kazanie na dwunastą niedzielę zwykłą
21 czerwca 2009
W życiu burz nam nie braknie. Od dzieciństwa je mamy. Najpierw ferwor w piaskownicy i krótkie zwarcia w przedszkolu, potem burze hormonów, pierwsze porażki w miłości (jak piorun bywają), wojny z rodzicami o dorosłość (która dla rodziców przychodzi zwykle zbyt szybko, dla nas zawsze za późno).
Potem są burze coraz cięższe, ktoś odchodzi, świat się rozpada, długimi tygodniami nie widzimy słońca na niebie. Jest krach, tracimy prawie wszystko. Zdarza się wypadek, wózek inwalidzki albo łubka gipsowa. Niespodzianie śmierć zaglądnie i zabierze za wcześnie najbliższego.
A dziś słyszymy tylko: Czemu tak bojaźliwi jesteście? Nic i nikt nie ochroni nas przed burzami, przyjdą niechybnie, nie warto się łudzić. I Chrystus nie gwarantuje świętego spokoju, przeciwnie, temu, kto przejmuje się Ewangelią, pisane jest być może więcej jeszcze burz.
Dwie podpowiedzi słyszymy dziś, ta jedna, niby wyrzut – Czemu tak bojaźliwi jesteście? – brzmi w rzeczywistości tak: Odwagi! Dasz radę. A druga, zaraz za nią: Jakże wam brak wiary?, którą czytać trzeba: Uwierz, a dasz radę.
Nowoczesność, w miejsce wiary i odwagi, podpowiada nam terapie, relaksacje, asertywność, treningi z komunikacji i schemat „efektywnej kłótni”. W mniej wysublimowanej formie mamy amfetaminę, ecstasy, gandzię, ewentualnie tanie wino i wódkę.
Niewielka to sztuka dryfować przy zefirku dwa metry przy brzegu. Prawdziwe życie rozgrywa się na głębiach, gdzie burze to rzecz normalna. Kto wie po co, płynie mimo burzy, a łódka jego z dwoma żaglami jedynie. Jeden trzepocze dumnie z napisem Odwaga, drugi w łopocie rozwija się z Wiarą. Tak dopłyniesz, mimo burz.
Koniec kazania, życie czeka, do dzieła.
LITURGIA SŁOWA
Hi 38, 1. 8-11
Z wichru Pan powiedział Hiobowi te słowa: “Kto bramą zamknął morze, gdy wyszło z łona wzburzone, gdym chmury mu dał za ubranie, za pieluszki ciemność pierwotną? Złamałem jego wielkość mym prawem, wprawiłem wrzeciądze i bramę. I rzekłem: «Aż dotąd, nie dalej. Tu zapora dla twoich nadętych fal»”.
Ps 107,23-24.25-26.28-29.30-31
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
Ci, którzy statkami ruszyli na morze,
by handlować na wodach ogromnych,
widzieli dzieła Pana
i Jego cuda wśród głębin. Refren.
Rzekł i zerwał się wicher
burzliwie piętrząc fale.
Wznosili się pod niebo, zapadali w otchłań,
ich dusza truchlała w nieszczęściu. Refren.
Wołali w niedoli do Pana,
a On ich uwolnił od trwogi.
Zamienił burzę na powiew łagodny,
umilkły morskie fale.
Radowali się w ciszy, która nastała,
przywiódł ich do upragnionej przystani.
Niechaj dziękują Panu za Jego miłosierdzie,
za Jego cuda wobec synów ludzkich.
2 Kor 5,14-17
Bracia :
Miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że skoro jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli. A właśnie za wszystkich umarł Chrystus po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał.
Tak więc i my odtąd już nikogo nie znamy według ciała; a jeśli nawet według ciała poznaliśmy Chrystusa, to już więcej nie znamy Go w ten sposób. Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Łk 7,16
Alleluja, alleluja, alleluja
Wielki prorok powstał między nami
i Bóg nawiedził lud swój.
Alleluja, alleluja, alleluja
EWANGELIA
Mk 4,35-41
Gdy zapadł wieczór owego dnia, Jezus rzekł do swoich uczniów: „Przeprawmy się na drugą stronę”. Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim.
Naraz zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź się już napełniała. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: „Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?” On wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: „Milcz, ucisz się”. Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza.
Wtedy rzekł do nich: „Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?” Oni zlękli się bardzo i mówili jeden do drugiego: „Kim właściwie On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?”
