Itinerarium

W Kościele katolickim obchodzimy dziś uroczystość Trójcy Świętej, prawdy dość abstrakcyjnej dla współczesnych. Na pewno jednak podstawowe przesłanie tej uroczystości jest bardzo ważne.

Jedność Bożych osób jest wezwaniem dla chrześcijan do budowania jednego świata i zgody między ludźmi. To zadanie było oczywiste dla pierwszych chrześcijan. „Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie” – wołał św. Paweł (Ga 3,28).

My, Polacy, żyjemy w tej części świata, której wiedzie się lepiej, pomimo wszystko należymy już do bogatej Północy (czy Zachodu), chętnie patrzymy na bogate (i coraz bardziej zmęczone) kraje, próbując dogonić je w dobrach materialnych. Nasze media rzadko piszą (i pokazują) miejsca głodu, wojen, wyzysku, biedy, niesprawiedliwości. Spokojnie handlujemy choćby z Chinami, gdzie o wolności nawet trudno marzyć.

Jedność głoszona przez Ewangelię pozostaje wyzwaniem, aby mieć w sercu Kurdów tęskniących za niepodległością, Syryjczyków żyjących w gruzach, braci i siostry z Konga (Zair) ginących w bezsensownych wojnach domowych, dzieci porywane przez Boko Haram w Nigerii. Szkoda, że jedność ze światem przeżywamy na poziomie kosztowania tego, co inne, można się poczuć częścią świata pijąc tequilę czy sake, jadając krewetki czy kormę, paląc kubańskie cygara lub sziszę.

Istnieje wiele form konkretnej pomocy tym naszym siostrom i braciom, którzy cierpią i umierają. Zacząć warto od pamięci i modlitwy za nich. Pierwszy dobry krok ku jedności.

Zdjęcie – kurdyjskie dziecko w obozie Bora Shamlo, teren irackiego Kurdystanu.

Pani psycholog, już po 90-tce, udzielała wywiadu i odpowiadała na pytania dziennikarki o to, co w jej długim życiu uważa za najpiękniejsze i najważniejsze. Od razu wykreśliła seks, wygodny dom i dalekie podróże.

– Zdarzyło mi się kilka dobrych, głębokich rozmów, z ciekawymi ludźmi. Rozmawialiśmy szczerze, o miłości, Bogu, gwiazdach i wszechświecie. Łowiliśmy w słowa sens życia i przekazywaliśmy sobie radość z istnienia.

Dwa dni mamy na zastosowanie rad wiekowej pani psycholog.

Żyć w zgodzie i symbiozie ze wszystkimi i wszystkim, to z pozoru postulat utopijny.  Zawsze znajdziemy powód, aby uważać się za mądrzejszych, lepszych czy piękniejszych. I to wystarczy, aby się poróżnić, pokłócić, wyzywać i szkalować. A czasem nawet bić.

Każdy dzień przeżyty w zgodzie z ludźmi, światem i samym sobą jest szczęściem. Szczęściem, które ma źródło w Bogu.

Sosna na zdjęciu ma na pewno ponad dwieście lat. Można ją zobaczyć i dotknąć niedaleko od Lublina, razem z jej równie  wiekowymi koleżankami i kolegami dębami.

Ten świat jest naprawdę  bardzo piękny, gonna sosna (nie wiem skąd ta piękna nazwa) jest przykładem. Zachwycający są także ludzie, każdy inny. Warto się napatrzyć na sosny, ludzi nasłuchać. W ich pięknie jest tajemnicza obecność Pana Boga.

Trzeba tylko objąć te sosny lub inne drzewo, posłuchać dobrze tych ludzi, którzy dziś do nas będą mówić.

Poprzednia wojna światowa – celowo nie piszę ostatnia – rozpoczęła się 80 lat temu. Śmierć poniosło ok. 80 milionów ludzi. Procentowo najwięcej zginęło Białorusinów, Ukraińców, Łotyszy, Litwinów i obywateli Polski.

Wśród ofiar było ponad 3 tysiące duchownych, co stanowiło 20 procent ich ogółu. Prawie 20 lat temu, 13 czerwca 1999 r. Jan Paweł II beatyfikował 108 polskich męczenników II wojny. W gronie trzech biskupów męczenników jest bp Władysław Goral z diecezji lubelskiej. Niestety, poza św. Maksymilianem Marią Kolbe, reszta postaci męczenników jest mało rozpoznawalna. Rzadko przez ich wstawiennictwo się modlimy, pomimo cotygodniowej deklaracji w Credo – „Wierzę w świętych obcowanie”.

