Kazanie na II Niedzielę Wielkiego Postu
24 lutego 2013
Znamienną rolę w dzisiejszej Ewangelii odgrywa tajemniczy obłok na górze Tabor. Zjawia się nagle, osłania Eliasza i Mojżesza, z niego też rozlega się głos Boga. Obłok, tajemniczy nubes, staje się przestrzenią doświadczenia Boga.
Niejednokrotnie zdarzało mi się wędrować w górach i wejść w obłok, chmurę, niejako w zasłonę mgieł, oparów. Towarzyszy temu wrażenie niepewności, stąpania ostrożnego i trochę po omacku, jest napięcie, chwilami poczucie zawieszenia. Niemniej nie jest to ciemność, zupełny brak widoczności i całkowita bezradność. Przypuszczam, że doświadczenie obłoku jest najbardziej autentyczną, choć bardzo niepewną, możliwością spotkania z Bogiem. Obłok, z jednej strony skrywa, zasłania i przyciemnia rzeczywistość, a z drugiej jakoś jednak ją objawia, przybliża i uobecnia.
Wiele bardzo ważnych rzeczy w historii zbawienia rozgrywało się (i rozegra) w niepewności obłoku. Łuk przymierza (tęcza) między Bogiem a Noem został rozłożony na obłokach, Bóg sam stał się „słupem obłoku” przy wyprowadzaniu Izraelitów z Egiptu, w środku obłoku Mojżesz otrzymał Dekalog, na obłokach także przyjdzie w czasach ostatecznych Syn Człowieczy.
Wiara nie jest jasnością rozsłonecznionego południa, z pełnią blasku, jest doświadczeniem niepewności obłoku, jest zarazem chwiejnością i zaproszeniem do ufności. Ufajcie niepewnym obłokom zjawiającym się nagle w życiu, nic więcej od Boga nie otrzymacie.
PS 1. Kazanie w wersji dźwiękowej na www.itinerarium.pl
PS 2. Przy okazji polecam, mało dostępne (ale mam!), anonimowe i niezwykłe dziełko czternastowiecznej mistyki angielskiej „Obłok niewiedzy” („Cloud of Unknowning”)
LITURGIA SŁOWA
(Rdz 15,5-12.17-18)
Bóg poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić; potem dodał: Tak liczne będzie twoje potomstwo. Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę. Potem zaś rzekł do niego: Ja jestem Pan, który ciebie wywiodłem z Ur chaldejskiego, aby ci dać ten oto kraj na własność. A na to Abram: O Panie, mój Boże, jak będę mógł się upewnić, że otrzymam go na własność? Wtedy Pan rzekł: Wybierz dla Mnie trzyletnią jałowicę, trzyletnią kozę i trzyletniego barana, a nadto synogarlicę i gołębicę. Wybrawszy to wszystko, Abram poprzerąbywał je wzdłuż na połowy i przerąbane części ułożył jedną naprzeciw drugiej; ptaków nie porozcinał. Kiedy zaś do tego mięsa zaczęło zlatywać się ptactwo drapieżne, Abram je odpędził. A gdy słońce chyliło się ku zachodowi, Abram zapadł w głęboki sen i opanowało go uczucie lęku, jak gdyby ogarnęła go wielka ciemność. A kiedy słońce zaszło i nastał mrok nieprzenikniony, ukazał się dym jakby wydobywający się z pieca i ogień niby gorejąca pochodnia i przesunęły się między tymi połowami zwierząt. Wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem, mówiąc: Potomstwu twemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do wielkiej rzeki Eufrat.
(Ps 27,1.7-9.13-14)
REFREN: Pan moim światem i zbawieniem moim
Pan moim światłem i zbawieniem moim,
kogo miałbym się lękać?
Pan obrońcą mego życia,
przed kim miałbym czuć trwogę?
Usłysz, o Panie, kiedy głośno wołam,
zmiłuj się nade mną i wysłuchaj mnie.
O Tobie mówi moje serce:
„Szukaj Jego oblicza”.
Będę szukał oblicza Twego, Panie.
Nie zakrywaj przede mną swojej twarzy,
nie odtrącaj w gniewie Twojego sługi.
Ty jesteś moją pomocą więc mnie nie odrzucaj.
Wierzę, że będę oglądał dobra Pana
W krainie żyjących.
Oczekuj Pana, bądź mężny,
nabierz odwagi i oczekuj Pana.
(Flp 3,17-4,1)
Bracia, bądźcie wszyscy razem moimi naśladowcami i wpatrujcie się w tych, którzy tak postępują, jak tego wzór macie w nas. Wielu bowiem postępuje jak wrogowie krzyża Chrystusowego, o których często wam mówiłem, a teraz mówię z płaczem. Ich losem – zagłada, ich bogiem – brzuch, a chwała – w tym, czego winni się wstydzić. To ci, których dążenia są przyziemne. Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa, który przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała, tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować. Przeto, bracia umiłowani, za którymi tęsknię – radości i chwało moja! – tak stójcie mocno w Panu, umiłowani!
(Mt 17,7)
Z obłoku świetlanego odezwał się głos Ojca: „To jest mój Syn umiłowany, Tego słuchajcie”.
(Łk 9,28b-36)
Jezus wziął z sobą Piotra, Jana i Jakuba i wyszedł na górę, aby się modlić. Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie. Tymczasem Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni. Gdy się ocknęli, ujrzeli Jego chwałę i obydwóch mężów, stojących przy Nim. Gdy oni odchodzili od Niego, Piotr rzekł do Jezusa: Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy. Postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. Nie wiedział bowiem, co mówi. Gdy jeszcze to mówił, zjawił się obłok i osłonił ich; zlękli się, gdy [tamci] weszli w obłok. A z obłoku odezwał się głos: To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie! W chwili, gdy odezwał się ten głos, Jezus znalazł się sam. A oni zachowali milczenie i w owym czasie nikomu nic nie oznajmili o tym, co widzieli.
19 responses to OBŁOKI ZAPRASZAJĄ