Itinerarium

Odwiedzałem ostatnio znajomych  w szpitalu psychiatrycznym, cierpią na zaburzenia, być może diagnozy stwierdzą choroby psychiczne. Na oddziale, w dzień świąteczny, było ponad 50 osób. Nas, odwiedzających, było może z pięć osób.

Jeden z moich znajomych wskazywał po kolei innych chorych – „O, tego nikt już dwa tygodnie nie odwiedzał. A tamten przy oknie nie ma chyba nikogo. A młody cały czas siedzi w smartfonie, ale i tak nikt do niego nie dzwoni”.

Ponieważ był to Dzień Papieski, przypomniały mi się słowa św. Jana Pawła II – „W wielu miejscach na świecie cierpi człowiek i woła o drugiego człowieka”.

Bądźcie więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane,  i postępujcie drogą miłości. To wezwanie św. Pawła z listu do Efezjan jest najlepszą radą na każdy dzień.

I na nowy dzień i tydzień, który rozpoczynamy. Postępujcie drogą miłości. Więcej i uważniej słuchajcie najbliższych, dzieci, żon i mężów. A nawet teściowych. Opowiadajcie zabawne historie, żeby wzbudzić uśmiech a z nim nadzieję.

Takiego dnia, jak ten dzisiaj, już nie będzie. Bardzo dobry dzień, aby we wszystkim postępować drogami miłości.

Na dziesięciu uzdrowionych jeden oddał chwałę Bogu, to z dzisiejszej Ewangelii. Myślę, że procentowo niewiele się zmieniło od tamtej historii. Wszyscy doświadczamy łaski życia i zdrowia, chwałę Bogu oddaje – oby – co dziesiąty z nas.

Słucham tej Ewangelii i mam nadzieję, że wierzę jak ten Samarytanin.

Ewangelia na dziś:

Zdarzyło się, że Jezus, zmierzając do Jeruzalem, przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei.

Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» Na ten widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni.

Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, padł na twarz u Jego nóg i dziękował Mu. A był to Samarytanin.

Jezus zaś rzekł: «Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła».

 (Łk 17,11 – 19)

Dila ma dwanaście lat, przeżyła w Kobani szturm Państwa Islamskiego, tygodnie bez światła i wody. Ojciec zginął w czasie walk o miasto. Teraz razem z matką i dwoma braćmi uciekła do Dahuk w Iraku. Oni przeżyli, ale już kilkaset jej rodaków zginęło od tureckich kul i bomb. Inni albo poniosą tam śmierć albo zdąża uciec do Kurdystanu w Iraku.

Historię Dily znam od moich kurdyjskich przyjaciół, od lat pomagającym w Iraku uchodźcom z Syrii.

Wiem, że żyjemy w Polsce dzisiaj tematem wyborów, emocje są polityczne. Wiadomości z Syrii słabo przebijają się w przestrzeni naszego Internetu. Próbuję jednak zainteresować Was ideą pomocy syryjskim Kurdom.

Wskutek tureckiej operacji wojskowej wielu z nich zostało już zmuszonych – a wkrótce dotknie to setki tysięcy osób – do opuszczenia swoich ziem. Turcja od lat uważa Kurdów za wrogów i dąży do zniszczenia ich tożsamości.

Uciekający przed armią turecką Kurdowie przedostają się na teren Autonomii Kurdystanu znajdującej się w północnym Iraku. Autonomia przyjęła już na swoim terytorium ponad 1,5 mln uchodźców, głównie z Syrii, po walkach z Państwem Islamskim. Teraz zaczęła przyjmować nowych uchodźców.

Odwiedziłem Kurdystan i obozy z uchodźcami – dołączam kilka zdjęć do tego wpisu. Warunki są niewyobrażalnie ubogie, to głównie namioty, wystawione na mróz w nadciągającej zimie i kilkudziesięciostopniowy upał latem. Najbardziej cierpią dzieci.

