Skłócona i podzielona Polska zniknęła pod koniec XVIII w. z mapy świata, co nie przydarzyło się żadnemu większemu narodowi w Europie. Z pozoru to wspomnienie nie ma nic wspólnego z obecną sytuacją w kraju. Z pozoru, bo zwaśnione strony przed wiekami także walczyły o swoje sprawy i interesy, nie życząc niczego złego ojczyźnie.
Najlepszym wyjściem z obecnej sytuacji jest dialog – czyli spokojna rozmowa wszystkich stron. Jednak w ostatnich 15 latach wszystkie siły polityczne i społeczne w Polsce zrobiły wiele, aby dialog zastępować różnymi wojnami. Nie umiemy podejmować dialogu, próby zrozumienia drugiej strony, ustąpienia ze swoich racji. Na dzisiaj nie ma zabitych wskutek demonstracji, choć i takie sytuacje bywały w naszej historii.
Nie wiem kiedy padną słowa wzajemnego przeproszenia i przebaczenia, kiedy wszystkie strony powiedzą „Zgoda! Porozmawiajmy!” Na razie zanosi się na długą walkę, z której jako naród wyjdziemy poobijani, oby nic gorszego.
Co mogę i próbuję robić? Spokojnie rozmawiam z ludźmi, modlę się za wszystkich Polaków, codziennie szukam okazji do choćby małych dobrych rzeczy. Wspieram tych, których dopadł wirus, cieszę się z tymi, którzy pokonali chorobę. I nieustannie wierzę w dobrą przyszłość mojej Ojczyzny.
