Kazanie na Święto Chrztu Pańskiego
Niedziela 8 stycznia 2012
W bardzo starej powiastce z kręgów klerykalnych pojawia się pytanie – Czym się różni ksiądz prałat od zwykłego księdza? Odpowiedź brzmi – Niczym, tylko prałat o tym nie wie…
O pozornych różnicach między nami, pozornych ale bardzo nam drogich, mówię dziś więcej w kazaniu na www.itinerarium.pl .
Nad każdym z nas Bóg wypowiada słowa, które dziś czytamy: Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie. Ty jesteś moją Córką umiłowaną, w Tobie mam upodobanie.
Jesteśmy przyklejeni poprzez zaburzenia w świadomości do wagi słów – doktor, prezes, dyrektor, miss, specjalista, prezydent, szef czy choćby drugi zastępca wiceprzewodniczącego. Co więcej modelujemy swoje istnienie według pychy, która usadawia się wraz z nami na różnych życiowych fotelach.
Dzisiejsze święto równa nas wobec Boga, jesteśmy Jego dziećmi, córkami i synami, a nawzajem dla siebie siostrami i braćmi. Jedynie miłość nas umniejsza lub czyni wielkimi. A ona jak wiadomo, nie siada na fotelach, ale u podnóża.
LITURGIA SŁOWA
(Iz 42,1-4.6-7)
To mówi Pan:
Oto mój Sługa, którego podtrzymuję.
Wybrany mój, w którym mam upodobanie.
Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął;
On przyniesie narodom Prawo.
Nie będzie wołał ni podnosił głosu,
nie da słyszeć krzyku swego na dworze.
Nie złamie trzciny nadłamanej,
nie zagasi knotka o nikłym płomyku.
On niezachwianie przyniesie Prawo.
Nie zniechęci się ani nie załamie,
aż utrwali Prawo na ziemi,
a Jego pouczenia wyczekują wyspy.
Ja, Pan, powołałem Cię słusznie,
ująłem Cię za rękę i ukształtowałem,
ustanowiłem Cię przymierzem dla ludzi,
światłością dla narodów,
abyś otworzył oczy niewidomym,
ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców,
z więzienia tych, co mieszkają w ciemności.
(Ps 29,1-4.9-10)
REFREN: Pan ześle pokój swojemu ludowi
Oddajcie Panu, synowie Boży,
oddajcie Panu chwałę i sławcie Jego potęgę.
Oddajcie chwałę Jego imieniu,
na świętym dziedzińcu uwielbiajcie Pana.
Ponad wodami głos Pański,
Pan ponad wód bezmiarem
Głos Pana potężny,
głos Pana pełen dostojeństwa.
Zagrzmiał Bóg majestatu:
a w świątyni jego wszyscy wołają: „Chwała”.
Pan zasiadł nad potopem,
Pan jako Król zasiada na wieki.
(Dz 10,34-38)
Gdy Piotr przybył do Cezarei, do domu Korneliusza, przemówił: Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie. Posłał swe słowo synom Izraela, zwiastując im pokój przez Jezusa Chrystusa. On to jest Panem wszystkich. Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła.
(Mk 9,7)
Otwarło się niebo i zabrzmiał głos Ojca: To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie.
(Mk 1,6b-11)
Jan Chrzciciel tak głosił: Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym. W owym czasie przyszedł Jezus z Nazaretu w Galilei i przyjął od Jana chrzest w Jordanie. W chwili gdy wychodził z wody, ujrzał rozwierające się niebo i Ducha jak gołębicę zstępującego na siebie. A z nieba odezwał się głos: Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie.
