Kazanie na Uroczystość Ducha Świętego Niedziela 4 czerwca 2017 
Przy większości dawnych kościołów pod wezwaniem Ducha Świętego funkcjonowały szpitale, domy opieki społecznej, schroniska dla bezdomnych czy przytuliska dla doświadczonych chorobami psychicznymi. Przykłady znajdziemy w Warszawie, Krakowie (nieistniejący już), Sandomierzu, Chełmnie, Szydłowie (w pobliżu Staszowa), a bliżej nas w Kraśniku i oczywiście w Lublinie.
Duch Święty – którego Uroczystość Zesłania dzisiaj świętujemy – przychodząc do wierzących, kieruje ich do samotnych, opuszczonych, chorych, bezdomnych i złamanych.
Pewnie nie ma uniwersalnej miary obecności i działania Ducha Świętego, który wszak wieje kędy chce. Niemniej na pewno, jeśli karmicie głodnych, odwiedzacie samotnych i chorych, pamiętacie o więźniach, rozmawiacie z załamanymi, pocieszacie płaczących, słuchacie pogubionych, jeśli macie w sercu wszystkich, których przygarniał na ziemi Pan Jezus, działa w was Duch Święty. A jak działa, to w przyszłości przywróci do życia wasze ciała, tak uczy Pismo.
Na marginesie dzisiejszej Uroczystości, Duch Święty wzywany jest jako światło. Późnym latem w roku 2003, kościół Świętego Ducha, którego wówczas byłem rektorem, jako pierwsza świątynia w Lublinie, rozbłysnął piękną iluminacją.
