Środa 16 sierpnia 2023
Mija prawie półtora roku od początku Wojny, końca nie widać. Przypuszczam, że czeka nas jeszcze wiele złych niespodzianek, niepotrzebnie myślimy, że my – Polacy – jesteśmy bezpieczni. Wcale nie poprawia naszej sytuacji wczorajsza defilada w Warszawie, która przypominała przechwałki boksera w przededniu starcia na ringu. Przypomnę tu dictum Zagłoby
— Milczałbyś, boćwino. Nie tobie, któryś prochu nie wąchał, zabierać głos między starymi żołnierzami.
A polscy żołnierze na razie od frontów są daleko, oby jak najdłużej.
Za to ruska propaganda działa znakomicie. Co rusz czytam o „konflikcie” w Ukrainie, a to nie jest żaden konflikt, tylko zbrodnicza napaść Rosji. Mierzi mnie sformułowanie „pełnoskalowa inwazja”, wyraźnie łagodzące najazd Rosjan w stylu wcześniejszych hord mongolskich. Sowieckich bzdur odnośnie Ukrainy słucham codziennie z ust Polaków i Polek, w rodzaju – „Ukrainki polują na polskich mężów”, „Ukraińcy jeżdżą drogimi samochodami”, „Do lekarzy chodzą bez kolejki”. Mają radość na Kremlu, jak podsłuchują te polskie głupoty.
Nie wiem, gdzie byliście w czerwcu 2001 roku, ja byłem w Kijowie i Lwowie. Jan Paweł II tak mówił, w Kijowie:
Z radością pozdrawiam ciebie, cudowne miasto Kijów, które rozciągasz się nad środkowym biegiem Dniepru, kolebko dawnych Słowian i kultury ukraińskiej, głęboko przenikniętej chrześcijańskim zaczynem. Na ziemi waszego Kraju, stanowiącego skrzyżowanie Wschodu i Zachodu Europy, spotkały się dwie wielkie tradycje chrześcijańskie, bizantyjska i łacińska, obie znajdując życzliwe przyjęcie. W ciągu wieków nie zabrakło między nimi napięć, które doprowadziły do konfliktów zgubnych dla obu. Dzisiaj jednak toruje sobie drogę gotowość do wzajemnego przebaczenia. Należy pokonywać przeszkody i nieufność, aby razem budować zgodny i pokojowy kraj… Pozdrawiam cię, Ukraino, odważny i wytrwały świadku wierności wartościom wiary. Ileż wycierpiałaś, walcząc w trudnych chwilach o wolność wyznawania wiary.
