Środa 25 maja 2022
Od kilku znajomych, zaangażowanych w pomoc Ukraińcom w Lublinie i okolicach, słyszałem ostatnio zapytanie – „Masz jakiegoś psychologa albo terapeutę, dwujęzycznego z polskim i ukraińskim?” Tak się akurat składa, że niemal od początku współpracujemy z dwojgiem takich specjalistów, znakomitych.
To swoiste polowanie na psychologów, terapeutów czy psychiatrów z dwoma językami (a jeszcze lepiej z dodatkowym rosyjskim) jest daremne. Nie ma na świecie tylu specjalistów od psychiki, którzy podołaliby potrzebom ukraińskich uchodźców. Co więcej, wszyscy ci specjaliści sami są uchodźcami i jakąś tam traumę niosą ze sobą. Przerzucanie na nich wszystkich problemów związanych z doświadczeniem wojny nie ma sensu. Dochodzą jeszcze groteskowe oczekiwania, że jak psycholog porozmawia to taki czy inny problem rozwiąże się. Najlepiej gdyby miał krótkie i skuteczne zaklęcie na przepłoszenie traumy albo darmową tabletkę. Przy czym, nie deprecjonuję ważnej służby psychologów i terapeutów, przeciwnie szacunek wielki!
Coraz bardziej nasila się absurdalne przekonanie, że na wszelkie problemy znajdzie się jakiś specjalista, nie dotyczy to jedynie psychologów. Mamy już tysiące doradców i tzw. profesjonalistów od niemal wszystkiego, od żywienia, chudnięcia, przybierania na wadze, od wyglądu, od mówienia publicznego, od czarowania publiczności i filozofii spacerowania.
Tę wojnę, zarówno Ukraińcy, jak i my towarzyszący im, musimy przeżyć sami. Lepszej pomocy niż życzliwe słuchanie, rozmowa, dzielenie się swoim myślami i uczuciami nie mamy. Jesteśmy sami dla siebie, w małych przyjacielskich gronach najlepszymi terapeutami. Słuchać, rozumieć, akceptować i przygarniać.
Ta wojna może nas zwrócić ku naszemu własnemu życiu, warto stać się specjalistą od swojego losu. Nikt tego za nas nie zrobi lepiej. A jak dobrze zajmiemy się swoim losem to podzielimy się tym doświadczeniem z innymi, damy sobie radę z traumami, kryzysami i wszelkimi innymi diabłami.
