Czwartek 14 kwietnia 2011
Po dwóch tysiącach lat od wydarzeń w Palestynie, kiedy Jezus z Nazaretu ogłosił, że jest Synem Boga i ma władzę nad życiem i śmiercią, patrzymy na krzyże z Jego figurą, obrazy z domniemanymi podobiznami i wypowiadamy przeróżne modlitwy do Niego. Nie mamy takich emocji, jak „Żydzi” (uczeni w Pismach, faryzeusze), dla których rzeczą absolutnie niedorzeczną było uzurpowanie sobie boskiej natury przez jakiegoś (nawet nadzwyczajnego) człowieka.
Postać Jezusa jest dziś dość szczelnie przykryta przez dwa tysiące lat religii i „kultury chrześcijańskiej”. Mamy gotowe wzorce przekonań (Credo), moralności (przykazania z Dekalogu, kościelne) i praktyk religijnych (od przyniesienia dziecka do chrztu po ceremoniał pogrzebowy). W zasadzie pytanie – i odpowiedź – o boskość Jezusa nawet nie musi się pojawić. Powinniśmy zrobić to i tamto, od początku do końca wiadomo co.
Kilkanaście dni przed ogłaszaniem Jego zmartwychwstania (i nieśmiałego przebąkiwania o naszym) stoimy przed alternatywą – albo „przeżyć święta” (da się jakoś) albo rozpoznać do końca Jezusa. Zapewne poświętujemy tylko.
LITURGIA SŁOWA
(Rdz 17,3-9)
Abram padł na oblicze, a Bóg tak do niego mówił: Oto moje przymierze z tobą: staniesz się ojcem mnóstwa narodów. Nie będziesz więc odtąd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham, bo uczynię ciebie ojcem mnóstwa narodów. Sprawię, że będziesz niezmiernie płodny, tak że staniesz się ojcem narodów i pochodzić będą od ciebie królowie. Przymierze moje, które zawieram pomiędzy Mną a tobą oraz twoim potomstwem, będzie trwało z pokolenia w pokolenie jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim, a potem twego potomstwa. I oddaję tobie i twym przyszłym potomkom kraj, w którym przebywasz, cały kraj Kanaan, jako własność na wieki, i będę ich Bogiem. Potem Bóg rzekł do Abrahama: Ty zaś, a po tobie twoje potomstwo przez wszystkie pokolenia, zachowujcie przymierze ze Mną.
(Ps 105,4-9)
REFREN: Pan Bóg pamięta w przymierzu swoim
Rozważajcie o Panu i Jego potędze,
zawsze szukajcie Jego oblicza.
Pamiętajcie o cudach, które On uczynił,
o Jego znakach, o wyrokach ust Jego.
Potomkowie Abrahama, słudzy Jego,
Synowie Jakuba, Jego wybrańcy.
On, Pan, jest naszym Bogiem,
Jego wyroki obejmują świat cały.
Na wieki On pamięta o swoim przymierzu,
obietnicy danej tysiącu pokoleń,
o przymierzu, które zawarł z Abrahamem,
przysiędze danej Izaakowi.
(Ps 95, 8)
Nie zatwardzajcie dzisiaj serc Waszych, lecz słuchajcie głosu Pańskiego
(J 8,51-59)
Jezus powiedział do Żydów: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli kto zachowa moją naukę, nie zazna śmierci na wieki. Rzekli do Niego Żydzi: Teraz wiemy, że jesteś opętany. Abraham umarł i prorocy – a Ty mówisz: Jeśli kto zachowa moją naukę, ten śmierci nie zazna na wieki. Czy Ty jesteś większy od ojca naszego Abrahama, który przecież umarł? I prorocy pomarli. Kim Ty siebie czynisz? Odpowiedział Jezus: Jeżeli Ja sam siebie otaczam chwałą, chwała moja jest niczym. Ale jest Ojciec mój, który Mnie chwałą otacza, o którym wy mówicie: Jest naszym Bogiem, ale wy Go nie znacie. Ja Go jednak znam. Gdybym powiedział, że Go nie znam, byłbym podobnie jak wy – kłamcą. Ale Ja Go znam i słowa Jego zachowuję. Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień – ujrzał /go/ i ucieszył się. Na to rzekli do Niego Żydzi: Pięćdziesięciu lat jeszcze nie masz, a Abrahama widziałeś? Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, Ja jestem. Porwali więc kamienie, aby je rzucić na Niego. Jezus jednak ukrył się i wyszedł ze świątyni.
