Oklepani jesteśmy z przykazaniem miłości, ze wszystkimi wielkimi słowami, mamy je w głowie (gdzieś z tyłu), wiemy, że są ważne, sporadycznie coś wielkiego czujemy czy mówimy.
Czego jeszcze o miłości nie czytaliście i nie słyszeliście? W wierszach, piosenkach, kazaniach, filmach, plakatach i wydrapanych napisach na ławkach, powiedziano i pokazano już bardzo wiele.
Może dodam, albo tylko przypomnę, że dla miłości sokiem pożywnym jest wiara. W miłość się wierzy albo nie wierzy. Kiedy się wierzy, można przetrwać i najsroższe burze i najgorętsze posuchy. Wierząc w miłość przejdziesz przez samotność, oczekiwanie, rozstanie i cierpienie. Jak nie wierzysz w miłość, trzaśniesz drzwiami i po sprawie, kupisz szybko bilet do innego miasta albo polecisz chlać do rana w barze, a czasem nawet gorzej i na zawsze.
Nic poza miłością nie utrzymałoby Jezusa na krzyżu i nic innego nie miałoby mocy odwalić kamienia z grobu. Warto mieć mały krzyżyk na szyi czy palcu, żeby zerknąć od czasu do czasu i przypomnieć sobie jak szalona i silna jest miłość. I z tego zerkania i myśli, iskierki wiary się rodzą, żeby przy miłości trwać.
Wierzysz w miłość, dasz radę. Doczekasz się. Złe przejdzie. Rany się wygoją. Pozbierasz się i posklejasz. Odnowisz i zakwitniesz.
Ponieważ co dzień stajesz wobec wielu paskudnych i złych rzeczy, które chwieją na wszystkie strony miłością, trzeba o niej przypominać i tych przypomnień nigdy za wiele.
LITURGIA SŁOWA
(Dz 15,22-31)
Po naradzie w Jerozolimie apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabas, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem. Posłali przez nich pismo tej treści: Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc zamęt w waszych duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie. Wysyłamy więc Judę i Sylasa, którzy powtórzą wam ustnie to samo. Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi! Wysłannicy przybyli więc do Antiochii i zwoławszy lud, oddali list. Gdy go przeczytano, ucieszyli się z jego pocieszającej treści.
(Ps 57,8-12)
REFREN: Będę Cię, Panie, chwalił wśród narodów
Serce moje jest mocne, Boże,
mocne jest moje serce,
zaśpiewam psalm i zagram.
Zbudź się, duszo moja,
zbudź, harfo i cytro,
a ja obudzę jutrzenkę.
Będę Cię chwalił wśród ludów, Panie,
zaśpiewam Ci psalm wśród narodów.
Bo Twoja łaska sięga aż do nieba,
a wierność Twoja po chmury.
Wznieś się, Boże, ponad niebiosa,
nad całą ziemię Twoja chwała.
(J 15,15b)
Nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od mego Ojca
(J 15,12-17)
Jezus powiedział do swoich uczniów: To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał – aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali.