Dzisiaj w liturgii wspominamy owych 108 męczenników. Na trudne czasy ich wsparcie jest cenne i wskazane. Dla nas, żyjących na Lubelszczyźnie, szczególnie bliscy są błogosławieni męczennicy pochodzący z tej ziemi – bp Władysław Goral, księża Kazimierz Gostyński, Stanisław Mysakowski, Antoni Zawistowski, Zygmunt Pisarski oraz świecki działacz, szlachcic, Stanisław Starowieyski.

Niech wyproszą nam radość życia, odwagę wiary i zaufanie w życie wieczne.

Skąd się wzięło morze i wszystko co w nim żyje?

Jaki sens ma życie?

Czy śmierć to ostatni akt mojego losu?

Czy warto być dobrym?

Czym jest piękno?

Dlaczego kocham?

To przykłady pytań, które dziś padają rzadko, o ile w ogóle. Te i podobne pytania wracają w obliczu wojny albo sekwencji innych nieszczęść. Odpowiedzi na te pytania napędzały rozwój naszej cywilizacji przez wieki.

W tle jest jeszcze jedno pytanie – czy jest Pan Bóg? Nie wiem czy na ciepły wtorek (w Polsce) nie są to pytania za trudne.

Są trudne, ale przecież nie żyjemy tylko, aby pracować, jeść, spać i w końcu przejść na emeryturę i tak dalej.

Na smartfonach widać to słabo. A może nawet w ogóle. Duch Pański napełnił okrąg ziemi, przenika każde stworzenie, utrzymuje je w istnieniu.

Ale jak tu podziwiać Ducha Pańskiego w lesie jak może ugryźć komar albo kleszcz? A jak się boso biega po łące to kolce wbiją się w stopy. Co innego smartfon!

Duch Pański napełnił okrąg ziemi, tę prawdę wczoraj głosiła nam liturgia Zesłania Ducha Świętego. Maki, stokrotki, osty i śpiewaki o tym wiedzą i chętnie nam o tym opowiedzą!

Opis historycznego Zesłania Ducha Świętego brzmi nieco chaotycznie, ale niesie mocne i dobre przesłanie. W oczach Pana Boga nikt nie jest gorszy, wszyscy mają szansę na zbawienie.

Wszyscy są moimi siostrami i braćmi. Jesteśmy dziećmi jednego Boga, dzięki temu, że napełnia nas ten sam Duch Święty.

Liturgia słowa

Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. 

Przebywali wtedy w Jeruzalem pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak tamci przemawiali w jego własnym języku. 

Pełni zdumienia i podziwu mówili: «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».

(Dz 2,1 – 11)

Wielokrotnie pisałem tu o działaniu Ducha Świętego w ludzkich sercach i słowach, odwołując się do doświadczenia z 2 czerwca 1979 r., kiedy św. Jan Paweł II z wiarą wzywał Ducha Świętego do odnowienia naszej ziemi.

Naszym sercem może rządzić miłość, zło i nienawiść albo obojętność. Chyba ta ostatnia dominuje obecnie. Przyjęcie Ducha Świętego – trzeba o Niego tylko poprosić – jest swoistą umową o współpracy z samym Bogiem, Jego mocą i miłością.

W Wigilię uroczystości Zesłania Ducha Świętego proszę o Jego przyjście do mojego serca i serca każdego z Was. Niech przez nasze serca działa sam Bóg, mocą Swojego Ducha.

Arcybiskup Bolesław Pylak odszedł wczoraj do szczęśliwej wieczności. Na pewno znajdziecie dużo informacji o jego służbie Kościołowi lubelskiemu. Świadectwem tej służby jest wiele kościołów i kaplic, o które mężnie walczył w trakcie swojego pasterzowania.

Wspomnę dwie historie moich spotkań z Arcybiskupem. Najpierw, na początku lat 90-tych ub. wieku, poprosiłem o zgodę na budowanie w diecezji struktur Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży (KSM). Wysłuchał uważnie i powiedział: „Jak dasz radę bracie, to rób to, ja z serca błogosławię”. Pobłogosławił dobrze, bo do dzisiaj ta organizacja funkcjonuje i dobrze wychowuje tysiące młodych ludzi do służby Bogu i ludziom.

Drugi raz poprosiłem zgodę na prowadzenie w nowo powstałym Radiu Lublin audycji dla młodzieży – „Spojrzenia”. Zapytał, czy diecezja ma za to płacić, bo jak tak, to będzie krucho bo koszty wznoszenia świątyń są coraz wyższe. Odpowiedziałem, że finanse diecezji nie ucierpią. Usłyszałem – „To z serca błogosławię!” Pobłogosławił dobrze, bo audycja gościła w eterze ponad 20 lat.

Nie mam wątpliwości, że przeżył swoją posługę w duchu obranej dewizy – In Te Domine Speravi (Tobie, Panie, zaufałem). I że dzięki jego posłudze i błogosławieństwom Królestwo Boże wzrosło w ziemi lubelskiej.

(foto za witryną archidiecezji lubelskiej)