Itinerarium

Wtorek 11 marca 2014

Ksiądz Witold trafił do Gruzji na początku lat dziewięćdziesiątych, trwała wojna, ale można już było działać na rzecz odrodzenia Kościoła. Witold bardzo się temu dziełu przysłużył, bo własnymi nogami napędzał rowerowe dynamo, z czego był prąd dla nuncjusza. Nuncjusz starannie golił się codziennie, potrzebował do tego elektryczności.

Zapewne nie z tego powodu, albo nie tylko z tego, Witold został pierwszym szefem Caritas w Tbilisi. Udało mu się, przy zaangażowaniu pomocy z Zachodu, wybudować wielki katolicki ośrodek pomocy, na terenie dawnej fabryki Kirowa, w dzielnicy Didube. W ośrodku mieści się Dom Dziecka (tam m.in. trafiały sieroty po wojnie z Rosją w 2008 r.), gigantyczna jadłodajnia dla ubogich, wydająca niekiedy po tysiąc posiłków dziennie oraz centrum aktywności dla bezdomnych i samotnych, których w dawnej fabrycznej części miasta są dziesiątki tysięcy. Cudem, ale przy pomocy ludzi, wybudował też piekarnię, stolarnię i fabryczkę cegieł, co pozwala dofinansowywać ośrodek pomocy i daje pracę wielu Gruzinom.

Na koniec Witold postanowił w katolickim dziele postawić prawosławną cerkiew. Posypały się mu za to gromy na siwą głowę, najbardziej radykalni tłumaczyli, że prawosławnych należy nawracać a nie stawiać im cerkwie. Kapłan ów jednak bardziej ufał w natchnienie Ducha Świętego i ciągnął  w górę mury cerkwi. Zbierał na ten cel także pieniądze w katolickiej Polsce. Przyznaję, sam mu doradzałem, aby przy okazji kolekt mówił, że prosi o datki na rzecz „budowy kościoła”, bez dalszych przymiotników.  Uzasadniałem, że Pan Jezus czuje się równie dobrze w świątyni katolickiej co prawosławnej i prawdopodobnie słabo (o ile w ogóle) je rozróżnia.

Cerkiewka powstała, jest piękna, pracuje w niej do dziś pop z pomocnikiem, zorganizowała się tu także parafia prawosławna. Witold powiadał, że każda jedna cerkiew więcej, to szansa, aby było rosła liczba wierzących w Boga, a nie w cara i jego obecnych spadkobierców nazywanych prezydentami.

Następca księdza Witolda Szulczyńskiego, ksiądz Krzysztof Kowal, dołożył do wystroju cerkwi kilka ikon. Polacy potrafią budować pojednanie, pokój i Kościół Boży, polscy księża także znakomicie to robią.

Poniedziałek 10 marca 2014

Pokusy biegną do nas codziennie i bardzo różne. Dziś chciałbym przypomnieć o największej.

Przychodzi cierpienie, zło, ból, problemy, zdarza się nieszczęście, głupota, krach finansowy, odchodzi ktoś najbliższy. To wszystko jest lub może być częścią naszych życiorysów.

I wtedy skrada się diabeł z największą pokusą. Oferuje Rozpacz. Rozpacz, która szepce: poddaj się, daj sobie spokój, odejdź. W najczarniejszej wersji podpowiada: Skończ ze sobą. Przy Rozpaczy wszystkie inne pokusy to płotki.

Strzeżmy siebie samych i strzeżmy się nawzajem przed pokusą Rozpaczy.

Prawie 14 lat temu, w dniu kanonizacji Siostry Faustyny, Jan Paweł II przypominał:  „To krzepiące orędzie  – Faustyny – jest skierowane przede wszystkim do człowieka, który udręczony jakimś szczególnie bolesnym doświadczeniem albo przygnieciony ciężarem popełnionych grzechów utracił wszelką nadzieję w życiu i skłonny jest ulec pokusie rozpaczy”.

Dawny mistrz duchowości, Jan z Karpatos napisał: „Rozpacz jest czymś gorszym niż grzeszenie” (za Filokalią, s. 85).

Najkrótsza wersja pomocy, w celu pokonania rozpaczy – Jezu ufam Tobie!

Kazanie na 1 Niedzielę Wielkiego Postu

9 marca 2014

Myślimy, że Szatan nie myśli i nic nie czyta, że ma tylko rogi i ogon, czasem widły.

Jezus wiedział, że Diabła i Zło pokonać można potęgą myślenia, wiedzą Świętą z ksiąg przeczytanych i przemedytowanych.