Zaczęliśmy organizować w Lublinie pomoc dla uchodźców wojennych, głownie dzieci. Wszystkie zebrane pieniądze przekażemy przez zaufanego partnera z Kurdystanu. Szczegóły są poniżej.

Prośba, którą adresuję do wszystkich z Was ma kilka form. Najpierw, proszę o wsparcie finansowe, jednorazowe bądź systematyczne. Po drugie – o rozpropagowanie tego apelu. Po trzecie – o modlitwę za ofiary tej nowej wojny i za uchodźców. Po czwarte, chcemy przygotować misję wolontariuszy, którzy pojadą z pomocą do obozów w Kurdystanie, poszukujemy chętnych do udziału w tej misji.

Nie będę pisał tu frazesów o potrzebie solidarności. Tam naprawdę toczy się wojna, giną i uciekają ludzie tracąc wszystko. A możemy im pomóc.

Numer konta oraz numer telefonu informacyjnego znajdziecie dalej. Dalsze informacje wkrótce.

Kurdowie pilnie potrzebują pomocy

W północno-wschodniej Syrii, zamieszkiwanej głównie przez syryjskich Kurdów, trwa operacja wojskowa prowadzona przez Turcję. Życie blisko 2 mln ludzi znajduje się w poważnym zagrożeniu. Są oni zmuszeni do opuszczania swoich domów i ucieczki w poszukiwaniu schronienia. Większość z nich zmierza w kierunku Regionu Kurdystanu. Kraj ten, będący autonomiczną jednostką Iraku, liczący 5,5 mln mieszkańców, w ostatnich latach przyjął już ponad półtora miliona uchodźców uciekających przed prześladowaniami ze strony Państwa Islamskiego (ISIS).

W odpowiedzi na pogłębiający się kryzys, uruchamiamy zbiórkę środków na pomoc doraźną dla uciekającej z Syrii ludności cywilnej. Każda przekazana kwota liczy się.

Pieniądze można wpłacać na konto Stowarzyszenia Solidarności Globalnej:

23 1240 1503 1111 0010 7940 4740

Tytuł: darowizna na cele statutowe – pomoc dla Kurdów

Chcesz zaangażować się w długofalowy projekt wsparcia uchodźców przebywających na terenie Regionu Kurdystanu?

Zapraszamy do programu „Przywrócić marzenia – pomoc dzieciom w Kurdystanie”

Na terenie Regionu Kurdystanu obecnie znajduje się 38 obozów dla uchodźców (dane z marca 2019). Ich mieszkańcy jeszcze długo nie będą mogli powrócić do swoich domów, wielu utraciło dobytek całego życia i nie ma gdzie wracać. W najgorszej sytuacji są dzieci, które w wyniku wojny straciły jednego lub oboje rodziców.

Z myślą o nich kurdyjska organizacja pozarządowa, Fundacja Charytatywna im. Barzaniego, utworzyła specjalny program pomocy.

Lubelskie stowarzyszenia, Centrum Wolontariatu oraz Stowarzyszenie Solidarności Globalnej, przy współpracy z kurdyjską organizacją partnerską, zapraszają do wsparcia dzieła pomocy osieroconym dzieciom przebywającym w obozach dla uchodźców w Regionie Kurdystanu.

Jak można pomóc?

Program pomocy polega na adopcji jednego lub kilku dzieci na okres minimum 1 roku i przekazywaniu raz w miesiącu kwoty w wysokości 200 zł na zaspokojenie podstawowych potrzeb wspieranego dziecka oraz na jego edukację (m.in. zakup podręczników, przyborów szkolnych, pomocy naukowych, posiłków). Los pokrzywdzonych dzieci, a w szerszym wymiarze los świata i pokoju na świecie nie jest Ci obojętny?

Pomóż tym, którzy przeszli najgorsze, odzyskać utracone marzenia i na nowo spojrzeć w przyszłość z nadzieją i z wiarą, że dobro istnieje.  

Osoby zainteresowane zaangażowaniem się w program wsparcia osieroconych dzieci, zapraszamy do kontaktu.
Szczegółowych informacji udzielamy pod numerem telefonu: +48 797 341 681.

