Idziemy ulicą. Zerkamy na reklamy, wystawy sklepowe, banery zachęcające na koncerty. Czasem zatrzymamy wzrok na jakiejś twarzy.
Właściwie niebo jest nam obojętne, to niebo w sensie nieboskłonu. Trochę szkoda, bo bez przerwy coś tam się dzieje. Tylko nie mamy nawyku podnoszenia głowy do góry.
A właśnie czas na głowę do góry! Podnieście głowy, bo Zbawca nadchodzi. Ten refren z psalmu apeluje o porzucenie wszelkiego smutku, oderwanie serca od zmartwień (których nie braknie na co dzień), pożegnanie zgryzot i zaniechanie szemrania. Zbawca nadchodzi. Tylko trzeba zadrzeć głowę do góry. Bo jak się trzyma głowę w przykrościach (są i będą, ale co tam robi twoja mądra głowa?), niepowodzeniach (jeszcze parę cię dopadnie) i kłopotach (specjalność zakładu p.t. „Życie”), to przeoczysz i miniesz się ze swoim szczęściem.
Głowa do góry! Jesteś zbawiony, ocalony na zawsze, mimo tego, że za pięćset milionów lat zniknie nasza galaktyka i nasze słońce. I Ziemia także. Zbawca nadchodzi. Ktoś, z miłości do ciebie, zadbał o wszystko. Pora otwierać szampana i już od jutra świętować.
LITURGIA SŁOWA
(Ml 3,1-4.23-24)
Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie. Oto nadejdzie, mówi Pan Zastępów. Ale kto przetrwa dzień Jego nadejścia i kto się ostoi, gdy się ukaże? Albowiem On jest jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy. Usiądzie więc, jakby miał przetapiać i oczyszczać srebro, i oczyści synów Lewiego, i przecedzi ich jak złoto i srebro, a wtedy będą składać Panu ofiary sprawiedliwe. Wtedy będzie miła Panu ofiara Judy i Jeruzalem jak za dawnych dni i lat starożytnych. Oto Ja poślę wam proroka Eliasza przed nadejściem dnia Pańskiego, dnia wielkiego i strasznego. I skłoni serce ojców ku synom, a serce synów ku ich ojcom, abym nie przyszedł i nie poraził ziemi [izraelskiej] przekleństwem.
(Ps 25,4-5.8-10.14)
REFREN: Podnieście głowy, bo Zbawca nadchodzi
Daj mi poznać Twoje drogi, Panie,
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń,
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.
Dobry jest Pan i prawy,
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze,
pokornych uczy dróg swoich.
Wszystkie ścieżki Pana są pewne i pełne łaski
dla strzegących Jego praw i przymierza.
Bóg powierza swe zamiary tym, którzy się Go boją,
i objawia im swoje przymierze.
Królu narodów, kamieniu węgielny Kościoła, przyjdź i zbaw człowieka, którego z mułu utworzyłeś
(Łk 1,57-66)
Dla Elżbiety zaś nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: Nie, lecz ma otrzymać imię Jan. Odrzekli jej: Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: Jan będzie mu na imię. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: Kimże będzie to dziecię? Bo istotnie ręka Pańska była z nim.
