CYGARA I NOWE ŻYCIE

Środa 4 listopada 2015

Nie wiem, jak przekonywać kogokolwiek do nowego życia, za którym tęsknimy i o którym mówi Ewangelia. Skoro wczoraj wspomniałem Mertona, to spróbuję przy jego  pomocy coś podpowiedzieć.
Czasami widzę nagle „niebiańskość”, na przykład w niepokalanie czystej bieli kwiatów derenia na tle ciemnych iglaków w ogrodzie. Także „niebiańskość” śpiewu nieznanego ptaka, który jest tu być może tylko przelotem na jeden lub dwa dni. Śliczny, dogłębnie prosty śpiew. Czysty i bez patosu, bez orzekania o czymkolwiek, bez pragnienia czegokolwiek, po prostu czysty, niebiański dźwięk. Jestem owładnięty tą niebiańskością, jak gdybym był dzieckiem, jak gdybym miał umysł dziecka, na który niczym sobie nie zasłużyłem i przez który mam swój własny udział w tej niebiańskiej wiośnie. Nie jest to z tego świata ani nie jest to moim wytworem (…) Mam wrażenie, że ta leżąca u podłoża wszystkiego niebiańskość jest prawdziwą naturą rzeczy. Nie ich naturą, ale głębszą prawdą, która mówi nam, że są one darem wolności i miłości i że to jest ich prawdziwą rzeczywistością.

Słowa te zapisane w dzienniku pod zabawnym (dla mnicha cysterskiego) tytułem „Ślub konwersacji” powstały w opactwie Getsehmani (niedaleko Louisville, Kentucky, USA). W tym samym diariuszu za kilka dni pojawia się notatka skreślona po pobycie w mieście.

Mam świadomość bycia w całkowicie obcym świecie. Świecie bezustannego ruchu, gdzie sądzi się, że coś się dzieje; gdzie – jeśli to konieczne – aranżuje się pomysłowe i złożone zdarzenia pochłaniające cały czas uwagę mnóstwa ludzi.

Nowe życie. Nie odkładaj. Pójdź na spacer. Zapal cygaro. Zmów koronkę do Miłosierdzia Bożego. Wypij gorącą herbatę albo zimną wodę.