Kazanie na 25 Niedzielę Zwykłą 24 września 2017 Macie na koncie duże zaległości ze spowiedzią? Może ktoś jeszcze ma do naprawienia zaległe sprawy, dług, przebaczenie, jakąś wdzięczność nieokazaną.
Jesteśmy mistrzami w spóźnianiu się, odkładaniu, zawalaniu spraw najważniejszych, przedłużaniu terminów, niedotrzymywaniu obietnic i zapominaniu o rzeczach absolutnie nie do zapomnienia.
W ludzkich kategoriach płacimy karne odsetki, dostajemy nawiązki i grzywny, upomnienia, nagany, żółte a nawet czerwone kartki, zdarza się, że lądujemy w więzieniu. Tak toczy się ludzka gra w sprawiedliwość.
Bogu dziękuję, że rozumie ludzi Jedenastej Godziny. Skreślonych już i ukaranych według surowych ludzkich paragrafów, przegranych i beznadziejnych. Dla Pana Boga jesteśmy, my ludzie Jedenastej Godziny, równie ważni jak wszyscy święci. Zdążymy, bądźcie pewni.
LITURGIA SŁOWA
Jezus opowiedział swoim uczniom następującą przypowieść:
«Królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy.
Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie, i rzekł do nich: „Idźcie i wy do mojej winnicy, a co będzie słuszne, dam wam”. Oni poszli. Wyszedłszy ponownie około godziny szóstej i dziewiątej, tak samo uczynił.
Gdy wyszedł około godziny jedenastej, spotkał innych stojących i zapytał ich: „Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie?” Odpowiedzieli mu: „Bo nas nikt nie najął”. Rzekł im: „Idźcie i wy do winnicy”.
A gdy nadszedł wieczór, rzekł właściciel winnicy do swego rządcy: „Zwołaj robotników i wypłać im należność, począwszy od ostatnich aż do pierwszych”. Przyszli najęci około jedenastej godziny i otrzymali po denarze. Gdy więc przyszli pierwsi, myśleli, że więcej dostaną; lecz i oni otrzymali po denarze.
Wziąwszy go, szemrali przeciw gospodarzowi, mówiąc: „Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś ich z nami, którzy znosiliśmy ciężar dnia i spiekotę”. Na to odrzekł jednemu z nich: „Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czyż nie o denara umówiłeś się ze mną? Weź, co twoje, i odejdź. Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?” Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi».
(Mt 20, 1 – 16a)