Zrobiło się cieplej wczoraj w Polsce, częściowo za sprawą Nobla dla Olgi Tokarczuk, częściowo po zwycięstwie naszych piłkarzy nad Łotwą. A najbardziej wskutek wzrostu temperatury.

Warto się cieszyć życiem, każdym sukcesem rodaków. A przede wszystkim ludźmi, którzy są przy nas. I warto jeszcze okazać im, że są ważni dla nas.

Cóż to będzie za niedziela ten 13 października! Możemy wygrać. Albo wygramy albo nie. Jak wygramy, będzie święto i radość. Ten 13 października, a zwłaszcza wieczór, będzie bardzo emocjonujący. A będzie bardziej jeszcze emocjonujący jeśli wygramy też dzisiaj.

Jeżeli wygramy dzisiaj na Daugava Stadium (czyli na stadionie Dźwiny – nazwa od rzeki) z Łotwą, a potem w niedzielę w Warszawie na Stadionie Narodowym (kiedyś zwanym też Basenem Narodowym – kto pamięta mecz sprzed 7 lat i pana Adama D. pływającego na murawie stadionu?) już z Macedonią, to zakwalifikujemy się do finałów Mistrzostw Europy w piłce nożnej.

I właśnie tym, myślę, żyć będzie Polska w niedzielę wieczorem. Wygramy?

Wielu z nas ma dużo pracy, wiele obowiązków i jeszcze więcej spraw na głowie, z niczym się nie wyrabia i ciągle spóźnia. Na dodatek może być jeszcze gorzej, bo tego wszystkiego przybywa. Kto w tym wszystkim jeszcze ma pamiętać o Panu Bogu i życiu wiecznym?

Mam dla Was dobrą wiadomość. My nie pamiętamy o Panu Bogu i On o tym dobrze wie. Ponieważ w przeciwieństwie do nas nie musi się zajmować sprawami ziemskimi, to On pamięta o nas i naszym życiu wiecznym.

No to proszę się nie martwić, On nas kocha, zawsze ma czas, ze wszystkim zdąża i o niczym nie zapomina. I o nikim nie zapomina. O Tobie pamięta szczególnie.

Niedawno dowiedziałem się, że w Polsce istnieje i działa oddział Światowego Ruchu Katolików na rzecz Środowiska. Z jednej strony to chwalebna rzecz, że katolicy chcą w sposób zorganizowany chronić środowisko, z drugiej trochę skandal. Skandal, bo ochrona Bożego stworzenia jest oczywista dla kogoś kto wierzy i w istocie nie wymaga tworzenia organizacji. Podobnie, z pewnym zdziwieniem przyjąłbym Światowy Ruch Katolików na Rzecz Odmawiania Ojcze Nasz.

W trakcie spowiedzi mało kto – albo i nikt – nie przyznaje się, że rzucał śmieci na ziemię i parkował na trawniku. A przecież ziemia i trawa, to Boże dzieła.

Cieszę się, że mieszkam w regionie gdzie z jednej strony mam Pojezierze Łęczyńsko – Włodawskie z unikalną wodniczką, a z drugiej Roztocze z rosnącą rodziną rysiów. Od Wschodu mam wspaniały Bug, od Zachodu nie do końca czystą, ale piękną Wisłę. Bystrzyca bardzo powoli wraca do formy, pluskają w niej już żwawe pstrągi. Tyśmienica rozlewa się cudownie po łąkach, a Wieprz ma w swoim biegu kaniony wysokie na prawie 50 metrów!

A wierzących, działających na rzecz ochrony środowiska, odsyłam do psalmów – „Niech szumi morze i to, co je napełnia, świat i jego mieszkańcy! Niech rzeki klaszczą w dłonie, niech góry razem wołają radośnie” (98). Niech rzeki klaszczą w dłonie, Wisła i Bug, Tyśmienica i Bystrzyca!

