Kolejna część modlitwy Jezusa (J 17, 11-19) odsłania Jego związek z uczniami. Oni są dla Niego ważni, im poświęcił swoje życie. To dopełnienie pierwszego wymiaru – oddania się Ojcu. Nie ma sprzeczności między oddaniem się Ojcu a oddaniem się uczniom.
Jezus poświęcił swoim uczniom dużo czasu, wiele mówił tylko do nich, często z nimi przebywał. Nie ma lepszego słowa jak oddanie się, na określenie tej relacji. To oddawanie się intensyfikowało się zresztą. Najpierw czas, słowo, obecność, potem geniusz eucharystii („To jest ciało moje wydane za was”), aż po krzyż. I klamra z dzisiejszej Ewangelii: „Za nich Ja poświęcam w ofierze siebie samego”. Upłynie jeszcze sporo czasu nim zrozumieją, ę odpowiedzią jest wzajemność.
Ci ludzie, którzy idą z tobą przez życie. Nie są po to, abyś ich miał, abyś czerpał od nich. To ludzie, którym masz się oddać. Oddanie się – szczególny profil istnienia. Istnienia DLA. Zaprotestujesz – „To moje życie”. Tak. Ale możesz – jeśli w wolny sposób siebie posiadasz – oddać się ludziom. Temu służyć mogą twoje słowa, twój czas, twoja obecność, pieniądze, samochód, dom, siły. Za kogo poświęcasz siebie w ofierze?
