не кричать), думають, діляться мріями, утворюються нові спільноти, які є джерелом надії і радості. І в цьому, я думаю, полягає ідея майбутнього – звертатися до людей, запрошувати їх, збирати їх і приймати їх у себе. Так можна оновити світ, наші місця життя, Церкву. Найважливіше – тримати людей поруч, разом.

Itinerarium

ABY SZCZĘŚLIWIEJ ŻYĆ

Poniedziałek 11 marca 2024

ЩОБ ЖИТИ ЩАСЛИВІШЕ

Понеділок 11 березня 2024 року

Od czasu do czasu udaje mi się opuścić miasto oraz komputer i spotkać jakąś piękną inną istotę, w tym przypadku – patrz zdjęcie – jest to młoda klempa, samica łosia.

Pamiętam opowieść partyzancką, chyba spod Szczebrzeszyna, oddział polski ostrzeliwał całą noc nacierających Niemców, było to pod koniec maja. W środku nocy jeden z Polaków – pośród odgłosów strzelaniny – rzucił do kolegi: „Słyszysz? Słyszysz?”. Kompan odrzekł: „No, walą szwaby z erkaemów…” A ten pierwszy: „Słowik! Słowik! Słowik śpiewa!”

Słowiki jeszcze nie śpiewają, za to kosy, sikory, szpaki i mazurki owszem, bardzo namiętnie i chętnie. Może usłyszycie, to na każdym skwerze już się dzieje. Potrzebujemy choć trochę piękna i czystej radości, aby lepiej i szczęśliwiej żyć.

Час від часу мені вдається вирватися з міста і комп’ютера і зустріти якусь прекрасну іншу істоту, в даному випадку – див. фото – це молодий лось, самка лося.

Пригадую партизанську історію, ймовірно, з-під Щебжешина, польський підрозділ всю ніч обстрілював наступаючих німців, це було наприкінці травня. Серед ночі один з поляків – під звуки стрілянини – кинув товаришеві по службі: “Чуєш? Чуєш?” Товариш відповів: “Ну, фріци гатять з еркемів…”. І другий: “Соловейко! Соловей! Соловей співає!” Солов’ї ще не співають, але дрозди, синиці, шпаки і коноплянки співають, дуже пристрасно і охоче. Ви можете це почути, це вже відбувається на кожному сквері. Нам потрібно хоч трохи краси і чистої радості, щоб жити краще і щасливіше.

Itinerarium

WIARA NAJWAŻNIEJSZA ZE WSZYSTKICH

Kazanie na niedzielę 10 marca 2024

ВІРА – НАЙВАЖЛИВІШЕ З УСЬОГО

Проповідь на неділю 10 березня 2024 року

Dziś krótko o najważniejszej wierze. O wierze, która jest podstawą innych wiar. Tę wiarę mamy opisaną w Ewangelii: Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.

Takiej wiary sobie i każdemu z Was życzę. Wiary w miłość Boga, dzięki której zamieszkał pomiędzy nami Chrystus. Jeśli w to wierzę mam życie wieczne.

A ta wiara jest podstawą wiary w człowieka, że jest kimś ważnym, bo przeznaczonym do niekończącego się istnienia. Jest podstawą wiary w sens życia, które ulega zmianom ale nie zostaje nam odebrane. I jest podstawą ofiarnej miłości, nie oszczędzającej siebie w dawaniu. Tak jak to uczynił sam Bóg.

Сьогодні коротко про найважливішу віру. Віру, яка лежить в основі всіх інших вірувань. Ця віра описана в Євангелії: “Так бо Бог полюбив світ, що дав Сина Свого Єдинородного, щоб кожен, хто вірує в Нього, не загинув, але мав життя вічне”.

Саме такої віри я бажаю для себе і для кожного з вас. Віри в Божу любов, завдяки якій Христос оселився серед нас. Якщо я вірю в це, я маю життя вічне.

І ця віра є основою віри в людину, що вона є кимось важливим, бо призначена для нескінченного існування. Це основа віри в сенс життя, який може змінюватися, але не забирається від нас. І це основа жертовної любові, не шкодуючи себе у даруванні. Так, як це робив сам Бог.

Ewangelia:

Jezus powiedział do Nikodema:

«Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego.

A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby jego uczynki nie zostały ujawnione. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki zostały dokonane w Bogu»

Itinerarium

ŻEBY NIE ODDALIĆ SIĘ OD PANA BOGA

Sobota 9 marca 2024

НЕ ВІДСТУПАТИ ВІД ГОСПОДА БОГА

Субота 9 березня 2024 року

Widzę i słyszę, że Ukrainie grozi coraz bardziej zapomnienie i osamotnienie. Nie chodzi mi tylko o to, że zniknęły żółto -niebieskie znaczki z ekranów TV i wstążeczki z klap celebrytów. Myślę o tym, że zachodzi u nas głęboka i bardzo zła zmiana w myśleniu, nazywana często w przekazach medialnych „naturalnym zmęczeniem”. Zmiana polega na tym, że wojna w Ukrainie i jej skutki przestają być dla nas – w większości – czymś ważnym. Ta wojna jest „gdzieś tam”, jest „ich sprawą”, czasem mam wrażenie, że bardziej istotne są promocje w supermarketach.

To co dzieje się w Ukrainie? Kilka smutnych ale konkretnych faktów. W Ukrainie nastąpił rozkwit przemysłu pogrzebowego, firmy produkujące trumny i wiązanki nagrobne mają bardzo wysokie przychody. Dobrze sprzedają się także kiry i inne oznaki wdowieństwa, sieroctwa i żałoby. Zaraz za tym idzie branża protez, według pewnych informacji blisko 50.000 osób czeka na sztuczne ręce i nogi.

Nie będę wydłużał tej listy, wiemy o czym piszę. W Wielkim Poście przypomina mi się wezwanie św. Pawła – „Przemieniajcie się przez odnawianie umysłu!” (Rz 1,2). Chyba tego najbardziej potrzebujemy, aby nie porzucić Ukrainy i nie oddalić się od Pana Boga.

Я бачу і чую, що Україна дедалі більше опиняється під загрозою забуття та ізоляції. Я маю на увазі не лише те, що зникли жовто-блакитні значки з екранів телевізорів та стрічки з лацканів знаменитостей. Я маю на увазі той факт, що в нас відбувається глибока і дуже погана зміна в мисленні, яку часто називають “природною втомою”. Зміна полягає в тому, що війна в Україні та її наслідки більше не є для нас чимось важливим – здебільшого. Ця війна “десь там”, це “їхня справа”, іноді у мене складається враження, що акції в супермаркетах важливіші.

То що ж відбувається в Україні? Кілька сумних, але конкретних фактів. Похоронна індустрія в Україні переживає бум, а компанії, що виробляють труни та могильні букети, мають дуже високі прибутки. Також добре продаються кіреї та інші знаки вдівства, сирітства і жалоби. Одразу за нею йде індустрія протезування; за деякими даними, майже 50 000 людей чекають на штучні руки та ноги.

Не буду подовжувати список, ми знаємо, про що я пишу. У час Великого посту я згадую заклик апостола Павла: “Змінюйтеся оновленням вашого розуму!” (Рим 1:2). Думаю, це те, чого ми потребуємо найбільше, щоб не покинути Україну і не віддалитися від Господа Бога.

Itinerarium