Porozmawiajmy z ludźmi. O tym, co ich boli i cieszy. O spadających liściach wskutek przymrozków, już początek jesieni. O rosnących cenach warzyw. O dzieciach lgnących do smartfonów bardziej niż do babć i dziadków. O babciach i dziadkach, ich samotności codziennej – bo tak mało mamy czasu.

Nie trzeba zaraz mówić o Bogu albo o nudnych kazaniach wczoraj słyszanych.

Pan Bóg jest bliższy naszym sprawom niż to sobie wyobrażamy. W Nim żyjemy, poruszmy się i jesteśmy, jak napisał o tym św. Paweł (Dz 17,28).

Wczorajsze Itinerarium nie ukazało się z powodu braku dostępu do sieci, co się jeszcze w Polsce (wschodniej) zdarza. I tak na pewno większość z Was pamiętała o św. Faustynie Kowalskiej, tej od koronki.

Jej wiara w miłosierdzie Boże udzieliła się milionom ludzi, mnie także, oby i Wam. I o tym właśnie jest dzisiejsza Ewangelia, o wierze. Tylko to, w co wierzymy ma sens, tylko to może nas odrodzić i nadać właściwy kierunek życia.

Przytaczam tutaj historię sprzed dwóch lat na potwierdzenie, że wiara rozstrzyga o naszym życiu. Że morw nie przenosimy to nie problem, ale że wiara nas ratuje, to wielka radość. Czego na dzisiejszy Dzień Pański życzę z całego serca!

Wpis z 29.10.2017:

Rozmawiałem z Grzegorzem w środę wieczorem, tłumaczyłem, że coraz gorzej wygląda, że szkoda życia, że F-16 zeżre mu wątrobę i trzustkę. Grzegorz to inteligentny gość ale kilka lat temu wódka zaczęła rządzić jego życiem, stracił pracę, potem przyszedł rozwód i wreszcie eksmisja z mieszkania.

Rozmawialiśmy wiele razy, Grzegorz mówił, że chce się wyrwać, że ma dość nocy na melinach czy w pustych ruderach, gdzie nie ma prądu i wody, że chciałby zacząć na nowo. Na tym się jednak kończyło. W tamtą środę był tylko na małym rauszu, zachęcałem, żeby poszedł na odwyk, że jak tam pójdzie dostanie nowe ubranie, kosmetyki, buty.

W piątek, dwa dni po tamtej rozmowie zadzwonił telefon:

– Tu Grzesiek, jestem na odwyku.

Odwiedziłem go następnego dnia, przywiozłem to, co obiecałem. Co go przekonało wreszcie do decyzji, pytam.

– No przecież ksiądz mówił, żebym zaczął od nowa.

W nocy ze środy na czwartek Grzegorz stoczył szaloną walkę. Po kolei trzech bezdomnych jak on kumpli ciągnęło go na meliny, obronił się przed każdym z nich. Wiedział, że w czwartkowy ranek musi stawić się na odwyku z 0,00 promila na alkomacie, co jest warunkiem rozpoczęcia leczenia. Poszedł pod kościół „Ave”, znalazł kawałek suchego miejsca pod murem, nałamał kupkę gałęzi, żeby nie leżeć na betonie i nie przeziębić nerek. Rozdygotany przespał jakoś noc pod gołym niebem, przyjęto go na odwyk. To była najważniejsza noc w jego życiu, jak powiedział. Noc walki i zwycięstwa, tak myślę.

Obecnie, po dwóch latach Grzegorz powrócił do rodziny, pracuje na budowie, od czasu do czasu dzwoni i pozdrawia.

PS. F-16 to techniczny spirytus z Ukrainy przemycany do Polski. Można go kupić po 6 zł za pół litra. To najbardziej popularny trunek bezdomnych. Niestety, zżera wątrobę, nerki, trzustkę, pustoszy żołądek i jelita, wywołuje także omamy.

Ewangelia na dzisiaj:

Apostołowie prosili Pana: «Dodaj nam wiary». Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna.

Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź zaraz i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy okazuje wdzięczność słudze za to, że wykonał to, co mu polecono?

Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”».

(Łk 17,5 – 10)