PRZESTAŃ SIĘ LĘKAĆ

Kazanie na 2 Niedzielę Wielkanocną

Święto Miłosierdzia

7 kwietnia 2013

Póki się jeszcze czegokolwiek boisz, nie dowierzasz w zmartwychwstanie Chrystusa i swoje własne. I może na darmo powiesz dziś: „I zmartwychwstał dnia trzeciego, jak oznajmia Pismo… I oczekuję wskrzeszenia umarłych. I życia wiecznego w przyszłym świecie”.

Jeżeli boisz się czegokolwiek, przyszłości, zmian, ludzi, śmierci, jesteś niewierzący, choć możesz chodzić  do kościoła, nawet dwa razy dziennie. Jeżeli boisz się miłości, tej, którą możesz dać, jeżeli boisz się nienawiści, którą ktoś może w ciebie ugodzić, jeżeli boisz się prawdy, którą możesz głosić albo kłamstwa, którym mogą cię skrzywdzić, jeżeli boisz się czegokolwiek lub kogokolwiek, nawróć się na zmartwychwstanie.

Powstały z martwych Chrystus, kilkukrotnie mówi do swoich przyjaciół, zalęknionych i strwożonych, „Pokój wam!”, a potem „Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i Ostatni i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków i mam klucze śmierci i Otchłani”.

Moglibyśmy dziś o miłosierdziu Boga opowiadać jedynie baśnie, jeśliby Chrystus nie zmartwychwstał. Cóż to za miłosierdzie, które przebacza, pomaga biednym i chorym, odpuszcza grzechy, a nie umie pokonać śmierci! Ale to Miłosierdzie, ten Bóg, Chrystus, śmierć pokonuje. I dlatego może odpuszczać każdy grzech, posyłać na końce świata i ogłaszać świętość miłości.

Miłosierdzie, które pokonuje śmierć, wyzwala z każdego lęku i strachu, z niepewności istnienia, z obaw o przyszłość i z niepokoju  o złą przeszłość, z płochliwej nieufności wobec ludzi i czarnej rozpaczy nad sobą samym. Przestań się lękać! Masz dziś wspaniale święto!

Kazanie w wersji dźwiękowej – www.itinerarium.pl

LITURGIA SŁOWA

(Dz 5,12-16)
Wiele znaków i cudów działo się przez ręce Apostołów wśród ludu. Trzymali się wszyscy razem w krużganku Salomona. A z obcych nikt nie miał odwagi dołączyć się do nich, lud zaś ich wychwalał. Coraz bardziej też rosła liczba mężczyzn i kobiet, przyjmujących wiarę w Pana. Wynoszono też chorych na ulicę i kładziono na łożach i noszach, aby choć cień przechodzącego Piotra padł na któregoś z nich. Także z miast sąsiednich zbiegało się mnóstwo ludu do Jerozolimy, znosząc chorych i dręczonych przez duchy nieczyste, a wszyscy doznawali uzdrowienia.

(Ps 118,1.4.13-14.22.24)
REFREN: Dziękujcie Panu, bo jest miłosierny

Dziękujcie Panu, bo jest dobry,
bo Jego łaska trwa na wieki.
Niech bojący się Pana głoszą:
„Jego łaska na wieki”.

Uderzono mnie i pchnięto, bym upadł,
lecz Pan mnie podtrzymał.
Pan moją mocą i pieśnią,
On stał się moim Zbawcą.

Kamień odrzucony przez budujących
stał się kamieniem węgielnym.
Oto dzień, który Pan uczynił,
radujmy się w nim i weselmy.

(Ap 1,9-11a.12-13.17-19)
Ja, Jan, wasz brat i współuczestnik w ucisku i królestwie, i wytrwałości w Jezusie, byłem na wyspie, zwanej Patmos, z powodu słowa Bożego i świadectwa Jezusa. Doznałem zachwycenia w dzień Pański i posłyszałem za sobą potężny głos jak gdyby trąby mówiącej: Co widzisz, napisz w księdze i poślij siedmiu Kościołom, które są w Azji. I obróciłem się, aby widzieć, co za głos do mnie mówił; a obróciwszy się ujrzałem siedem złotych świeczników, i pośród świeczników kogoś podobnego do Syna Człowieczego, obleczonego [w szatę] do stóp i przepasanego na piersiach złotym pasem. Kiedym Go ujrzał, do stóp Jego upadłem jak martwy, a On położył na mnie prawą rękę, mówiąc: Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i Ostatni i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków i mam klucze śmierci i Otchłani. Napisz więc to, co widziałeś, i to, co jest, i to, co potem musi się stać.

(J 20,29)
Uwierzyłeś, Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.

(J 20,19-31)
Było to wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia. Tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: Pokój wam! A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane. Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: Widzieliśmy Pana! Ale on rzekł do nich: Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę. A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz /domu/ i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: Pokój wam! Następnie rzekł do Tomasza: Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż /ją/ do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym. Tomasz Mu odpowiedział: Pan mój i Bóg mój! Powiedział mu Jezus: Uwierzyłeś Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli. I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego.