ROGITO JÓZEFA ŻYCIŃSKIEGO

Sobota 19 lutego 2011

Ciężki ten dzień, pogrzeb księdza Arcybiskupa. I pisać ciężko. Tuż po śmierci ważnych postaci kościelnych sporządza się tzw. Rogito, krótki akt notarialny (kościelny). Niżej załączam Rogito po śmierci Jana Pawła II oraz ten, który dziś zostanie umieszczony w sarkofagu księdza Arcybiskupa Życińskiego. I w jednym i w drugim nie znajdziemy jednak żadnych rewelacji, nie  w tym rzecz.

Rogito składa się do grobu w rulonie wraz z trumną, zwykle w jakimś trwałym opakowaniu (miedź, ołów), tak by po latach czy wiekach, można było otworzyć i odczytać treść dokumentu. To jedna z najstarszych tradycji w ceremoniach pogrzebowych biskupów w chrześcijaństwie. Rogito pisze się pośpiesznie, tak by zdążyć przed pochówkiem, nie jest to zatem biografia, laudacja czy CV. W zasadzie można z niego wyczytać, że ktoś żył, umarł i został pogrzebany. Z jednym dodatkiem. Odnotowuje się jeszcze, że ktoś zrobił coś ważnego i dobrego. Dzięki temu żyje się wiecznie.

 

AKT NOTARIALNY „ROGITO” PODPISANY PRZEZ UCZESTNIKÓW RYTU ZAMKNIĘCIA TRUMNY I UMIESZCZONY WRAZ Z CIAŁEM JANA PAWŁA II

W świetle Chrystusa zmartwychwstałego, 2 kwietnia roku Pańskiego 2005, o godzinie 21:37 wieczorem, gdy sobota dobiegała kresu i weszliśmy już w Dzień Pański w Oktawie Wielkanocy i Niedzielę Bożego Miłosierdzia, umiłowany Pasterz Kościoła Jan Paweł II przeszedł z tego świata do Ojca. Jego odejściu towarzyszył modlitwą cały Kościół, zwłaszcza młodzież.

Jan Paweł II był 264 papieżem. Pamięć o nim pozostaje w sercu Kościoła i całej ludzkości.

Karol Wojtyła, wybrany na papieża 16 października 1978 roku, urodził się w Wadowicach, mieście odległym o 50 km od Krakowa 18 maja 1920 roku i został ochrzczony w dwa dni później w kościele parafialnym przez księdza Franciszka Żaka.

W wieku lat 9 przyjął Pierwszą Komunię Świętą, a mając lat 18 – Sakrament Bierzmowania. Przerwawszy studia z powodu zamknięcia przez nazistowskich okupantów uniwersytetu, pracował w kamieniołomach, a następnie w fabryce chemicznej Solvay.

Od 1942 roku, czując powołanie kapłańskie, zaczął uczęszczać na tajne kursy formacyjne seminarium krakowskiego. 1 listopada 1946 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk kardynała Adama Sapiehy. Został następnie wysłany do Rzymu, gdzie zdobył licencjat i doktorat z teologii, broniąc rozprawy zatytułowanej Doctrina de fide apud Sanctum Ioannem a Cruce.

Powrócił następnie do Polski, gdzie pełnił różne funkcje duszpasterskie wykładając jednocześnie teologię. 4 lipca 1958 roku papież Pius XII mianował go biskupem pomocniczym w Krakowie. Na tę właśnie stolicę arcybiskupią został wyniesiony przez Pawła VI. Jako arcybiskup brał udział w Soborze Watykańskim II. Paweł VI mianował go kardynałem 26 czerwca 1967 roku.

Na konklawe 16 października 1978 roku został wybrany przez kardynałów na papieża i przyjął imię Jan Paweł II. W niedzielę 22 października uroczyście zainaugurował swoją posługę Piotrową.

Pontyfikat Jana Pawła II był jednym z najdłuższych w dziejach Kościoła. W tym czasie doszło do wielu doniosłych przemian. Warto wspomnieć o upadku niektórych reżimów komunistycznych, do czego on sam się przyczynił. Aby głosić Ewangelii podjął wiele podróży do różnych krajów świata.

