Kiedy kończył się wiek 20-ty i zaczynał obecny, wydawało się, że świat jest jako tako ustabilizowany i wiadomo w jakim kierunku zmierza.
I wtedy przyszedł wtorek 11 września 2001 roku i zamachy na World Trade Center w USA. Pamiętam, że po południu wtedy miałem dyżur w konfesjonale, wróciłem do siebie i spojrzałem na telefon – 37 nieodebranych połączeń i zapchana skrzynka z smsami: „Widziałeś?”, „Tragedia w Nowym Jorku, co o tym myślisz?”
Poczułem wtedy, że świat się rozchwiał, ale oczywiście nie wiedziałem, że zaraz potem Rosja zdławi niepodległość Czeczenii, że terroryści wtargną do Londynu, Madrytu i Paryża, że Arabska Wiosna zmiecie reżim w Libii i wstrząśnie północną Afryką i Bliskim Wschodem, że Rosja uderzy w Gruzję a potem odbierze Ukrainie Krym i Donbas, że pojawi się Państwo Islamskie, że zapłonie Syria i że na niespotykaną dotąd skalę zacznie się dramat uchodźców. I że wreszcie obudzi się duch godności ludzkiej na Białorusi. Jeśliby zliczyć państwa zaangażowane w tym czasie w konflikty na świecie (włączając Polskę), trzeba przyznać rację Franciszkowi, że mamy Trzecią Wojnę Światową w kawałkach. Dodatkowym czynnikiem rozchwiania świata jest jeszcze pandemia.
Nic nie wskazuje na to, żeby mieć nadzieję na pokój, spokój, stabilizację i przewidywalność. Przypuszczam, że większe konflikty są dopiero przed nami. I że nadejdą smsy z różnymi wieściami, jak 19 lat temu. Wcale nie straszę, apeluję jedynie o realizm, świat jest rozedrgany, chybotliwy a napięcia między państwami rosną w szybkim tempie.
Co robić? Zwłaszcza, że jesteśmy zwykłymi ludźmi, którzy chcą żyć spokojnie i szczęśliwie? Każda modlitwa o pokój ma znaczenie, każda solidarność z drugim człowiekiem jest cenna, codzienne mnożenie dobra ma wielki sens tak jak porzucenie sporów (małych wojen) i przebaczenie. I zaufanie, że świat może pójść w innym kierunku. Tym światem, który może iść w innym kierunku, jestem ja i Ty.
