JESTEM NA ŚRODKU KRZYŻA

Kazanie na Święto Podwyższenia Krzyż Sobota 14 września 2013

Krzyż zawsze mnie prostuje i porządkuje życie. Jego dwa ramiona wyciągają mnie z mętliku pozornych mądrości. Dookoła mnie dominuje pomieszanie, modny melanż prawdy i kłamstwa (obojętnie co, byle było skuteczne), dobra i zła (wszystko zależy od sytuacji, raz jest coś dobre, raz złe), piękna i brzydoty (co się komu podoba, to piękne). Potrzebuję krzyża jako zasady oczyszczającej i porządkującej życie.

Potrzebuję siły do wyboru prawdy, żeby precz odrzucić kłamstwo, półprawdy, niedopowiedzenia, przeinaczenia i „tak mi się wydaje”.  Krzyż daje mi siłę do wierności dobru, w słowach, gestach i czynach. W dzieciństwie, na Boże Narodzenie przychodził do nas gwiazdor (lokalna wersja św. Mikołaja) i pytał czy byliśmy grzeczni. Po szybkim rachunku sumienia zawsze odpowiadałem dysząc: „Trochę grze … trochę niegrze …” Tamto dziecinne „trochę” było do wybaczenia, dziś wiem, że jest albo – albo, albo dobro albo zło. Pewnie jak każdy kuszony jestem wizją odkładania dobra (do wypowiedzenia, do zrobienia), bo to kosztuje, ograniczania go (przecież tracę wtedy czas i energię) i przypisywania sobie dobra nie swojego. Patrzę na krzyż, dwa ramiona, prosta sprawa, tak jak dobro albo zło.

Krzyż, ponad wszystko jest nie zmyśloną, najprostszą i pewnie dlatego najpiękniejszą opowieścią o miłości. Przy czym nie ma tu alternatywy miłość – nienawiść. Nienawiść jako twarz diabła jest łatwa do odgadnięcia. Wiemy, że nie przystoi nam nienawiść. Myślę, że miłość nie tyle przegrywa z nienawiścią, co raczej z obojętnością. Obojętność jest wyrafinowana, łatwo ją uzasadnić roztropnością – „bez szaleństw”, „bez przesady”. Obojętności chętnie sprzyja inteligentny dystans – „niech się zażynają i biją, nie jestem taki głupi”. Obojętność zasiewa w naszych sercach szyderczą wyższość nad innymi i nad historią – „Mam to w nosie, mam to w d….” Kiedy staję przy krzyżu rozpala się w moim sercu, myślach i siłach mocna wiara w miłość.

Stoję przy krzyżu, patrzę w górę i staram się kochać Boga. Patrzę w lewo i prawo, tak jak wskazuje belka poprzeczna i staram się kochać ludzi. Unoszę głowę, rozciągam swoje ręce i czuję, że istnieję na planie krzyża. Jestem w jego środku, tam gdzie belki się przecinają. Jestem w tym samym miejscu, gdzie w zenicie miłości był On. I chyba dlatego trwam przy prawdzie, dobru i miłości.

LITURGIA SŁOWA

(J 3,13-17)
Jezus powiedział do Nikodema: Nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił – Syna Człowieczego. A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony.