MATKA STAWIAJ ŚWIECZKI

Sobota 27 lipca 2013

 Przypuszczam, że wielu z was, podobnie jak i ja, odnotowało pierwszą zagraniczną wizytę papieża Franciszka na wyspie Lampedusa, miejscu do którego próbują dostać się dziesiątki tysięcy uchodźców z Afryki. Tysiące z nich zginęły w odmętach morza, część jest zawracana z drogi do „ziemi obiecanej”, Europy. Z kolei wczoraj media pokazały Franciszka w faweli Varginha w Rio de Janeiro, jednym z wielu gett, gdzie w skrajnym ubóstwie żyją miliony Brazylijczyków oraz innych mieszkańców Ameryki Południowej i Środkowej.

Po raz pierwszy papież, najwyższa władza Kościoła, pojawił się wśród uchodźców, nie chcianych w dobrze trzymającym się świecie Północy (Ameryka Północna, Europa). Po raz pierwszy papież pojawił się w jednym z najbardziej obskurnych miejsc ludzkiej nędzy. Trzydzieści lat temu inny papież, Jan Paweł II, po raz pierwszy przekroczył próg synagogi i po raz pierwszy modlił się (Asyż 1986) razem z przedstawicielami największych religii świata. Te wszystkie „po raz pierwszy” są bardzo ważne, ponieważ wskazują kierunek zaangażowania dla wierzących. To gesty, które wypełniają Ewangelię i na nowo czynią ją aktualną (np. wezwanie Chrystusa „Byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie”).

Za dwa tygodnie pójdę do zaprzyjaźnionych muzułmanów, aby poświętować z nimi bajram, kończący ramadan. Bajram to radosne święto po zakończeniu miesięcznego, surowego postu, bez jedzenia i picia od wschodu do zachodu słońca. Muzułmanie to moje siostry i bracia, których odkrywam obok siebie, w moim mieście. Znam też podobne do brazylijskich faweli bardzo biedne getta w polskich warunkach. Kiedyś, w stroju duchownym, w połowie czerwca zawitałem na dość podłe podwórko. Natychmiast dwóch zaniedbanych panów skoczyło na równe nogi i zawołało: „Matka! Kolęda! Stawiaj świeczki!” Wyjaśniłem, że kolęda to w styczniu, a w czerwcu to zwykła wizyta.

Wspominałem kiedyś, że mam tego pecha, iż wierzę w Ewangelię, dlatego za braci uważam muzułmanów i nie boję się brudnych podwórek. Pechowców, wierzących w Ewangelię jest – ufam – dużo więcej. I papież się nam trafił, który chyba ma tego samego pecha.