Kilka razy na kolanach wchodziłem po „świętych schodach” (scala sancta) w rzymskiej bazylice św. Jana na Lateranie. Według tradycji to schody, po których Pana Jezus wchodził na rozprawę przed Piłatem. Do Rzymu trafiły za sprawą św. Heleny, matki cesarza Konstantyna (tego, który w swoim edykcie z 313 r. uznał chrześcijaństwo za religię oficjalną w imperium). Sama bazylika była pierwszą w historii katedrą papieską, jako rezydencja służyła papieżom ponad tysiąc lat i znacznie przewyższa żywotem bazylikę św. Piotra i obecną siedzibę głów Kościoła, czyli Watykan.
Prawdopodobnie bazylika na Lateranie była pierwszym katolickim kościołem zbudowanym od podstaw (przynajmniej w Europie), wcześniej na ten cel przekształcano dawne świątynie pogańskie.
Dzisiaj kościoły w Europie (w Polsce także) coraz bardziej pustoszeją, na Zachodzie wyprzedawane są i zamieniane na domy kultury, hotele czy galerie wystawowe. Nic w tym nadzwyczajnego. Miłośnicy piwa w Lublinie, pijający ten trunek w starym browarze przy Bernardyńskiej, rzadko mają świadomość, że delektują się w murach dawnego kościoła reformatów pw. św. Kazimierza.
Przez pierwsze wieki chrześcijaństwa był Kościół, a nie było kościołów. Był Kościół, w sensie wspólnot wierzących, a nie było świątyń, czyli budynków. Obecnie budynków nie brakuje, a wspólnoty wierzących są w kryzysie. W ostatnich latach dość łatwo można sięgać po środki finansowe na odnowienie świątyń, rzeczywiście pięknieją i stają się bardzo ciekawymi atrakcjami turystycznymi. Być może kiedyś przy ich wejściach znajdą się napisy typu „Tu kiedyś modlili się chrześcijanie”. To jeszcze nie byłoby najgorsze.
Gorzej, jeśli my, chrześcijanie, będziemy odwiedzali świątynie, nawet co tydzień, a przestaniemy wierzyć i modlić się. A najgorzej jak ostygnie i zgaśnie nasza miłość. Wtedy spokojnie wszystkie kościoły można zamienić na browary.
Tekst napisałem w święto rocznicy poświęcenia bazylik na Lateranie, czyli 9 listopada 2019 AD.
