Sobota 5 marca 2016 Coś o życiu dzisiaj. Nie chcę komentować historii celnika i faryzeusza, jest bardzo wymowna.
Nie sądzę, żebyśmy mieli poobijane piersi od aktów pokory. Lubimy być lepsi od innych, mądrzejsi, ładniejsi i bogatsi. Tak nas diabeł nakręca, abyśmy swoją wartość budowali patrząc na innych z jakiejś góry, z Góry Urody, Góry Wiedzy czy Góry Pieniędzy.
Załóżmy jednak, że jakiś dobry anioł podsunie nam lustereczko, a w nim zobaczymy swoje drobne świństwa, chromą wiedzę i dolne miejsce w Czwartej Lidze Urody (na miejscu spadkowym do Ligi Piątej). No to mamy dół.
A potem inny dobry anioł pozwoli nam spojrzeć na pierwsze wiosenne przebiśniegi (już prawie w każdym ogródku). Nie wywyższają się i nie mądrzą, po prostu ślicznie sobie rosną i bielutkie całe kwitną cicho. Albo spojrzymy na rozbrykane sroki, akurat pracowicie zbierające gałązki na nowe gniazda (tak się dzieje teraz prawie na każdym skwerze). Po prostu zbierają gałązki.
Bogu najbardziej się podobamy tacy, jacy jesteśmy. Największa sztuka życia, to po prostu być. Dobrze się wyspać, szczerze pośmiać, dobrze pospacerować, a jak trzeba to szczerze uderzyć się w piersi.
Jezus opowiedział niektórym, co dufni byli w siebie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść:
«Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie: zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam”.
A celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi, mówiąc: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!”
Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony». (Łk 18,9-14)
