Kazanie na IV Niedzielę Adwentu
18 grudnia 2011
Już chyba dość dawno temu wspominałem pewnego Kostarykańczyka, dla którego Boże Narodzenie to żadne święto. Wielkanoc, a zwłaszcza Wielki Piątek to dopiero coś. Na krzyżu cierpi człowiek (mężczyzna), znosi mężnie ból i zniewagi, wreszcie bohatersko umiera. To jest coś! A Boże Narodzenie? No cóż tu wielkiego? Ot, po prostu urodziło się dziecko, sytuacja jakich tysiące codziennie. Być może syndrom hardego macho każe południowcom tak myśleć.
Osobiście bardzo kocham Boże Narodzenie, myślę, że doświadczam sensu tej tajemnicy. Często zdarza się to bardzo wczesną wiosną, w czerwcowe noce, przy pierwszych chłodach w połowie sierpnia i w listopadowe szarugi. A prawie nigdy w okolicy 24 czy 25 grudnia.
Zresztą, pamiętajmy, że lokalizacja Bożego Narodzenia na czas naszych Świąt jest dość symboliczna. Zupełnie coś innego jest ważne. To, co czytamy dziś w Ewangelii. Bóg, który chce rozmawiać z człowiekiem. To bardzo normalne w sytuacjach zakochania. Bóg ma odwagę wyznać swoją miłość Marii „Nie boj się Mario…Znalazłaś łaskę u Mnie” i zafundować Jej szaloną przygodę. Policzcie jednak proporcje w tym dialogu. To Bóg mówi, dziewczyna słucha. Z rzadka o coś dopytuje. Na tym polega – z grubsza – Boże Narodzenie. Dać się uwieść mowie Boga, dać się Mu porwać – więcej o tym mówię w kazaniu na www.itinerarium.pl .
Nasze modlitwy często są wielkim nieporozumieniem, zagadujemy Boga. Mamy uruchomiony jeden pas transmisyjny, od nas do Niego. On nie ma szansy na wejście w nasze życie. Za tydzień praktycznie będzie po Świętach, nie usłyszymy Go, nie damy się porwać. Chyba, że jakimś cudem zamilkniemy i znajdziemy czas na słuchanie Jego zwiastowania.
LITURGIA SŁOWA
(2 Sm 7,1-5.8b-12.14a.16)
Gdy król Dawid zamieszkał w swoim domu, a Pan poskromił wokoło wszystkich jego wrogów, rzekł król do proroka Natana: Spójrz, ja mieszkam w pałacu cedrowym, a Arka Boża mieszka w namiocie. Natan powiedział do króla: Uczyń wszystko, co zamierzasz w sercu, gdyż Pan jest z tobą. Lecz tej samej nocy Pan skierował do Natana następujące słowa: Idź i powiedz mojemu słudze, Dawidowi: To mówi Pan: Czy ty zbudujesz Mi dom na mieszkanie? A teraz przemówisz do sługi mojego, Dawida: To mówi Pan Zastępów: Zabrałem cię z pastwiska spośród owiec, abyś był władcą nad ludem moim, nad Izraelem. I byłem z tobą wszędzie, dokąd się udałeś, wytraciłem przed tobą wszystkich twoich nieprzyjaciół. Dam ci sławę największych ludzi na ziemi. Wyznaczę miejsce mojemu ludowi, Izraelowi, i osadzę go tam, i będzie mieszkał na swoim miejscu, a nie poruszy się więcej, a ludzie nikczemni nie będą go już uciskać jak dawniej. Od czasu kiedy ustanowiłem sędziów nad ludem moim izraelskim, obdarzyłem cię pokojem ze wszystkimi wrogami. Tobie też Pan zapowiedział, że ci zbuduje dom. Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem, a jeżeli zawini, będę go karcił rózgą ludzi i ciosami synów ludzkich. Przede Mną dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki.
(Ps 89, 2-5.27.29)
Na wieki będę sławił łaski Pana
Na wieki będę sławił łaski Pana,
moimi ustami będę głosił Twą wierność przez wszystkie pokolenia.
Albowiem powiedziałeś: „Na wieki ugruntowana jest łaska”,
utrwaliłeś swą wierność w niebiosach.
„Zawarłem przymierze z moim wybrańcem,
przysiągłem mojemu słudze Dawidowi:
Utrwalę twoje potomstwo na wieki
i tron twój umocnię na wszystkie pokolenia”.
On będzie wołał do Mnie: „Ty jesteś moim Ojcem,
moim Bogiem, opoką mego zbawienia”.
Na wieki zachowam dla niego łaskę
i trwałe będzie moje z nim przymierze.
(Rz 16,25-27)
Temu, który ma moc utwierdzić was
zgodnie z Ewangelią i moim głoszeniem
Jezusa Chrystusa,
zgodnie z objawioną tajemnicą,
dla dawnych wieków ukrytą,
teraz jednak ujawnioną,
a przez pisma prorockie na rozkaz odwiecznego Boga
wszystkim narodom obwieszczoną,
dla skłonienia ich do posłuszeństwa wierze,
Bogu, który jedynie jest mądry,
przez Jezusa Chrystusa,
niech będzie chwała na wieki wieków. Amen.
(Łk 1, 38)
Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa.
(Łk 1,26-38)
W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, <błogosławiona jesteś między niewiastami>. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca. Na to Maryja rzekła do anioła: Jakże się to stanie, skoro nie znam męża? Anioł Jej odpowiedział: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego. Na to rzekła Maryja: Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa! Wtedy odszedł od Niej anioł.
