Piszę o ostatniej wojnie, w kolejną rocznicę jej wybuchu. Pomimo ponad 80 lat od tamtego września, pamiętam o wojnie, bo ona zasadniczo zdecydowała o Polsce jaką dziś znamy. Nie mieliśmy nic do powiedzenia w kwestii naszych granic, zostały nam narzucone przez trzech panów i ich doradców – Stalina, Roosevelta i Churchilla.
W ciągu ostatnich 250 lat, po pierwszym rozbiorze, o tym gdzie będzie Polska decydowano za nas najpierw w Petersburgu i Berlinie, potem na kongresie w Wiedniu, w czasie zawierania traktatu w Wersalu, w Spa, wreszcie podczas narad rosyjsko – angielsko – amerykańskich w Teheranie i Jałcie. Tylko raz, w Rydze (1921), po Cudzie nad Wisłą sami określaliśmy swoje terytorium. Poza tym decyzje o Polsce podejmowali Niemcy, Rosjanie, Austriacy, Anglicy, Francuzi, Amerykanie a nawet częściowo Portugalczycy i Włosi, zaiste długi poczet. Oczywiście nasi przodkowie sami doprowadzili do takiej sytuacji rujnując wielkość Pierwszej Rzeczpospolitej. Przypomnę, że taka tragedia nie przydarzyła się żadnemu większemu narodowi w Europie.
Nic bardziej mylnego niźli przekonanie, że granice państw są już ostatecznie ustalone, boleśnie doświadczyli tej prawdy ostatnio bracia Ukraińcy i zdaje się, że to nie koniec.
Narody ocalają swoje państwa jeśli są zjednoczone, podzielone padają łupem wrogów. Historia pokazuje także, że dobrze jest żyć w zgodzie z sąsiadami i mieć wiernych przyjaciół.
Codziennie trzeba się modlić o pokój i dobro Ojczyzny, dążyć do zgody i zrozumienia, szanować drugiego człowieka i z zaufaniem do Boga spoglądać w przyszłość.
