W trudnych czasach, w zamieszaniu, niepewności czy rozpaczy przychodzi pokusa opadłych rąk. Pokusa, żeby przestać się modlić, „co ma być, to będzie”, „niech się dzieje, co chce”. To jest pokusa opadłych rąk, poddania się i rezygnacji.
Czasy, w jakich dziś przyszło nam żyć, są wezwaniem do modlitwy, która jest walką. Walką moją i walką o innych. Jeśli przeczytacie fragment z Księgi Wyjścia (poniżej), zobaczycie piękny symbol. Kiedy już Mojżesz był bez sił, wspomagali go Aaron i Chur. To zachęta do modlitewnego wspomagania tych, którzy słabną. Módl się za mnie, ja będę modlił się za ciebie.
Wzniesione ręce to znak, że przyzywamy mocy Pana Boga ale i że nie schodzimy z pola walki. Nie chodzi o fizyczny gest, bardziej o to, co słyszymy w liturgii – „W górę serca!” I nie chodzi o to, żeby się dłużej modlić albo szukać jakichś nowych, cudownych formuł.
Wskutek wielu próśb o wsparcie w modlitwie – za chorych, ich bliskich, za zmarłych – czuję, że moja modlitwa zmienia jakość, jest wprost kierowana ku Bogu, czasem na zasadzie natychmiastowego wzniesienia serca. Oczywiście, chodzę, śpię, rozmawiam, jem ale w duchu nie schodzę z pola walki.
Dlatego, siostry i bracia, modlę się za Was i Wy módlcie się za mnie. Nie schodzimy z pola walki. Na odpoczynek przyjdzie pora po zwycięstwie.
Mojżesz powiedział wtedy do Jozuego: «Wybierz sobie mężów i wyruszysz z nimi na walkę z Amalekitami. Ja jutro stanę na szczycie góry z laską Boga w ręku». Jozue spełnił polecenie Mojżesza i wyruszył do walki z Amalekitami. Mojżesz, Aaron i Chur wyszli na szczyt góry. Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę. Gdy zaś ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita. Gdy ręce Mojżesza zdrętwiały, wzięli kamień i położyli pod niego, i usiadł na nim. Aaron zaś i Chur podparli jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób aż do zachodu słońca były ręce jego stale wzniesione wysoko. I tak zdołał Jozue pokonać Amalekitów i ich lud ostrzem miecza.