Jan Paweł II pełnił posługę Piotrową z niestrudzonym duchem misyjnym, oddając wszelkie swe siły trosce o wszystkie kościoły i miłości otwartej na całą ludzkość. Częściej niż którykolwiek z jego poprzedników spotykał się z Ludem Bożym i władzami państwowymi podczas uroczystości, audiencji ogólnych i prywatnych oraz wizyt duszpasterskich.

Z miłości do młodych zainicjował Światowe Dni Młodych, które gromadziły miliony młodych ludzi z różnych części świata.

Z powodzeniem podjął dialog z żydami i przedstawicielami innych religii, zwołując kilkakrotnie spotkania modlitewne w intencji pokoju, zwłaszcza w Asyżu.

W znaczący sposób rozszerzył Kolegium Kardynalskie mianując ich 231 (plus jednego in pectore). Zwołał 15 zgromadzeń Synodu Biskupów: 7 sesji ogólnych i 8 specjalnych. Utworzył wiele diecezji i kościelnych jednostek terytorialnych, szczególnie w Europie Wschodniej.

Dokonał reformy kodeksów kanonicznego prawa zachodniego i wschodniego, tworzył nowe instytucje oraz zreorganizował Kurię Rzymską.

Jako sacerdos magnus spełniał posługę liturgiczną w diecezji rzymskiej i na całym świecie, w pełnej wierności Soborowi Watykańskiemu II. We wzorcowy sposób promował życie i duchowość liturgiczną oraz modlitwę kontemplacyjną, szczególnie adorację eucharystyczną i Różaniec.

Pod jego przewodnictwem Kościół dotarł do trzeciego tysiąclecia i świętował Wielki Jubileusz Roku 2000, zgodnie z wytycznymi zawartymi w liście apostolskim Tertio millennio adveniente. Kościół stanął następnie wobec nowej epoki co do której otrzymał wskazania w liście apostolskim Novo millennio ineunte, w którym ukazywał wiernym drogę ku przyszłości.

Poprzez Rok Odkupienia, Rok Maryjny i Rok Eucharystii wniósł odnowę duchową w Kościele. Nadał niezwykły impuls kanonizacjom i beatyfikacjom, by ukazać niezliczone przykłady świętości dzisiaj, by były wzorem do naśladowania ludziom naszych czasów. Ogłosił doktorem Kościoła świętą Teresę od Dzieciątka Jezus.

Nauczanie Jana Pawła II jest bardzo bogate. Jako strażnik depozytu wiary z mądrością i odwagą zaangażował się w szerzenie nauki katolickiej dotyczącej teologii, moralności i duchowości, a także przez cały pontyfikat przeciwstawiał się tendencjom sprzecznym z pierwotną tradycją Kościoła.

Wśród głównych dokumentów należy odnotować 14 encyklik, 15 adhortacji apostolskich, 11 konstytucji apostolskich, 45 listów apostolskich, nie licząc katechez wygłoszonych podczas audiencji ogólnych i przemówień wygłoszonych we wszystkich zakątkach świata. Swym nauczaniem Jan Paweł II utwierdzał i oświecał Lud Boży w dziedzinie nauki teologicznej (zwłaszcza w pierwszych trzech wielkich encyklikach – Redmptor hominis, Dives in misericordia, Dominum et vivificantem), antropologicznej i społecznej (encykliki Laborem exercens, Sollicitudo rei socialis, Centesimus annus) moralnej (encykliki Veritatis splendor, Evangelium vitae), ekumenicznej (encyklika Ut unum sint), misjologicznej (encyklika Redemptoris missio), mariologicznej (encyklika Redemptoris Mater).

Promulgował Katechizm Kościoła Katolickiego, opracowany w świetle Tradycji w autentycznej interpretacji Soboru Watykańskiego II. Opublikował też kilka własnych książek.

