Poniedziałek 23 maja 2016 Trzymam się starej poezji a może to ona mnie się trzyma, w każdym bądź razie po drodze nam. Teraz nocami największy księżyc, bo w pełni, potokami światła bierze ciemność we władanie. Prócz jaśminu i lipy wszystko chyba już zakwitło i pachnie. Mam nadzieję, że wszystko to czujecie i słyszycie, rewelacja.
Bardzo każdemu życzę, aby się rozweselił w sercu i myślach, rozweselił przed Bogiem, który te wszystkie pełnie księżyca i zapachy czeremchy oraz jaśminu wymyślił. Wymyślił i stworzył i dał je nam do zachwytu i dla szczęścia.
Nie wszystko opowiem, zresztą lepiej to Stachura już napisał, a jego Gloria sprzed prawie 40 lat, jest jak w sam raz na ten czas.
Chwała najsampierw komu
Komu gloria na wysokościach?
Chwała najsampierw tobie
Trawo przychylna każdemu
Kraino na dół od Edenu
Gloria! Gloria!
Chwała teraz tobie słońce
Odyńcu ty samotny
Co wstajesz rano z trzęsawisk nocnych
I w górę bieżysz, w niebo sam się wzbijasz
I chmury czarne białym kłem przebijasz
I to wszystko bezkrwawo – brawo, brawo
I to wszystko złociście, i nikogo nie boli
Gloria! Gloria! Gloria in excelsis soli!
Z słońcem pochwalonym teraz pędźmy razem
Na nim, na odyńcu, galopujmy dalej
Chwała teraz tobie wietrze
Wieczny ty młodziku
Sieroto świata, ulubieńcze losu
Od złego ratuj i kąkoli w zbożu
Łagodnie kołysz tych co są na morzu
Gloria! Gloria! Gloria in excelsis soli!
Z wiatrem pochwalonym teraz pędźmy społem
Na nim, na koniku, galopujmy polem
Chwała wam ptaszki śpiewające
Chwała wam ryby pluskające
Chwała wam zające na łące
Zakochane w biedronce
Chwała wam: zimy wiosny lata i jesienie
Chwała temu co bez gniewu idzie
Poprzez śniegi deszcze blaski oraz cienie
W piersi pod koszulą – całe jego mienie
Gloria! Gloria! Gloria!
Przypomnę tylko, że Gloria jest częścią Missa Pagana, autorstwa Edwarda Stachury. To ta stara poezja, która się mnie trzyma, która niech nas się wszystkich trzyma.
