TAK DLA MOICH SIÓSTR I BRACI Z AFRYKI

Piątek 24 lipca 2015

W ubiegłym roku 732 osoby (głównie z terenów dawnego Związku Radzieckiego) uzyskały w Polsce perspektywę azylu. To sytuuje nas nie tylko w ogonie Europy, ale i na przykład za Ugandą (uchodźcy z Sudanu Południowego).

Trwają debaty nad kwestią przyjęcia afrykańskich imigrantów nad Wisłą, tych, którzy nie utopią się w drodze na włoską Lampedusę i nie zostaną posiekani przez turbiny statków w cieśninie gibraltarskiej. Najbardziej irytują mnie rozważania o korzyściach ekonomicznych z przyjęcia taniej (i czarnej w kolorze skóry) siły roboczej. Może się okazać, że przybysze będą dobrze pracować i jakoś wypełnią lukę po setkach tysięcy rodaków szorujących zlewy w Dublinie. Wtedy bierzmy, jak najwięcej, trochę to przypomina handel piłkarzami, nazywany dumnie „polityka transferową”.

Do rozpaczy doprowadzają mnie argumenty niektórych polityków, że powinniśmy przyjmować katolików, bo są nam bliscy religijnie. W anglikańskiej Wielkiej Brytanii i oraz baptystycznej Ameryce nikt nie smęcił z tego powodu, że Polacy są rzymskimi katolikami.

Pisałem już, że mam pecha, bo wierzę w Ewangelię. I mam w sercu i umyśle słowa Chrystusa „Byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie” (Mt 25). Przybyszem, a niekoniecznie katolikiem czy chrześcijaninem. O ile dobrze wiem, kilkadziesiąt tysięcy Polaków zostało uratowanych z sowieckiej zagłady przez irańskich szlachciców (rok 1942), niewątpliwie wyznających islam jeśli nie zoroastryzm. A hinduski maharadża Jam Saheb Digivilay Sinhii ocalił w Indiach ponad 5 000 polskich, katolickich dzieci (też II Wojna Światowa). Nie oczekuję, aby politycy znali historię i czytali książki, ale ufam, że mogą używać rozumu.

Puka już do drzwi 35 rocznica Polskiej Solidarności (1980), dziś ma ona też na imię „Przyjmijcie Uchodźców”. Przyjmijmy.