Jego nauczanie osiągnęło szczyt w encyklice Ecclesia de Eucharistia i liście apostolskim Mane nobiscum Domine podczas Roku Eucharystii.

Jan Paweł II pozostawił wszystkim niezwykłe świadectwo pobożności, świętości i ojcowskiej postawy.

ROGITO ARCYBISKUPA JÓZEFA  ŻYCIŃSKIEGO

 

Śmierć i pogrzeb świętej pamięci Arcybiskupa Józefa Mirosława Życińskiego

Dnia 10 lutego roku Pańskiego 2011, około godziny 16.00 w Casa Romana del Clero w Rzymie, przy via Traspontina 18, odszedł z tego świata do domu Ojca Niebieskiego Arcybiskup Józef Mirosław Życiński, metropolita lubelski.

Józef Życiński był jedenastym biskupem lubelskim, a drugim metropolitą tej stolicy biskupiej.

Urodził się 1 września 1948 r. w Nowej Wsi koło Piotrkowa Trybunalskiego, ochrzczony został w parafii Rozprza w Diecezji Częstochowskiej. W 1966 r. ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego w Piotrkowie Trybunalskim i studiował w Wyższym Częstochowskim Seminarium Duchownym w Krakowie. Święcenia diakonatu przyjął 19 czerwca 1971, a prezbiteratu 21 maja 1972 r. w Częstochowie. W dniu 29 września 1990 roku został mianowany przez papieża Jana Pawła II biskupem tarnowskim i 4 listopada tegoż roku przyjął w Tarnowie święcenia biskupie. 14 czerwca 1997 r. został przeniesiony na stolicę metropolitalną w Lublinie, w której objął uroczyście posługiwanie i otrzymał paliusz w dniu 29 czerwca tegoż roku. Jako arcybiskup lubelski pełnił urząd Wielkiego Kanclerza Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. W Stolicy Apostolskiej był członkiem Papieskiej Rady do Spraw Kultury i Kongregacji Wychowania Katolickiego oraz wielu rad i komisji Konferencji Episkopatu Polski.

W wyjątkowy sposób potrafił łączyć wielość i różnorodność funkcji pełnionych w Kościele i na polu naukowym. Był doktorem teologii i doktorem habilitowanym filozofii, profesorem w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II, członkiem Polskiej Akademii Nauk, Europejskiej Akademii Nauki i Sztuki w Wiedniu i Rosyjskiej Akademii Nauk Przyrodniczych, doktorem honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie i Uniwersytetu Medycznego w Lublinie.

Żył przynaglany pragnieniem służby Bogu i ludziom w Kościele i poprzez Kościół: otwarty na wyzwania nowej ewangelizacji, na dialog ze współczesną kulturą, zatroskany o formację młodych, powołania kapłańskie i zakonne, aktywność misyjną, dialog ekumeniczny i międzyreligijny.

Wierni czuwali przy Zmarłym i modlili się za Niego w kościele pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Rzymie, Bazylice Katedralnej w Tarnowie, Bazylice Mariackiej na Górze Chełmskiej, w kościele seminaryjnym i kościele akademickim KUL, w klasztorze sióstr karmelitanek w Dysie i kaplicy Domu Biskupiego.

Pogrzeb z udziałem Prezydenta Najjaśniejszej Rzeczypospolitej Bronisława Komorowskiego, odbył się w sobotę 19 lutego 2011 r. pod przewodnictwem Nuncjusza Apostolskiego w Polsce abp. Celestino Migliore przy licznym udziale duchowieństwa i wiernych.

Abp Celestino Miliore

Nuncjusz Apostolski

Biskupi Pomocniczy Archidiecezji Lubelskiej:

bp Mieczysław Cisło

bp Ryszard Karpiński

bp Artur Miziński

bp Józef Wróbel

ks. prałat Adam Lewandowski

Proboszcz Parafii Archikatedralnej

ks. kan. Maciej Staszak

Ceremoniarz Archidiecezjalny

 

Itinerarium , , , , , , , ,

Comments are closed.