Powoli kończą się żniwa, ziarna, które wpadały późną jesienią w ubiegłym roku i wczesną wiosna tego, właśnie wydają plon.
Rzadko się nad tym zastanawiamy, ale prawdą jest, że każde nasze słowo, każdy gest i czyn, to nasiona, które wydadzą w przyszłości plon. Zasiewamy nimi w głowach i sercach innych ludzi, zwłaszcza najbliższych, smutek i zamieszanie, radość i nadzieję, jakieś dobro albo zło.
W końcu i my sami jesteśmy ziarnem, z którego będzie jakiś plon. Oby z nas wyrosły dobre zbiory, gorzej jak będą to chwasty. Mamy jeszcze czas aby zasiewać to, co dobre, piękne, pełne sensu i miłości.
„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne”. (J 12,24 – 25)
