Gdybyś umiał zapomnieć wszystko, co usłyszałeś dotychczas o Bogu, co przeczytałeś o Nim, zapomnieć wszystkie święte obrazy, wszelkie piękne modlitwy.
Może wtedy niespodziewanie odkryłbyś Boga. Tak jak opada kurz pustyni i nagle wyłania się karawana. Czasem mam wrażenie, że wszystkie słowa, obrazy i gesty, wszystko, co z nazwy ma nam objawiać Boga, jest gigantycznym tumanem bezużytecznego kurzu. Mgła ma swój urok, jednak jak się rozprasza, dopiero wtedy objawia się zachwycające piękno pałacu albo lasu albo dumnie wysokiej góry. Tak, mgła ma swój urok i czar, ale skrywa jedynie to, co istotne, trwałe, piękne.
Taką mgłę, kurzawę słów, obrazów i gestów, wzniecamy myśląc, że to już Bóg, że to najważniejsze co mogliśmy zrobić. Pewnie dlatego wciąż mnożą się wątpliwości czy On jest.
