Piątek 9 grudnia 2011
Urzeka mnie ta Ewangelia i kojarzy się z piosenką, starą i dawną. Piosenkę śpiewa Andrzej Poniedzielski, a rzecz o Bawitku, słowa wklejam niżej, muzykę znajdźcie przez wyszukiwarkę, warto znać.
W ogóle chodzi o to, żeby – najpierw – traktować siebie serio. Nie zmieniać poglądów na użytek gawiedzi, chętnej przyklaskiwania błaznom. Mówić, co się myśli, licząc się z gwizdami niezadowolonych. Nie oszukiwać siebie i mieć jedną twarz. Traktować siebie serio, aż tak serio, żeby polubić siebie najmocniej.
Dopiero wtedy, kiedy siebie serio bierzemy i nie gramy, będziemy na serio brali innych ludzi. Nie skrzywdzimy ich i nie wciągniemy w brzydkie gry.
A dopiero wtedy kiedy siebie i innych na serio bierzemy, na serio zaczniemy też brać Pana Boga, bez żadnych gier w pobożność i przeciągania Go na naszą stronę.
I jeszcze, ponad wszystko wierzyć w miłość i co dzień szeptać ją, rozdawać w uśmiechach, głębokich spojrzeniach, mądrych słowach, dobrych czynach nie na pokaz, w pieniądzach rozdawanych poprzez zawór tłoczący (choć zwykle włączony mamy tylko ssący). Tylko miłość, żadnej gry.
Wagą zabraną Temidzie
Bawimy się w sprawiedliwość.
Na jednej szali zło kładziemy,
Na drugiej dobro i miłość.
Wszyscy się cieszą z równowagi,
Gardła zdzierają na wiwatach.
Wszyscy się cieszą z równowagi,
Wskazówkę puszczamy po latach.
Oj, nieładnie, człowieku, nieładnie,
Oj, nieładnie, człowieku, brzydko.
Ty się całe życie tylko bawisz i bawisz,
Czasem sobie zmieniasz bawitko.
Księgami bawimy się w mądrość,
Zabawa to dla wytrwałych.
Z ksiąg budujemy domy, mosty,
A przecież księgi to karty.
Raz huczą, brawa raz działa
Znów się gubimy w erratach.
Na ile to mądre, na ile słuszne,
Ktoś nas osądzi po latach.
Oj, nieładnie, człowieku, nieładnie,
Oj, nieładnie, człowieku, brzydko.
Ty się całe życie tylko bawisz i bawisz,
Czasem sobie zmieniasz bawitko.
Jest jeszcze jedna zabawa,
Też popularna, choć nienowa.
Do niej potrzebnych jest dwoje ludzi
I słowa, słowa, słowa.
Słowami bawimy się w miłość,
Słowa składamy w kwiatach.
Potem przyprószą je liście jesieni
Odgrzebywane po latach.
Oj, nieładnie, człowieku, nieładnie,
Oj, nieładnie, człowieku, brzydko.
Ty się całe życie tylko bawisz i bawisz,
Czasem sobie zmieniasz bawitko.
LITURGIA SŁOWA
(Iz 48,17-19)
Tak mówi Pan, twój Odkupiciel, Święty Izraela: Jam jest Pan, twój Bóg, pouczający cię o tym, co pożyteczne, kierujący tobą na drodze, którą kroczysz. O gdybyś zważał na me przykazania, stałby się twój pokój jak rzeka, a sprawiedliwość twoja jak morskie fale. Twoje potomstwo byłoby jak piasek, i jak jego ziarnka twoje latorośle. Nigdy by nie usunięto ani wymazano twego imienia sprzed mego oblicza!
(Ps 1,1-4.6)
REFREN: Dasz światło życia idącym za Tobą
Błogosławiony człowiek,
który nie idzie za radą występnych,
nie wchodzi na drogę grzeszników
i nie zasiada w gronie szyderców.
Lecz w prawie Pańskim upodobał sobie
i rozmyśla nad nim dniem i nocą.
On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą,
które wydaje owoc w swoim czasie.
Liście jego nie więdną,
a wszystko, co czyni jest udane.
Co innego grzesznicy:
są jak plewa, którą wiatr rozmiata.
Albowiem znana jest Panu droga sprawiedliwych,
a droga występnych zaginie.
Przyjdzie Pan, Książę pokoju, wyjdźcie Mu na spotkanie.
(Mt 11,16-19)
Jezus powiedział do tłumów: Z kim mam porównać to pokolenie? Podobne jest do przebywających na rynku dzieci, które przymawiają swym rówieśnikom: Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wyście nie zawodzili. Przyszedł bowiem Jan: nie jadł ani nie pił, a oni mówią: Zły duch go opętał. Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije. a oni mówią: Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników. A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny.
