Słowo na pierwszą sobotę Adwentu
4 grudnia 2010
Dobrze jest w takim kościele, gdzie ludzi się przygarnia, nie pyta o papiery, metryki, gdzie proboszcz z roześmianą gębą mówi otwarcie, że nie ma kluczy od nieba. Ludzie są znękani i porzuceni, tak dawniej jak i teraz.
Kiedy Pan Jezus widział tłumy, zmęczonych, smutnych, porzuconych i samotnych, wymyślił Kościół. Jak dziś czytamy, posłał apostołów, żeby szli i zbierali ludzi. Ludzie się rozchodzą, a trzeba, żeby umieli być razem i bliżej. Ludzie muszą się podpierać, wspomagać, łączyć i rozumieć. Po to Pan Jezus wymyślił Kościół. I po to posłał apostołów.
Po to się w ogóle Pan Jezus urodził, żeby ludzie byli bliżej siebie i żeby już nie tęsknili za przyjaciółmi, ale mieli ich pod ręką. Im dalej jesteśmy od siebie, tym bardziej gaśnie Gwiazdka Betlejemska. I diabli biorą Boże Narodzenie.
To już pora ruszać do ludzi, odkleić pupy od stołków, zacząć się szerzej uśmiechać, pozapominać żale i nie zdrapywać dalej strupów rozczarowań. Mamy jeszcze dwadzieścia dni. Już przecież o tej porze, przed laty, Mędrcy byli w drodze, a Pan Jezus żwawo kopał w brzuszek Najświętszej Marii Panny. Jak się ruszymy dzień przed Wigilią, to możemy się tylko maku najeść i po śliwowicę skoczyć do nocnego sklepu.
Gotowi do drogi?
Panie Jezu, dziękuję za każdy Kościół, który zbiera nas znękanych i porzuconych w grona przyjaciół i bliskich. Dodaj trochę siły, żebyśmy się nie spóźnili. Amen.
LITURGIA SŁOWA
(Iz 30,19-21.23-26)
To mówi Pan Bóg, Święty Izraela: Zaiste, o ludu, który zamieszkujesz Syjon w Jerozolimie, nie będziesz gorzko płakał. Rychło okaże ci On łaskę na głos twojej prośby. Ledwie usłyszy, odpowie ci. Choćby ci dał Pan chleb ucisku i wodę utrapienia, twój Nauczyciel już nie odstąpi, ale oczy twoje patrzeć będą na twego Mistrza. Twoje uszy usłyszą słowa rozlegające się za tobą: To jest droga, idźcie nią!, gdybyś zboczył na prawo lub na lewo. On użyczy deszczu na twoje zboże, którym obsiejesz rolę, a chleb z urodzajów gleby będzie soczysty i pożywny. Twoja trzoda będzie się pasła w owym czasie na rozległych łąkach. Woły i osły obrabiające rolę żreć będą paszę dobrze przyprawioną, która została przewiana opałką i siedlaczką. Przyjdzie do tego, iż po wszystkich wysokich górach i po wszystkich wzniesionych pagórkach znajdą się strumienie płynących wód na czas wielkiej rzezi, gdy upadną warownie. Wówczas światło księżyca będzie jak światło słoneczne, a światło słońca stanie się siedmiokrotne, jakby światło siedmiu dni – w dniu, gdy Pan opatrzy rany swego ludu i uleczy jego sińce po razach.
(Ps 147,1-2.3-4.5-6)
REFREN: Szczęśliwi wszyscy, co ufają Panu
Chwalcie Pana, bo dobrze jest śpiewać psalmy Bogu,
słodko jest Go wychwalać.
Pan buduje Jeruzalem,
gromadzi rozproszonych z Izraela.
On leczy złamanych na duchu
i przewiązuje im rany.
On liczy wszystkie gwiazdy
i każdej nadaje imię.
Nasz Pan jest wielki i potężny,
a Jego mądrość niewypowiedziana.
Pan dźwiga pokornych,
karki grzeszników zgina do ziemi.
(Iz 33,22)
Pan naszym sędzią, Pan naszym prawodawcą, Pan naszym królem, On nas zbawi.
(Mt 9,35-10,1.6-8)
Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego! Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie!
