Adwent przegrał z rzeczami, które możemy kupić. Przewidywałem to już dawno, na początku lat 80-tych ub. wieku. W transporcie darów z Zachodu, przesłanych do biednej wówczas Polski, znajdował się komplet 24 „adwentowych czekoladek” ułożonych w kształcie choinki. Instrukcja głosiła, że należy zjadać codziennie jedną, aż w Wigilię zobaczymy odsłonięte drzewko bożonarodzeniowe. Ja akurat wtedy z innymi znajomymi, podejmowałem adwentowe wyrzeczenia w intencjach odzyskania wolności przez Polskę.
Coraz bogatsi gonimy coraz szybciej szczęście, gubiąc je oczywiście po drodze.
Jeśli miałbym proponować jakiś program na Adwent, to jest to program powrotów. Powrotów do życia i szczęścia. Czasem ktoś mnie zaprasza na kawę i rozmowę, dodając, że będziemy mieli kwadrans. Unikam takich zdarzeń, bo w kwadrans nie da się wypić dobrej kawy, o rozmowie nie wspominając. Jest jakaś diabelska infekcja w „szybciej i więcej”.
W tym syndromie „szybciej i więcej”, coraz więcej jemy i coraz mniej rzeczy nam smakuje. Coraz więcej gadamy i coraz mniej rozmawiamy. Coraz więcej kupujemy i coraz mniej mamy, przynajmniej tego, co jest nam potrzebne.
Program powrotów to zachęta do rozmów, spotkań, wspólnych kaw i herbat. Do zadziwiania się ciężkimi chmurami, do pytań o sens życia i miłości. Program powrotu do ludzi i do siebie samego.
To jest program na odnalezienie Boga bardzo nam bliskiego.
