Itinerarium

Najbliższa niedziela będzie „Niedzielą Słowa Bożego”, jej celem jest bliższa przyjaźń wiernych z Pismem Świętym. Sama idea jest dość humorystyczna, zakłada, że katolicy powinni zdjąć z półki Biblię, zajrzeć do niej i co nieco poczytać. Trochę to przypomina sytuację kierowców, którzy powinni zajrzeć do przepisów o ruchu drogowym.

Na feryjnym obozie z dziećmi pytam czy czytają Pismo Święte. Jeden z chłopców odpowiada, że nie czyta, bo mama mu zabroniła. Bo jeszcze zabrudzi! Racja, książka powinna być czysta, zwłaszcza święta.

Jeden z kaznodziejów w poprzednią niedzielę całe kazanie poświęcił parafianinowi panu Maciejowi, który nie przyjął proboszcza po kolędzie. Ten zacny kapłan powinien przeżyć nie tylko Niedzielę Słowa Bożego, ale nawet cały Rok Biblijny. Może wtedy zrozumiałby, że na kazaniach warto odnosić się do Ewangelii.

A już na ponowne studia teologiczne i biblijne odesłałbym niesławnego karmelitę z Warszawy, który nie chciał udzielić komunii świętej Szymonowi Hołowni, dwie niedziele wcześniej.

Kocham Pismo Święte, uczy mnie miłości do Pana Boga i ludzi. I do sikorek, które coraz radośniej ćwierkają, bo już światła dużo.

Mamy dziś Dzień Babci, jutro Dziadka. Bez nich by nas nie było. Za zmarłych pomódlmy się, żywym powiedzmy przynajmniej dziękuję. Możemy też pochwalić się swoimi wnuczkami i wnukami.

Wszyscy dobrze wiemy i czujemy, że za tym wszystkim jest miłość. Dobry czas do startu.

Każdy nowy dzień i tydzień jest szansą na budowanie. Przyjaźni ale przede wszystkim miłości. Po to właśnie żyjemy.

Dzisiaj w Ewangelii chodzi o pokorę. Jan Chrzciciel uznał się za mniejszego od Chrystusa, uniżył się. Nie zebrał milionów lajków, na Instagramie  też nie miał sukcesów.

Zróbmy sobie dzisiaj listę ludzi mądrzejszych od nas i lepszych. Pokora. Uniżenie. Na końcu szczęście, radość i życie wieczne.

Ewangelia na dzisiaj:

Jan zobaczył podchodzącego ku niemu Jezusa i rzekł: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: „Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi».

Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem Ducha, który zstępował z nieba jak gołębica i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego na Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”.

Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym». (J 1, 29 -34)

Czternaście lat temu zmarł ks. Jan Twardowski, ten od „śpieszmy się kochać ludzi, bo tak szybko odchodzą”. I od tego pięknego wiersza:

naj­pierw nie chcie­li uwie­rzyć
więc mó­wi­li do sie­bie
że ich mi­łość za wiel­ka
nie­ob­ję­ta jak li­ście
za wy­so­kie za bli­skie
po­tem że to nie­praw­da
prze­cież tak jest ze wszyst­kim
lecz Ty co znasz pta­ki po ko­lei
i buki zło­te
wiesz że je­śli mi­łość to tak jak wiecz­ność
bez przed i po­tem

Dzisiaj za mało rozmawiamy, za krótko spacerujemy, rzadko pijemy wspólnie herbatę i nie czytamy już wierszy.

Kryzys wiary, o którym mówi się ostatnio dużo, wiary w Boga, ale i wiary w człowieka, ma gdzieś w tle kryzys miłości.

Warto czytać – i wierzyć  – w przesłanie św. Jana Apostoła:

Umiłowani, miłujmy się wzajemnie,
ponieważ miłość jest z Boga,
a każdy, kto miłuje,
narodził się z Boga i zna Boga.
Kto nie miłuje, nie zna Boga,
bo Bóg jest miłością. (1 J 4)

Pisuję o tym, że za mało cieszymy się ludźmi. Za mało dziękujemy, za to, że są obok nas i przy nas. Tak jakby musieli sprzedawać nam świeże bułki, pięknie borować zęby i z fantazją dbać o nasze fryzury.

Ci wszyscy ludzie, których spotkamy od rana, którzy nas pozdrowią, uśmiechną się i przepuszczą w drzwiach, są wielkim darem. Po prostu rewelacja! I wielki powód do szczęścia.

Od dawna piszę to Itinerarium dla wierzących, niewierzących, dla tych, którym wydaje się, że nie wierzą i dla tych, którym wydaje się, że wierzą, i dla wątpiących. Najmniej chyba dla tych „mocno wierzących”. W czym mierzyć wiarę? Odległość mierzymy w metrach, wagę w kilogramach. A wiarę?

Wiemy czym mierzyć pobożność, do tego służą modlitwy, chadzanie go kościoła i medaliki na szyi. Nigdzie jednak nie powiedziano, że zbawieni będą ludzie pobożni, do zbawienia potrzebna jest wiara. Wiara, która może przejawiać się w pobożności. Może, ale nie musi.

Cokolwiek o sobie myślimy, pozostaje nam radość szukania Boga. Boga – o tym napisano – w Którym żyjemy, poruszamy się i jesteśmy (Dz 17,28).

Każdego dnia rozpoczynamy nowe życie. Z pozoru tylko wykonujemy rutynowe zajęcia, mycie zębów, parzenie kawy, słuchanie wiadomości, pogawędki przez telefon. Praca, posiłki, sen. Każdego dnia rozpoczynamy nowe życie.

Bocian nie jest przypadkiem na tej fotce. Znad Jeziora Alberta, w zachodniej Ugandzie, wzbiły się w powietrze pierwsze bociany obierając kierunek północny. Za trzy miesiące albo trochę wcześniej wylądują w Orzechowie Starym lub Sosnowicy.

Mamy już pierwszą wiosnę, której większość z nas nie widzi, bo otacza nas beton, stal i szkło. Szybki przybór światła powoduje poruszenie wśród ptaków, one już pożegnały zimę, cieszą się wiosną.

Najwyższa pora i na nas.