Piątek 8 czerwca 2012
Dziś będzie trochę jak z pamiętnika dinozaura. I o futbolu. Wiele rzeczy widziałem i pamiętam, o wielu czytałem. Historia naszych polskich Wielkich Meczów zaczęła się prawie równo 74 lata temu! Podczas trzeciego z kolei Mundialu (1938, Francja) zagraliśmy z samą Brazylią. Przy czym należy pamiętać, że dla Brazylijczyków każdy przegrany mecz to dramat, a każde nie zdobyte mistrzostwo świata to narodowa tragedia. 5 czerwca 1938 roku zagraliśmy z Brazylią, w normalnym czasie gry było 3:3, przegraliśmy ostatecznie 5:6. Ale cztery bramki w tym meczu zdobył Polak Ernest Wilimowski i nikomu nigdy wcześniej ani później nie udało się strzelić Brazylijczykom czterech bramek w jednym meczu!
Drugi z Wielkich Meczów, o którym wspomnę to pamiętne zawody z 1957 roku wygrane z drużyną Związku Radzieckiego 2:1 (dwa gole Gerarda Cieślika). Przy czym nie chodzi już o sam skromny wynik, ale wygrać z Sowietami i to w parę lat po śmierci Stalina to było Święto Narodowe! Radowała się naprawdę cała Polska. Pobiliśmy ekipę wroga, okupanta, choć oficjalnie nadal wyznawaliśmy wieczną przyjaźń z bratnim sąsiadem. Bicie ruskich – w sporcie – było zresztą naszym narodowym sposobem powetowania sobie upokorzenia z racji politycznej zależności.
Trzeci i ostatni Wielki Mecz, który wspominam to spotkanie w półfinale Pucharu Zdobywców Pucharu pomiędzy Górnikiem Zabrze a rzymską AS Roma (1970). Dwa mecze, u nich i u nas, nie wyłoniły zwycięzcy, podobnie jak dodatkowy mecz w Szwajcarii. I co? Przepisy stanowiły wówczas, że o zwycięzcy decyduje rzut monetą. Pamiętam, że w tej loterii została użyta moneta pięciofrankowa (szwajcarska), która okazała się szczęśliwa dla naszych piłkarzy.
Wielkie mecze mamy za sobą, ale pewnie i przed sobą, co daj Boże dowiedzie tegoroczne Euro. Podobno Jan Paweł II powiedział kiedyś, że z najmniej ważnych rzeczy piłka nożna jest rzeczą najważniejszą. Zobaczymy od dziś. Dobrego kibicowania!
