Wydaje się, że problemy z modlitwą są jedną z bardziej charakterystycznych cech naszych czasów.
Wielu ludzi modli się rzadko, rzadziej niż wcześniej, część tylko przy wyjątkowych okazjach, część porzuciła w zasadzie całkowicie modlitwę. Nie ma chyba ludzi, którzy nie doświadczają kryzysu w modlitwie albo jakichś zawirowań.
Modlitwa na pewno umiera na naszych wargach. Jeżeli jest kwestią wypowiadania formuł (nawet najświętszych), samym ruchem warg, procesem werbalnym, prędzej czy później zamilkniemy. I być może wielu z nas nie nauczono, że to, co na ustach, ma sens tylko wtedy, gdy wpierw pojawi się w umyśle. Nauka modlitwy, od dzieciństwa, polega na opanowaniu formuł, tekstów i wezwań, i niestety na tym się kończy. W zasadzie nikt nie uczy nas aktywności umysłu w modlitwie. Kiedy spróbujemy kierować nasze myśli ku Bogu, okazuje się, że nie umiemy tego i znacznie prościej jest szybko wypowiedzieć znane formuły.
To, co wypowiadamy, czyli słowa, jest jednak dopiero trzecim etapem modlitwy, drugim jest myśl. A pierwszym, o czym słyszą już tylko niektórzy, jest stan serca zwracającego się ku Tajemnicy Boga. W zasadzie ten stan jest najistotniejszy, rozbudzenie serca i wejście w rezonans z Obecnością Boga. Ten rezonans może, na zasadzie pasa transmisyjnego, przenosić się na myśli, a potem na słowa. Może, ale nie musi.
W tym zwróceniu się do Boga najważniejsze jest pragnienie. Chcę Ciebie, Boże. Chcę Ciebie. Oznacza to dopuszczenie w sferę naszego istnienia oddziaływania Boga, co niesie ze sobą pewne ryzyko. Dopiero zwrot ku Bogu w sercu, może objawić się ruchem myśli, a potem jakąś próbą ubrania ich w słowa. Serce – umysł – słowa.
Smutną prawdą jest to, że funkcjonujemy w modlitwie najczęściej w sferze werbalnej. A taka modlitwa najpierw słabnie, potem usycha, aby w końcu umrzeć. Jeżeli więc chcesz się modlić, odnowić swoją modlitwę, zaczynaj od jasnego pragnienia Boga. Jeżeli chcesz Go w swoim życiu, Jego obecności, działania i przenikania, stawiasz pierwszy ważny krok w modlitwie.
