Nikt nie rodzi się dobrym człowiekiem. Dobroć jest pewnym programem, który trzeba wybrać. I potem konsekwentnie się go trzymać. Walczyć najpierw w sobie samym o utrzymanie takiego profilu życia. Potem uczyć się współdziałania – bo dobru trzeba pomóc się zorganizować, poszukać wspólnie sposobów i środków, aby ono rozkwitło.
Życie dobrocią jest pewną ars, sztuką, codziennie wymagająca starania, zachodu i uwagi. Nie tyle idzie o wybieranie między złem a dobrem, bo na to wystarczy prosty odruch sumienia. Ale o sztukę myślenia, mówienia i działania, aby z elementów codzienności tkać pelerynę dobra.
Bywamy dobrzy, bo wypada i dla splendoru się przyda. Bywamy. Ważne jednak – czy jesteśmy.
