Kazanie na Niedzielę 17 lipca 2022
Bohaterki dzisiejszej Ewangelii nie wiedziały, że przyjmują u siebie samego Boga, podobnie jak Abraham w historii pod dębami. Ugościli, najlepiej jak umieli, ludzi.
Może nie jestem najbardziej odpowiednią osobą, aby to uczynić, ale bardzo serdecznie dziękuję każdej i każdemu z Was, którzy na różny sposób przyjęliście i nadal przyjmujecie nasze siostry i braci z Ukrainy. W przyjmowaniu ludzi, otwieraniu dla nich domów i serc jest tajemnica goszczenia samego Pana Boga. Istotą chrześcijaństwa – ale i pełnego humanizmu – jest gotowość udzielenia schronienia innym ludziom, zwłaszcza tym zagrożonym, zalęknionym i strwożonym. Jeszcze raz wszystkim Wam dziękuję.
Nie przyzwyczajam się do tej wojny, może pomaga mi to, że codziennie widzę i rozmawiam z tymi, którzy przed nią uciekli i zagościli w Lublinie, i z tymi, którzy pozostali tam. W Odessie, Kijowie, Żytomierzu, Winnicy, Chmielnickim, Dnipro, Zaporożu, Mikołajowie, Charkowie, Połtawie, Krzemieńczuku, Krzywym Rogu czy Czerkasach. Czasem tylko z niepokojem myślę, że mogą zostać zrównane z ziemią, jak Mariupol czy Siewierodonieck.
Musimy poczekać na owoce naszej solidarności z Ukrainą. Musimy trwać przy łzach, smutkach i lękach Ukraińców. Pan Bóg, którego przyjęliśmy i przyjmujemy w ich osobach, jest Bogiem pokoju i nadziei. I dla nas i dla Ukrainy.
Zdjęcie – nauka języka polskiego dla Ukraińców w Centrum Wolontariatu w Lublinie.
Pan ukazał się Abrahamowi pod dębami Mamre, gdy ten siedział u wejścia do namiotu w najgorętszej porze dnia. Abraham, spojrzawszy, dostrzegł trzech ludzi naprzeciw siebie. Ujrzawszy ich, podążył od wejścia do namiotu na ich spotkanie.
A oddawszy im pokłon do ziemi, rzekł: «O Panie, jeśli darzysz mnie życzliwością, racz nie omijać Twego sługi! Przyniosę trochę wody, wy zaś raczcie obmyć sobie nogi, a potem odpocznijcie pod drzewami. Ja zaś pójdę wziąć nieco chleba, abyście się pokrzepili, zanim pójdziecie dalej, skoro przechodzicie koło sługi waszego». A oni mu rzekli: «Uczyń tak, jak powiedziałeś».
Abraham poszedł więc śpiesznie do namiotu Sary i rzekł: «Prędko zaczyń ciasto z trzech miar najczystszej mąki i zrób podpłomyki». Potem Abraham podążył do trzody i wybrawszy tłuste i piękne cielę, dał je słudze, aby ten szybko je przyrządził. Po czym, wziąwszy twaróg, mleko i przyrządzone cielę, postawił przed nimi, a gdy oni jedli, stał przed nimi pod drzewem.
Zapytali go: «Gdzie jest twoja żona, Sara?» – Odpowiedział im: «W tym oto namiocie».
Rzekł mu jeden z nich: «O tej porze za rok znów wrócę do ciebie, twoja zaś żona, Sara, będzie miała wtedy syna»
(Rdz 18, 1- 10)
Ewangelia:
Jezus przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go w swoim domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która usiadłszy u nóg Pana, słuchała Jego słowa.
Marta zaś uwijała się około rozmaitych posług. A stanąwszy przy Nim, rzekła: «Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła».
A Pan jej odpowiedział: «Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona».
(ŁK 10, 38 – 42)
