WSZYSCY JESTEŚMY SAMOTNYMI WYSPAMI

Czwartek 25 września 2014

Znów się rozległ historii dzwon, Jugosławia umiera. Najstarsi czytelnicy Itinerarium nawet nie pamiętają, że tak rozpoczynał się protest song w wykonaniu słynnej kapeli rockowej (punk) z Ustrzyk, czyli KSU. To był rok 1993, niewyobrażalne rzezie niewinnych ludzi w Bośni i krajach powstałych po rozpadzie dawnej Jugosławii. Chłopaki z Ustrzyk Dolnych śpiewem protestowali przeciwko obojętności Europy i śmierci dziesiątków tysięcy ludzi. KSU ma w dorobku także piosenkę o Libanie – Bejrut, Trypolis, Sydon, Tyr się palą  – Kule, napalm, masakra, bomby wybuchają (1989). Chłopaki z Ustrzyk przejmowali się dramatem Libanu.

W jakimś stopniu o Bośni pamiętało też U2, śpiewając „Miss Sarajevo” (razem z Luciano Pavarottim). Bono zresztą wcześniej dedykował Lechowi Wałęsie i Solidarności „New Year’s Day” (rok 1983). Z kolei Sting w „They dance alone”  zajął się tragiczną dolą chilijskich wdów, których mężowie zginęli z rąk dyktatora Pinocheta. Szkoci z Simple Minds przypominali w „Mandela Day” o heroicznej walce Mandeli przeciw apartheidowi w RPA.

Dawne to czasy, dawne dzieje, ale tak było. Tak było, że chłopcy z Ustrzyk Dolnych pamiętali o Libanie i Bośni, a chłopcy z  Glasgow o czarnych Afrykanach. Dlaczego?

Nie znam dobrych piosenek, które jakoś mówiłyby o tragedii w Czeczeni, wojnie w Gruzji czy agresji Rosji na Krym i wschodnią Ukrainę. Słyszałem co Maleńczuk śpiewa o Putinie i Enej (z kompanią) w utworze „Brat za brata”.  Szkoda komentować.

Świat rozpadł się na fragmenty, wyspy, nie wiem czy cokolwiek jeszcze łączy nas ludzi. Zapadły mi w pamięci (i sercu) frazy, które mogą dziś wydać się kompletnie naiwne. Nigdy nie pytaj, komu bije dzwon, bije on tobie (Hemingway, „Komu bije dzwon”) – ja w to wierzę. „Nikt nie jest samotną wyspą” (Thomas Merton) – też w to wierzę.

Płaczcie z tymi, którzy płaczą, weselcie się z tymi, którzy się weselą (Rz 12,15). W to też wierzę. I praktykuję.