WSZYSTKIE WIELKIE RZECZY NARAZ

Piątek 12 kwietnia 2013

Potocznie myślimy tak – dawno, dawno temu Pan Bóg stworzył świat i ludzi. Potem ludzie zgrzeszyli, źle się zaczęło dziać. Wreszcie Pan Bóg się ulitował, zesłał Syna, Jezusa Chrystusa, który nas zbawił poprzez śmierć i zmartwychwstanie. Wybiegamy w przyszłość i wiemy, że kiedyś świat się skończy i zacznie się Wieczne Życie w innym wymiarze.

Takie myślenie jest zrozumiałe, ponieważ potrzebujemy, aby wszystko miało swój początek i koniec, wtedy jest porządek. Tymczasem w perspektywie wiary i doświadczenia jest nieco inaczej. Trochę upraszczając, powiedziałbym, że tu mamy Wszystko Naraz.

Stworzenie wcale się jeszcze nie zakończyło i nie ma powodu, aby ograniczać nieskończoną finezję Pana Boga, jeszcze wiele rzeczy może nas zaskoczyć. Zresztą my sami, jak naucza Kościół, kontynuujemy dzieło stworzenia, współdziałamy z Bogiem. Dlatego nie wolno w tej kwestii niczego psuć i partaczyć, ale upiększać i mądrze rozwijać. Dzieło stworzenia trwa. Trwa także, czego chyba najbardziej doświadczamy, czynienie zła i grzeszenie i będą trwały, póki żył będzie jakikolwiek człowiek. Nieustannie także dokonuje się zbawienie, „wiekuiste”, rozciągnięte po kres czasu. I podobnie życie wieczne, nie jest jedynie przyszłością, jest jak najbardziej Tu i Teraz (pisałem więcej o tym 1 kwietnia b.r.) .

Miejscem, gdzie wszystkie te przestrzenie się zbiegają (przestrzeń stworzenia, grzechu, zbawienia i wieczności) jest serce każdego z nas i nasz los, dzieje człowieka. Poza smutną przestrzenią grzechu (choć jak wiemy jest to „wina szczęśliwa”, bo odkupiona przez Chrystusa), mamy naprawdę powody do wielkiej radości a nawet euforii. Uczestniczymy w Boskim stwarzaniu, Boskim zbawieniu i Boskim (wiecznym) życiu. Bardzo ważne rzeczy się z nami dzieją i to wszystkie naraz! Alleluja i do przodu, Alleluja i wzwyż, Alleluja i we wszystkie strony świata, Alleluja!