Zawsze czytam ten fragment Ewangelii – o dziecięcych zabawach – z niezwykłym odkryciem, że to pewnie jedna z najważniejszych glos w przekazie Jezusa.
Dla dzieci gra, zabawa, jest najbardziej realną rzeczywistością. Kiedy układają lalki do snu – o ile jeszcze to robią – to naprawdę widzą jak lalka usypia i są absolutnie przekonane, że to ich czułość pozwala lalce bezpiecznie odpocząć. W niewinnej dziecięcej grze nie może wydarzyć się nic złego, role są z góry rozdane. I jeśli nawet dziecko podczas mądrej zabawy kształci w sobie wartościowe postawy, my wiemy, że lalka nie usypia, a w rzeczywistości nic się nie zmienia.
Gry, w których bierzemy udział, jako dorośli, też jest pewien sens – teatr przekazuje ważne impulsy do przemyśleń, podobnie film i kabaret. W grach sportowych, gdzie z zawodnikiem albo drużyną utożsamiają się nieraz całe społeczeństwa (casus Małysza czy Kubicy dla Polaków), działają niezwykle mocno emocje, ale żadne olimpiady czy mecze nie zmieniają rzeczywistości. Wiemy, że to tylko gra. Wyłączając oczywiście sytuacje absurdalne, jak np. wojna futbolowa (ta między Hondurasem i Salwadorem z 1969 roku, z ponad 6 000 ofiar – poczytajcie np. Kapuścińskiego), gdy przy okazji rywalizacji sportowej ujawniły się animozje pomiędzy narodami.
Generalnie wiemy jednak, że w każdej grze podstawową sprawą jest jakieś działanie „na niby”, jakieś udawanie. To właśnie jest przedmiotem krytyki Jezusa, w czytanej dziś historii. Jak dzieci – bez realnego powodu – chcą, żeby dorośli udawali, że właśnie jest wesele albo pogrzeb (i w związku z tym mają albo tańczyć albo szlochać, czyli udawać), tak też może być z najważniejszymi sprawami naszego losu.
Religia może być wysublimowaną formą gry. I możemy w niej uczestniczyć – grą może być msza, spowiedź, rekolekcje, pacierz, odmawianie brewiarza. Możemy w tym wszystkim uczestniczyć, nie chcąc naprawdę realnych skutków powyższych zajęć. Wcale to wszystko, owe pobożne w formie zajęcia, nie muszą prowadzić do nawrócenia, nowego życia, świętości i żaru serca. Wcale nie musi kończyć się ten szereg gier pobożnych tym, czym się kończyć powinny. I zwykle kończy się na pobożnej grze.
Jeżeli jednak przeżywamy cokolwiek z tych wydarzeń tak, aby wyjść z nich z większą pokorą, z gotowością bezwarunkowego przebaczenia, z pragnieniem służby ubogim (i zrealizujemy to pragnienie), z głębokim przeświadczeniem (które zrealizujemy), że tylko miłość ma sens, wyrywamy się z gry ku prawdziwemu życiu.
I ja nie piszę po to, aby napisać, a wy nie czytacie po to, żeby przeczytać. Chyba, że gramy w Itinerarium.
LITURGIA SŁOWA
(Iz 48,17-19)
Tak mówi Pan, twój Odkupiciel, Święty Izraela: Jam jest Pan, twój Bóg, pouczający cię o tym, co pożyteczne, kierujący tobą na drodze, którą kroczysz. O gdybyś zważał na me przykazania, stałby się twój pokój jak rzeka, a sprawiedliwość twoja jak morskie fale. Twoje potomstwo byłoby jak piasek, i jak jego ziarnka twoje latorośle. Nigdy by nie usunięto ani wymazano twego imienia sprzed mego oblicza!
(Ps 1,1-4.6)
REFREN: Dasz światło życia idącym za Tobą
Błogosławiony człowiek,
który nie idzie za radą występnych,
nie wchodzi na drogę grzeszników
i nie zasiada w gronie szyderców.
Lecz w prawie Pańskim upodobał sobie
i rozmyśla nad nim dniem i nocą.
On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą,
które wydaje owoc w swoim czasie.
Liście jego nie więdną,
a wszystko, co czyni jest udane.
Co innego grzesznicy:
są jak plewa, którą wiatr rozmiata.
Albowiem znana jest Panu droga sprawiedliwych,
a droga występnych zaginie.
Przyjdzie Pan, Książę pokoju, wyjdźcie mu na spotkanie.
(Mt 11,16-19)
Jezus powiedział do tłumów: Z kim mam porównać to pokolenie? Podobne jest do przebywających na rynku dzieci, które przymawiają swym rówieśnikom: Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wyście nie zawodzili. Przyszedł bowiem Jan: nie jadł ani nie pił, a oni mówią: Zły duch go opętał. Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije, a oni mówią: Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników. A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny.
