Chcąc nie chcąc myślimy wiele w ostatnich i następnych dniach o bliskich, których nie ma – przynajmniej na sposób fizyczny – pośród nas, ale także o własnej śmierci i o tym co po niej. W odniesieniu do osób, które odeszły, polecam szczerze modlitwę wdzięczności (patrz: modlitwa na dzień dzisiejszy w naszym dziale MODLITWA). Z pewnością Bóg ucieszy się słysząc, że dziękujemy Mu za czyjeś życie. To znaczy, że było ono owocne, promieniujące i dla kogoś. Wdzięczność wobec Boga za ludzi, którzy byli obok nas, pozwala nam też zobaczyć przestrzenie szlachetności, które jeszcze mamy osiągnąć.
W odniesieniu do naszej własnej przyszłości polecam z kolei zaufanie, jakąś formę skoku w nieznane. Nie oczekujmy nadzwyczajnych objawień ani jakichś relacji z przyszłości. W ich miejsce potrzebna jest ufność serca, która łączy się z wielką odwagą wejścia w nową rzeczywistość.
Krzysztof, który nie tak dawno oczekiwał na narodziny swojego dziecka, przesłał mi pouczającą historię, objaśniającą o czym myślę.
W brzuchu ciężarnej kobiety były bliźniaki. Pierwszy zapytał drugiego:
– Wierzysz w życie po porodzie?
– Jasne. Coś musi tam być! Mnie się wydaje, że my właśnie po to tu jesteśmy, żeby się przygotować na to co będzie potem.
– Głupoty. Żadnego życia po porodzie nie ma. Jak by to miało wyglądać?
– No nie wiem, ale będzie więcej światła. Może będziemy biegać, a jeść buzią…
– No to przecież nie ma sensu! Biegać się nie da! A kto widział żeby jeść ustami! Przecież żywi nas pępowina.
– No ja nie wiem, ale zobaczymy mamę, i ta się będzie o nas starać.
– Mama? Ty wierzysz w mamę? Kto to według ciebie w ogóle jest?
– No przecież jest wszędzie wokół nas… Dzięki niej żyjemy. Bez niej by nas nie było.
– Nie wierzę! Żadnej mamy nie widziałem czyli jej nie ma…
– No jak to? Przecież jak jesteśmy cicho, możesz posłuchać jak śpiewa, albo poczuć jak głaszcze nasz świat. Wiesz, ja myślę, że prawdziwe życie zaczyna się dopiero później…
