KŁOPOTY ZE ZŁOTÓWKĄ

Piątek 3 października 2014

 Przy płaceniu za zakupy pani powiedziała, żebym wziął sobie zdrapkę. Zapytałem czy koniecznie, usłyszałem, że dla niej lepiej tak, bo coś tam się zapisało na jej komputerze i jak nie wezmę, to może mieć kłopoty. Nawet zaoferowała się, że sama zdrapie, bo ma paznokcie. I się zaczęło!

Okazało się, że wygrałem złotówkę. Pani zbladła i zaczęła się zastanawiać czy ma mi tę kwotę wydać z kasy czy też ja mam sobie coś extra dokupić. Śpieszyło mi się, ale czułem, że problemy nadchodzą. Ekspedientka wezwała koleżankę, ta obejrzała kupon i orzekła, że trzeba zajrzeć do regulaminu, ale nie jest pewna do którego. I poszła zapytać inną koleżankę. Obok na kasie siedział kolega, ale z ulgą orzekł, że jego klienci – na szczęście – drapią po wyjściu ze sklepu. Pani od regulaminu oznajmiła zaś, że koleżanka co się na tym zna już wyszła.

Zaproponowałem, że zrzeknę się wygranej, niech wezmą złotówkę sami albo oddadzą komuś. Całe sklepowe trio spojrzało na siebie niepewnie, a ja od razu wskoczyłem, że „nikomu nie powiem”. Udało mi się wyjść ze sklepu! Uff! To, że mówię o tym wam, wynika z pewności, że nikomu też nie powiecie. Poza tym za nic w świecie nie powiem w jakim sklepie rzecz działa się.

Życie w wielu miejscach zmienia się w absurd i chyba tylko grzyby na bazarze można kupić bez zdrapek. Staram się nie robić przykrości ludziom, którzy pracują, ulegam ich prośbom. Niemniej najgorsze jest to, że wielu absurdów nie sposób uniknąć, zdrapek nie chcę ale nie chcę też kłopotów sprzedawcy, więc zdrapki biorę. I są kłopoty.

Zaraz po zakupach przechodziłem obok kasztanowca, ostatnie owoce wisiały już gotowe do opadania. Po sąsiedzku orzech włoski też obwieszony zielonymi kulami. Rozległ się dzwon oznajmiający, że za pół godziny msza w kościele. Dwie starsze panie, wzajemnie podtrzymujące się, wesoło komentowały jakieś historie. Jak na październik, słońce grzało bardzo przyzwoicie. Pomyślałem, że jednak życie jest bardzo sensowne i piękne i na pewno prowadzi do Pana Boga.