Bardzo lubię ten wiersz Wisławy Szymborskiej. Czasem też zadaję sobie takie pytania. Ale nieodmiennie cieszę się, że nie znam na nie odpowiedzi. Gdybym poznał, chyba bym coś stracił. To coś nazywam urokiem życia.
Wiersz nosi tytuł „A B C” i pochodzi z tomu „Dwukropek”.
Nigdy już się nie dowiem,
co myślał o mnie A.
Czy B. do końca mi nie wybaczyła.
Dlaczego C. udawał, że wszystko w porządku.
Jaki był udział D. w milczeniu E.
Czego F. oczekiwał, jeśli oczekiwał.
Czemu G. udawała, choć dobrze wiedziała.
Co H. miał do ukrycia.
Co I. chciała dodać.
Czy fakt, że byłam obok,
miał jakiekolwiek znaczenie dla J. dla K. i reszty alfabetu.
