STREFA ZAUFANIA

kazanie na Piąty dzień w Oktawie Bożego Narodzenia
poniedziałek 29 grudnia 2008

Powoli kończy się rok, może ktoś próbuje zrobić jakieś analizy, podsumowania i plany.

Nie wszystko, być może coraz mniej zależy od nas. Nie wiemy jakie kręgi zatoczy obecny kryzys ekonomiczny, a w rezultacie gospodarczy, a być może i społeczny. Jeśli kryzys będzie rozległy i głęboki, może to istotnie zaważyć na naszym życiu, na przykład stracimy pracę lub znacznie obniżą się nasze zarobki. Nie pojedziemy na urlop do Grecji ani może nawet do Zakopanego, nie zakupimy nowego auta. Możemy sobie dalej snuć wnioski z ewentualnie nasilającego się kryzysu.

Nie wiemy, czy skutkiem błyskawicznie narastającego konfliktu w strefie Gazy, nie będzie jakiś bardziej globalny wstrząs, ponieważ sympatie mocarstw rozkładają się zarówno po stronie Palestyńczyków (Rosja) jak i Izraela (Ameryka). Możemy zasadnie obawiać się eskalacji terroryzmu, zasiewającego zgrozę również blisko nas.

Nie wiemy, czy dotychczasowe werbalne zapasy naszych czołowych polityków, nie przerodzą się w rzeczywiste bicie się po pyskach, przy całkowitej obojętności wobec realnych problemów Polaków, takich jak brak stabilnych perspektyw, przyśpieszająca pauperyzacja blisko połowy społeczeństwa, rozkład więzi społecznych (w rodzinie, między sąsiadami, separacja życia społecznego od politycznego).

Nie dość, że nie wiemy tych wszystkich rzeczy, obawiamy się ich (nawet zasadnie), to nie mamy też żadnego wpływu, aby powstrzymać ich negatywny wpływ na nasze życie.

Nie wiemy także, czy nie zdarzy się nam lub naszym najbliższym tragiczny wypadek (zawsze jest to możliwe, dlaczego miałoby nas ominąć?), nagła i nieuleczalna choroba, komplikacje wywołane przez intrygi naszych wrogów (mamy ich stale, choć czasem są mniej aktywni) albo niespodziewany kryzys relacji – syn sięgnie po amfetaminę, córka w nieciekawym związku z jakimś palantem, żona nagle odkrywa czułego kolegę w pracy.

Jaki będzie ten nadchodzący czas? Co przyniesie? Wszystko to, jak droga we mgle. Niedawno przypatrywałem się łabędziom. Przyfrunęły w szóstkę nad staw skuty pierwszym lodem. Przez kilka minut krążyły zdziwione nad taflą odmienionej niekorzystnie wody, po czym usiadły na zamarzniętej powierzchni. Jakby z niedowierzaniem stukały majestatycznymi dziobami po zmarzlinie, żadnej ryby, żadnej soczystej trawki na posiłek. Bardzo szybko cztery młodsze skupiły się blisko siebie, wyglądało jakby się przytulały, podobnie dwa starsze zbliżyły się ku sobie, jakby debatując nad problemem, przy okazji sczepiając się dziobami. Potem, w rytm nieznanej mi komendy małe stado ślizgając się po lodzie wyrwało w górę, kierując się ku rzece.

Niespodziewanie natrafiłem też na czaplę, nie wiem czy zapomniała odlecieć czy jakieś ważne sprawy zatrzymały ją w kraju. Lód nie jest przyjacielem czapli. Ta konsekwentna patriotka zakotwiczyła się na kawałku styropianu w rowie ze względnie ciepłą wodą. Jeżeli mrozy nie wzmogą się drastycznie, pewnie przeżyje najbliższe dwa miesiące. Oniemiałe do niedawna kruki zaczynają wydawać żywsze okrzyki, dając do zrozumienia, że za kilkanaście dni pora się zbierać w pary i planować gniazda w koronie wysokich świerków. W dalekiej południowej Afryce nasze piękne białe bociany intensywnie żerują, nabierając siły do niezwykłego lotu, jaki już za niespełna miesiąc podejmą do Polski.

Wielu rzeczy nie wiemy, ale mamy w sobie podstawowe zaufanie do życia, jego sensu, pośrednio pewnie dotyczy ono dobroci Boga. Przed planami na następny rok warto temu zaufaniu pozwolić rozlać się także na ludzi, tych najbliższych z rodziny, na przyjaciół, środowisko nauki czy pracy. Coś, co może nas w dużym stopniu uchronić przed złymi skutkami nieznanych nam zdarzeń, to Strefa Zaufania. I zanim zaczniesz gdybać, planować i przewidywać, przypatrz się swojej Strefie Zaufania. Ilu masz tam ludzi? I kto to jest? W łabędziej Strefie Zaufania było sześć czułych, bliskich istot. W bocianiej jest prawie czterdzieści tysięcy, które wzniesie się niedługo do lotu. W kruczej przynajmniej jeden pewny partner.

Ludzie, którym ufasz, są najpewniejszym zabezpieczeniem przed nawet najtrudniejszym czasem.

LITURGIA SŁOWA

(1 J 2,3-11)
Po tym zaś poznajemy, że znamy Jezusa, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: Znam Go, a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała. Po tym właśnie poznajemy, że jesteśmy w Nim. Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował. Umiłowani, nie piszę do was o nowym przykazaniu, ale o przykazaniu istniejącym od dawna, które mieliście od samego początku; tym dawnym przykazaniem jest nauka, którąście słyszeli. A jednak piszę wam o nowym przykazaniu, które prawdziwe jest w Nim i w was, ponieważ ciemności ustępują, a świeci już prawdziwa światłość. Kto twierdzi, że żyje w światłości, a nienawidzi brata swego, dotąd jeszcze jest w ciemności. Kto miłuje swego brata, ten trwa w światłości i nie może się potknąć. Kto zaś swojego brata nienawidzi, żyje w ciemności i działa w ciemności, i nie wie, dokąd dąży, ponieważ ciemności dotknęły ślepotą jego oczy.

(Ps 96,1-3.5b-6)
REFREN: Niebo i ziemia niechaj się radują

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
śpiewaj Panu ziemio cała,
śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię.

Każdego dnia głoście Jego zbawienie,

głoście jego chwałę wśród wszystkich narodów,
rozgłaszajcie cuda pośród wszystkich ludów.

Pan stworzył niebiosa,
przed Nim kroczą majestat i piękno,
potęga i blask w Jego przybytku.

(Łk 2,32)
Światło na oświecenie pogan i chwała ludu Twego, Izraela

(Łk 2,22-35)
Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Je do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela. A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu.

Itinerarium , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Comments are closed.