Słowo na poniedziałek Trzeciego Tygodnia Adwentu
13 grudnia 2010
W naszych oczekiwaniach na obecność Chrystusa najwięcej jest „nie wiadomo czego”. On powinien być „nadludzki”, „ponadludzki”, ekstra, niezwykły, nadzwyczajny. Całe nasze świętowanie Bożego Narodzenia obrosło w cuda i cudeńka, dzieciątko, anioły, zły Herod, dobre ludki w postaci pasterzy, na dworze zimno, wokół zaspy śniegu i zielone smreki. Baśń odsuwa nas od doświadczenia wiary w uczuciowy marazm magii.
To, co przeszkadzało współczesnym Jezusowi w przyjęciu w Nim Mesjasza, Zbawiciela, była Jego zwykłość. Jadł, pił, spał, chodził z wizytami do domów. I odważał się deklarować, że jest Synem Boga. Scena z dzisiejszej Ewangelii, dowodzi, że słuchacze (i widzowie) Jezusa, szukając Boga, nie mogli pogodzić się, że jest On zbyt ludzki.
Balaam, prorokujący o nadejściu „Gwiazdy z Jakuba”, miał przed oczyma jedynie ludzi, lud izraelski rozbity pod namiotami. Proroctwo tego pogańskiego wieszcza czytamy dziś w liturgii, przypuszczam, że w formule ostrzeżenia, abyśmy porzucili drogę magii, gdzie za pomocą naszych, skądinąd pobożnych, obrzędów chcielibyśmy sprokurować bliskość i działanie Boga.
Na Boże Narodzenie, ale i przed nim i po nim, dostaniemy tylko i wyłącznie ludzi. I Bogu dzięki. Niczego, i nikogo więcej, nie potrzebujemy, aby spotkać się z Żywym Bogiem. Wychodzimy na ostatnie proste przed świętowaniem „Wcielenia Boga”. Popatrzcie na ciała ludzi, z którymi żyjecie dziś i każdego dnia. Żadnych innych prawdziwych znaków Obecności Boga nie będzie.
Dziękuję, że zechciałeś stać się jednym z nas, przyjąć nasze ludzkie ciało i na zawsze zostać człowiekiem.
Tobie tez oddaję tych wszystkich, którzy 29 lat temu, w czasie stanu wojennego w Polsce, zginęli siejąc ziarna wolności w naszej Ojczyźnie.
Amen.
LITURGIA SŁOWA
(Lb 24,2-7.15-17a)
Gdy Balaam podniósł oczy i zobaczył Izraela rozłożonego obozem według swoich pokoleń, ogarnął go Duch Boży i zaczął głosić swoje pouczenie, mówiąc: Wyrocznia Balaama, syna Beora; wyrocznia męża, który wzrok ma przenikliwy; wyrocznia tego, który słyszy słowa Boże, który ogląda widzenie Wszechmocnego, który pada, a oczy mu się otwierają. Jakubie, jakże piękne są twoje namioty, mieszkania twoje, Izraelu! Jak szerokie doliny potoków, jak ogrody nad brzegiem strumieni lub jak aloes, który Pan sadził, i jak cedry nad wodami. Płynie woda z jego wiader, a zasiew jego ma wilgoć obfitą; król jego wiele mocniejszy niż Agag, królestwo jego w górę wyniesione. I wygłosił swoje pouczenie, mówiąc: Wyrocznia Balaama, syna Beora; wyrocznia męża, który wzrok ma przenikliwy; wyrocznia tego, który słyszy słowa Boże, który ogląda widzenie Wszechmocnego, a w wiedzy Najwyższego ma udział, który pada, a oczy mu się otwierają. Widzę go, lecz jeszcze nie teraz, dostrzegam go, ale nie z bliska: wschodzi Gwiazda z Jakuba, a z Izraela podnosi się berło.
(Ps 25,4-9)
REFREN: Naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami
Daj mi poznać Twoje drogi, Panie,
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń,
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.
Wspomnij na swoje miłosierdzie, Panie,
na swoją miłość, która trwa od wieków.
Tylko o mnie pamiętaj w swoim miłosierdziu,
ze względu na dobroć Twą, Panie.
Dobry jest Pan i prawy,
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze,
pokornych uczy dróg swoich.
(Ps 85,8)
Okaż nam, Panie, łaskę swoją, i daj nam swoje zbawienie.
(Mt 21,23-27)
Gdy Jezus przyszedł do świątyni i nauczał, przystąpili do Niego arcykapłani i starsi ludu z pytaniem: Jakim prawem to czynisz? I kto Ci dał tę władzę? Jezus im odpowiedział: Ja też zadam wam jedno pytanie; jeśli odpowiecie Mi na nie, i Ja powiem wam, jakim prawem to czynię. Skąd pochodził chrzest Janowy: z nieba czy od ludzi? Oni zastanawiali się między sobą: Jeśli powiemy: z nieba, to nam zarzuci: Dlaczego więc nie uwierzyliście mu? A jeśli powiemy: od ludzi – boimy się tłumu, bo wszyscy uważają Jana za proroka. Odpowiedzieli więc Jezusowi: Nie wiemy. On również im odpowiedział: Więc i Ja wam nie powiem, jakim prawem to czynię.
