I DO GNIEWU NIESKORY

Sobota 16 sierpnia 2014

Pan jest łagodny i miłosierny. Nieskory do gniewu i bardzo łaskawy (Ps 145)

Czytam to w nieco innym rytmie, mniej więcej tak: Pan jest łagodny. I miłosierny! Do gniewu – nieskory. I łaskawy. Bardzo łaskawy.

Odkrywając kim i jaki jest Bóg, dostajemy także wezwanie do upodobnienia się do Niego. Wschodnie theosis, przebóstwienie, niejako nabycie Boskiego charakteru, jest ostatecznym celem człowieka.

Dzisiaj nasila się tendencja do „udawania Boga”. Poza żartobliwą uwagą, że któraś z pań „zrobiła się na bóstwo”, coraz więcej ludzi rezygnuje z poszukiwania Boga i Jego woli, na rzecz ustanawiania samych siebie miarą wszelkiego dobra i zła, piękna i brzydoty, prawdy i fałszu (czyli deifikacji – przypisywaniu sobie statusu Boga). O tyle jest to śmieszne i smutne, że odrobinę znając historię, można dowiedzieć się, że wszystkie podobne próby prowadziły do tragedii. Wspólną miarą rzezi w trakcie wypraw krzyżowych, w okresach palenia czarownic, absolutyzacji rasy czy klasy, była chęć przypisania sobie statusu Boga, a w konsekwencji decydowania o losie innych ludzi czy całych narodów.

Zamiast „udawania Boga”, chrześcijaństwo proponuje drogę upodobnienia się do Niego poprzez zgodę na działanie Boga w naszych myślach, pragnieniach i wyborach.

Pan jest łagodny. I miłosierny! Do gniewu – nieskory. I łaskawy. Bardzo łaskawy. Takimi czyni nas Bóg, jeśli na to Mu pozwalamy.