Słowo na wspomnienie NMP Bolesnej Piątek 15 września 2017 Piętnaście lat temu kubański reżim uwięził kilkudziesięciu przeciwników systemu, niezależnych dziennikarzy, artystów, działaczy społecznych, pisarzy. Rok potem z żądaniem ich uwolnienia – niektóre wyroki opiewały nawet na 20 lat – na ulice Hawany zaczęły wychodzić matki, siostry, żony i córki skazanych. Tak jest co niedziela do dziś (pokazywałem to na zdjęciach i pisałem o tym: http://itinerarium.pl/2013/12/22/bez-kobiet-bog-sie-nie-rodzi/). Służby bezpieczeństwa często je aresztują, zwalniają z pracy bądź biją. Ale one – Damy w Bieli (Damas de Blanco) – maszerują jedną z głównych ulic kubańskiej stolicy, świadome represji.
Pod krzyżem Pana Jezusa znajdziemy kobiety, Marię z Nazaretu, drugą Marię i Magdalenę. Bez lęku zostają z Nim do końca, solidarne w bólu i godzinie śmierci.
Kilka dni temu do jednego z lubelskich bezdomnych, z którym akurat rozmawiałem, podeszła kobieta z reklamówką. Zapytałem czy jest żoną lub siostrą. „Jestem jego byłą, ale robi się zimniej to przyniosłam kurtkę i ciepłe skarpety”, usłyszałem.
Obecność w najgorszych chwilach, odwaga i troska kobiet. Dzięki temu, przyznajmy, czujemy się bliżej Boga. Nie podejmuję się wyjaśniania tego fenomenu. Bez wątpienia jednak Pan Bóg daje się poznać poprzez serca kobiet i płynącą z nich solidarność.
