CO Z MIŁOŚCI TO PRZETRWA

Kazanie na Uroczystość Chrystusa Króla Niedziela 24 listopada 2013

Wszystkie królestwa, księstwa, cesarstwa, imperia i związki (np. radziecki) rozpadły się i przeminęły. Bez wątpienia spotka to także wszystkie unie, naszą europejską także. Potęga i trwałość (a raczej słabość i nietrwałość) różnych władztw, królowań i prezydencji budowana była i jest na zniewalaniu ludzi, skuteczności działań armii czy policji lub – jak to dzieje się teraz – na zaradności ekonomicznej. Ponieważ przemoc, niewola i bezwzględny zysk zakładają krzywdę jednostek, grup czy całych narodów, nie mogą stanowić trwałego spoiwa międzyludzkich więzi.

Chrystus Król pojony jest octem, lżony kpinami i uznany za głupca. Przejdzie samotność, mękę i bolesną śmierć. Trzyma się jednak do końca miłości. Prawie konając słyszy głos łotra („dobrego”) i daje mu nadzieję szczęśliwej wieczności. Mógł też powiedzieć: „Chłopie, ja dogorywam a ty mnie jeszcze o coś prosisz?!”

Wspólnota ludzi idących drogą miłości, wpatrzona w krzyż, próbująca naśladować Chrystusa jest wciąż największą nadzieją i każdego człowieka i całego naszego pokolenia. Przetrwa tylko to, co rodzi się z miłości i ku niej zmierza. Zarówno w naszym życiu jak i w historii.

Kazanie: www.itinerarium.pl

Liturgia słowa

(2 Sm 5,1-3)
Wszystkie pokolenia izraelskie zeszły się u Dawida w Hebronie i oświadczyły mu: Oto myśmy kości twoje i ciało. Już dawno, gdy Saul był królem nad nami, tyś odbywał wyprawy na czele Izraela. I Pan rzekł do ciebie: Ty będziesz pasł mój lud – Izraela, i ty będziesz wodzem nad Izraelem. Cała starszyzna Izraela przybyła do króla do Hebronu. I zawarł król Dawid przymierze z nimi wobec Pana w Hebronie. Namaścili więc Dawida na króla nad Izraelem.

(Ps 122,1-2.4-5)
REFREN: Idźmy z radością na spotkanie Pana

Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano:
„Pójdziemy do domu Pana”.
Już stoją nasze stopy
w twoich bramach, Jeruzalem.

Do niego wstępują pokolenia Pańskie,
aby zgodnie z prawem Izraela wielbić imię Pana.
Tam ustawiono trony sędziowskie,
trony domu Dawida.

(Kol 1,12-20)
Dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości. On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie – odpuszczenie grzechów. On jest obrazem Boga niewidzialnego – Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała – Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim. Zechciał bowiem Bóg, aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: przez Niego – i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez Krew Jego Krzyża.

(Mk 11,10)
Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie; błogosławione Jego królestwo, które nadchodzi.

(Łk 23,35-43)
Gdy ukrzyżowano Jezusa, lud stał i patrzył. Lecz członkowie Wysokiej Rady drwiąco mówili: Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli On jest Mesjaszem, Wybrańcem Bożym. Szydzili z Niego i żołnierze; podchodzili do Niego i podawali Mu ocet, mówiąc: Jeśli Ty jesteś królem żydowskim, wybaw sam siebie. Był także nad Nim napis w języku greckim, łacińskim i hebrajskim: To jest Król żydowski. Jeden ze złoczyńców, których [tam] powieszono, urągał Mu: Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas. Lecz drugi, karcąc go, rzekł: Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież – sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił. I dodał: Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa. Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju.