Nasze własne życie jest najlepszym polem testowym dla stwierdzenia czy chrześcijaństwo – jako formuła realizacji Ewangelii – jest utopią czy też rzeczywistością. Literalnie nie da się przełożyć Ewangelii na taki czy inny program życia. Jeden wstaje o 5.30, drugi o 9.30, jeden woli spacery, drugi rowery, jeden kawę, drugi soki owocowe. Nie wydedukujemy z Ewangelii ścisłych harmonogramów życia.
Ważne jest jednak zanurzenie umysłu w Ewangelii, w tajemnicach życia Chrystusa, po to aby nasz duch “sformatował” się ewangelicznie. Wewnętrzne nasycenie Ewangelią wypromieniuje się wtedy w myśleniu, wyobrażaniu, planowaniu, mówieniu , a przede wszystkim w działaniu i dziełach naszego życia. Ewangelia jest duchem, który wciela się w nasze życiorysy, kształtując je w sposób niezwykle zindywidualizowany i specyficzny.
Dlatego w Wielkim Tygodniu, który rozpoczęliśmy, ważne jest aby mając z jednej strony swoje życie, z drugiej zanurzyć się w Ewangelii. Z tej syntezy powstanie albo rzeczywistość albo poczucie rozziewu, pozwalające na spokojne odłożenie Ewangelii na półkę z literaturą piękną.