Nie mamy szans w zwarciu z pokusami Szatana. Nie myślimy, nie czytamy. Jakieś 20 lat temu w Polsce rozpoczęło się Wielkie Żarcie, byliśmy spragnieni po komunistycznej diecie.

Dziś Diabeł wie, że jemy, opychamy się, klikamy w necie, wszystkie pokusy traktujemy jak dary losu i „szansę na rozwój”.

Jedyna nadzieja, że zaczniemy czytać, myśleć i wierzyć.

Kazanie na 1 Niedzielę Wielkiego Postu

9 marca 2014

Dźwiękowo: www.itinerarium.pl

Liturgia słowa

(Mt 4,1-11)
Duch wyprowadził Jezusa na pustynię, aby był kuszony przez diabła. A gdy przepościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy, odczuł w końcu głód. Wtedy przystąpił kusiciel i rzekł do Niego: Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz, żeby te kamienie stały się chlebem . Lecz on mu odparł: Napisane jest: Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych. Wtedy wziął Go diabeł do Miasta Świętego, postawił na narożniku świątyni i rzekł Mu: Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się w dół, jest przecież napisane: Aniołom swoim rozkaże o tobie, a na rękach nosić cię będą byś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień. Odrzekł mu Jezus: Ale jest napisane także: Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego. Jeszcze raz wziął Go diabeł na bardzo wysoką górę, pokazał Mu wszystkie królestwa świata oraz ich przepych i rzekł do Niego: Dam Ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon. Na to odrzekł mu Jezus: Idź precz, szatanie! Jest bowiem napisane: Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz. Wtedy opuścił Go diabeł, a oto aniołowie przystąpili i usługiwali Mu.

(Rdz 2,7-9;3,1-7)
Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą. A zasadziwszy ogród w Eden na wschodzie, Pan Bóg umieścił tam człowieka, którego ulepił. Na rozkaz Pana Boga wyrosły z gleby wszelkie drzewa miłe z wyglądu i smaczny owoc rodzące oraz drzewo życia w środku tego ogrodu i drzewo poznania dobra i zła. A wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty: Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu? Niewiasta odpowiedziała wężowi: Owoce z drzew tego ogrodu jeść możemy, tylko o owocach z drzewa, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział: Nie wolno wam jeść z niego, a nawet go dotykać, abyście nie pomarli. Wtedy rzekł wąż do niewiasty: Na pewno nie umrzecie! Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło. Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi, który był z nią: a on zjadł. A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są nadzy; spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie przepaski.

(Ps 51,3-6.12-14.17)
REFREN: Zmiłuj się, Panie, bo jesteśmy grzeszni

Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej,
w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy
i oczyść mnie z grzechu mojego.

Uznaję bowiem nieprawość swoją,
a grzech mój jest zawsze przede mną.
Przeciwko Tobie zgrzeszyłem
i uczyniłem, co złe jest przed Tobą.

Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste
i odnów we mnie moc ducha.
Nie odrzucaj mnie od swego oblicza
i nie odbieraj mi świętego ducha swego.

Przywróć mi radość z Twojego zbawienia
i wzmocnij mnie duchem ofiarnym.
Panie, otwórz wargi moje,
a usta moje będą głosić Twoją chwałę.

(Rz 5,12.17-19)
Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli… Jeżeli bowiem przez przestępstwo jednego śmierć zakrólowała z powodu jego jednego, o ileż bardziej ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru sprawiedliwości, królować będą w życiu z powodu Jednego – Jezusa Chrystusa. A zatem, jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego sprowadza na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie. Albowiem jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi.

(Mt 4,4b)
Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.

(Mt 4,1-11)
Duch wyprowadził Jezusa na pustynię, aby był kuszony przez diabła. A gdy przepościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy, odczuł w końcu głód. Wtedy przystąpił kusiciel i rzekł do Niego: Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz, żeby te kamienie stały się chlebem . Lecz on mu odparł: Napisane jest: Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych. Wtedy wziął Go diabeł do Miasta Świętego, postawił na narożniku świątyni i rzekł Mu: Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się w dół, jest przecież napisane: Aniołom swoim rozkaże o tobie, a na rękach nosić cię będą byś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień. Odrzekł mu Jezus: Ale jest napisane także: Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego. Jeszcze raz wziął Go diabeł na bardzo wysoką górę, pokazał Mu wszystkie królestwa świata oraz ich przepych i rzekł do Niego: Dam Ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon. Na to odrzekł mu Jezus: Idź precz, szatanie! Jest bowiem napisane: Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz. Wtedy opuścił Go diabeł, a oto aniołowie przystąpili i usługiwali Mu.