POEMAT O CZŁOWIEKU
Słowo na sobotę Trzeciego Tygodnia Adwentu
18 grudnia 2010
Jest wszystko po ludzku. Jest para zakochanych, są zaślubiny, jest kobieta w ciąży. W ciąży cudownej, ale każda ciąża jest cudem, więc nie ma się co czepiać. Jest ludzka rodzina, z dzieckiem. Jest wszystko po ludzku.
I dlatego, że jest wszystko po ludzku, może przyjść Bóg. Nie poza ludźmi, nie obok ludzi, ale jak najbardziej przez ludzi i wśród ludzi. I dla ludzi.
Czytając fragmenty Ewangelii z dziś i z następnych dni, dostajemy jedne z najpiękniejszych strof Poematu o Człowieku. Jaki jest – może być – wielki, skoro „mieści się” w nim Bóg. Wracam do tego wątku, ponieważ wciąż nie do końca wierzymy, że Jezus Chrystus był, jest i będzie człowiekiem. I jeszcze bardziej nie wierzymy, że nasze zbawienie dokonać się może jedynie przez spełnienie się naszego człowieczeństwa.
Wsłuchujcie się z wielką uwagą w teksty ewangeliczne w najbliższym tygodniu, do Wigilii Bożego Narodzenia. To są zapisy ludzkich historii, spotkań, rozmów, dramatów i radości. Niekiedy pojawią się uniesienia i zaśpiewy, niesamowitości, ale to nie są baśnie i legendy. To są dzieje ludzi, z którymi zespala się sam Bóg.
Bóg dał nam przykład, jak być człowiekiem. I jeśli cokolwiek możemy jeszcze zrobić przed Świętami i w Święta, to pójść w Jego ślady.
Który stałeś się człowiekiem dla mojego zbawienia, zmiłuj się nade mną. Amen.
LITURGIA SŁOWA
(Jr 23,5-8)
Oto nadejdą dni – wyrocznia Pana – kiedy wzbudzę Dawidowi Odrośl sprawiedliwą. Będzie panował jako król, postępując roztropnie, i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi. W jego dniach Juda dostąpi zbawienia, a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie. To zaś będzie imię, którym go będą nazywać: Pan naszą sprawiedliwością. Dlatego oto nadejdą dni – wyrocznia Pana – kiedy nie będą już mówić: Na życie Pana, który wyprowadził synów Izraela z ziemi egipskiej, lecz raczej: Na życie Pana, który wyprowadził i przywrócił pokolenie domu Izraela z ziemi północnej i ze wszystkich ziem, po których ich rozproszył, tak że będą mogli mieszkać w swej ziemi.
(Ps 72,1-2.12-13.18-19)
REFREN: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie
Boże, przekaż Twój sąd Królowi,
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
Aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie
i ubogimi według prawa.
Wyzwoli bowiem biedaka, który Go wzywa,
i ubogiego, co nie ma opieki.
Zmiłuje się nad biednym i ubogim,
nędzarza ocali od śmierci.
Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg Izraela,
który sam czyni cuda.
Na wieki niech będzie błogosławione Jego imię,
a Jego chwała niech wypełni ziemię.
Wodzu domu Izraela, który na Synaju dałeś Prawo Mojżeszowi, przyjdź nas odkupić mocą Twojego ramienia.
(Mt 1,18-24)
Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów . A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy: Bóg z nami. Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie.
