Piątek 14 października 2011
Mijamy setki ludzi codziennie. Na ulicach, portalach internetowych, w sklepach. Nic o nich nie wiemy albo tylko kojarzymy mało konkretnie.
Jest jednak jakaś ściana między nami ludźmi, żyjącymi właśnie teraz i tu. Zwykle są nam obojętni i obcy. Może jednak czasem przydarzy się wam coś, co nagle spadło na Tomasza Mertona, 19 marca 1958 roku, kiedy jako mnich szedł ludnym deptakiem w Louisville (skrzyżowanie ulicy „Czwartej” i „Walnut”). Ludzie! Ja was wszystkich kocham! Nikt z was nie jest mi obcy!
Zadajcie sobie trud translacji zapisku z jego dziennika (wklejam dalej).
Tak naprawdę jesteśmy siostrami i braćmi i łączy nas o wiele więcej niż myślimy. Cudowna kraina Wspólnoty Ludzkiej! Proste gesty miłości objawiają natychmiast tę szczęśliwą prawdę.
Fragment dziennika Thomasa Mertona:
Yesterday, in Louisville, at the corner of 4th and Walnut, suddenly realized that I loved all the people and that none of them were, or, could be totally alien to me. As if waking from a dream — the dream of separateness, of the “special” vocation to be different. My vocation does not really make me different from the rest of men or put me is a special category except artificially, juridically. I am still a member of the human race — and what more glorious destiny is there for man, since the Word was made flesh and became, too, a member of the Human Race!
Thank God! Thank God! I am only another member of the human race, like all the rest of them. I have the immense joy of being a man! As if the sorrows of our condition could really matter, once we begin to realize who and what we are — as if we could ever begin to realize it on earth.
