Sobota 28 stycznia 2012
Ewangelię trzeba głosić. Zawsze i wszędzie. No i tak jak kto umie. Św. Paweł pozostawił dewizę, której staram się trzymać.
„Głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę”(2 Tm 4, 2).
Prawie 10 lat temu przy jakimś tam moim udziale udało się w Lublinie otworzyć noclegownię dla bezdomnych. Noclegownia tym się różni od schroniska, że mogą w niej zanocować nawet podchmieleni goście. W czasie mrozu to ważne, bo inaczej można zamarznąć na śmierć.
Lokal otwierała pani wiceprezydent, inne Bardzo Ważne Osoby, zaplątałem się i ja. Trwały przygotowania do przecięcia wstęgi, szykowały się przemowy i fanfary. Byli też tzw. beneficjenci, czyli sami bezdomni. Nie przejmując się zbytnio ceremonią grali w karty, chyba w remika. Szkopuł był w tym, że w talii brakowało im siódemki kier. W jej miejsce gracze posługiwali się dorobioną kartą, ze zwykłego papieru. Przy każdym rozdaniu wiadomo było, kto ma siódemkę kier. Fatalnie, pomyślałem. Z dawnych czasów, kiedy grywałem w brydża, wiem, że nawet singlowa dwójka trefl ma przeogromne znaczenie.
Wykorzystując czas do rozpoczęcia uroczystości poprosiłem znajomą, żeby szybko przywiozła mi talię Piatnika, nowiutką, którą dostałem w prezencie. Brydża zarzuciłem dawno (gdzie teraz znaleźć jeszcze trzech partnerów? ech!), a w talii Piatnika wiadomo, że jest i siódemka kier, niby blotka, ale jak singiel to ważna. I pozostałe 51 właściwych kart. Oddałem gościom, co się mają denerwować przy remiku.
Pani prezydent (wice) wstęgę przecięła, przemówiła, po niej inne Ważne (Bardzo) Osoby. Ktoś podarował noclegowni kuchenkę, inny dwa koce. A ja – ksiądz – stremowany silnie, wyciągam talię Piatnika. Pani prezydent (wice), zgodnie z wszelkimi zasadami nie kryła zdziwienia (pod którym kryło się oburzenie):
– Nie podaruje ksiądz im Pisma Świętego?!
O kurczę, przemknęło mi przez głowę, ale wtopiłem. I pot zimny zrosił mi czoło.
To było 10 lat temu. I myślę sobie, że jednak postąpiłem zgodnie z zachętą św. Pawła, której staram się trzymać.
